Costa Verde en La Coruna

Maandag 1 augustus varen we naar La Coruna, Galicië, noordwest Spanje. We zijn twee maanden onderweg, het lijkt veel langer. Dit is toch een beetje een bijzondere plaats, omdat vrijwel alle zeilers die naar het noorden dan wel het zuiden op weg zijn hier binnenlopen, vaak als eerste of laatste haven om de Golf van Biskaje over te steken. In 2005 was dit ook onze eerste Spaanse haven en we bewaren er heel goede herinneringen aan. Inmiddels is er wel een en ander veranderd. De jachthaven waar we nu liggen had toen slechts één steiger en veel last van swell. Nu is er ligplaats voor 700! boten en zorgen drijvende golfbrekers er voor dat de swell grotendeels buiten de deur blijft. Wat niet verandert is, is het grote aantal nationaliteiten: Noren, Zweden, Duitsers, Engelsen (eentje op een Jongert van 29 meter!), veel Fransen, een enkele Belg en ook een aantal Nederlanders.

’s Avonds gaan we de stad in en de herinneringen komen snel terug. Oh ja, daar hebben we gegeten met Paul en Mariëtta en daar is nog steeds de supermarkt en ja hoor, el Rey del Jamon is er ook nog.

Het is enorm druk in de stad, want op het grote plein blijkt er een optreden van, zeg maar, de Spaanse Marco Borsato. In de smalle straatjes zitten de terrassen overvol en het eten wordt de mensen bijna uit het bord gelopen. Maar voor ons is er ook nog wel een plekje en het koele bier smaakt prima.

De voorgaande twee nachten hebben we in de perfect beschutte baai van de Ria de Cedeira voor anker gelegen. Het was mooi zomerweer, zonnig en circa 23 graden. Met de rubberboot konden we naar een strandje en we hebben zelfs gezwommen! Wij vinden het water hier nog wel koud, hoor.

Onze autotrip langs de Costa Verde was een erg leuke onderbreking. Zoals de naam al aangeeft is deze noordkust van Spanje heel groen en heeft best flinke bergen, mooie zandstranden en veel forelrivieren.
De wegen zijn prima over heel veel viaducten en door tunnels. Er zijn de nodige wegen bijgekomen die ons navigatiesysteem niet kent, dus dat betekent dat we nog wel eens om moeten draaien. De afstanden zijn best groot, we komen uiteindelijk bijna tot aan Santander waar we het museum van Altamira bezoeken. Hier zijn grotschilderingen van bizons gevonden uit 15.000 – 12.000 v.C. Van het origineel is niets te zien, een beetje teleurstellend. De plaatsjes langs de kust zijn heel druk met toeristen, vooral Spanjaarden, zodat een parkeerplek niet te vinden is.

We vonden een hotelkamer voor twee nachten in een bergdorpje in de uitlopers van de Picos de Europa, aan de looproute naar Santiago de Compostela. In een van de twee restaurants in het dorpje wordt de lokaal gemaakte cider op een speciale manier ingeschonken: met gestrekte arm wordt de fles boven het hoofd gehouden en een bodempje cider in het glas op kruishoogte gemikt, wel boven een opvangbak. En dan het glas in één teug leegdrinken.

Voordat we weer richting de boot rijden, maken we een prachtige tocht door de Picos de Europa met als hoogste top 2.648 meter. We hebben mazzel: het is heel mooi weer en er is bijna geen wolkje in de bergen. Eerst gaat het door een smalle kloof, dan stijgen we naar een pas op 1.290 meter, over de hoogvlakte met een spaarbekken en vervolgens via heel veel haarspeldbochten weer naar zeeniveau. Vermoeiend rijden voor Willem, hij krijgt lamme armen van al dat sturen.       

Bij terugkomst in Viveiro ligt de Saudade nog keurig op ons te wachten. Dit is dan ook een prima plek om de boot achter te laten: ver in de ria dus geen last van swell, goed beschut tegen eventuele harde  wind, relaxed havenpersoneel en niet duur (€ 18,-, het goedkoopst tot nu toe).

De afgelopen dagen passeerden er weer een aantal depressies wat zuidwestelijke wind gaf, pal tegen dus. Het weer is dan ook nog steeds niet stabiel, zonnige dagen worden afgewisseld met regenachtige. Hier in La Coruna hebben we gewacht tot de wind weer noordelijk wordt om richting kaap Finisterre te gaan. Waarschijnlijk gaan we morgen naar de Ria de Camarinas, daarna komen er een aantal dagen met harde noordoosten wind die we even afwachten. Kaap Finisterre is namelijk weer zo’n punt waar het flink kan spoken en waar je een beetje rustige omstandigheden wilt hebben om te passeren.

De tijd hier wordt goed benut, want het grootzeil moet gerepareerd. De hoesjes van de zeillatten vertonen slijtageplekken aan de mastzijde. De Elna naaimachine is mee aan boord en speciaal voor dit soort klussen uitgekozen; hij stelt ons niet teleur en kan de stofdikte net aan.

In een café niet ver van de jachthaven hebben we aantal leuke avonden met veel bier. We leren er Dirk kennen, een Nederlander die hier al een tijdje woont en een winkeltje heeft met spullen uit India, Nepal en Thailand.



Stadhuis La Coruna

 En vanmorgen bij de eerste blik uit de kuip een hoop gezwaai van een boot schuin achter ons. Het is de Kairos uit, ja wel, Den Oever met Frieder en zijn bemanning. We wisten dat ze op het punt stonden

Biskaje over te steken en hadden de afgelopen week het weer in de gaten gehouden. Ze hadden een goede oversteek en zelfs walvissen gezien, maar wel korte tijd veel wind gehad tot zelfs 9 Bf.

Vanavond hebben we hier na twee maanden eindelijk weer eens tango kunnen dansen. Het was gezellig druk en duurde tot ongeveer 22.30 uur. Heerlijk, dat missen we wel maar we krijgen er veel voor terug.
Hasta luego!

.