de saudade

de saudade
Saudade voor de noordkust van Spanje

donderdag 27 oktober 2011

Albufeira en rondreis Andalusië

Vrijdag 21 oktober, we zijn weer terug aan boord na een weekje rondreizen met de auto door Andalusië. We hebben er erg van genoten.
De auto, een Renault Clio, hebben we via internet gehuurd (www.autoeurope.nl) en kunnen we oppikken bij een vestiging van Europcar. We betalen ongeveer 1/3 van hun prijs, € 12,80 per dag, super goedkoop vinden wij. Daarbij is deze auto ook nog eens een klasse groter dan die we eigenlijk gehuurd hebben. De eerste dagen tuffen we wat rond in de buurt, bezoeken Lily en Niek op de Guadiana rivier (zeilend waren we elkaar misgelopen) en proosten met de Denen Sten, Rosemarie en opstapster Kristina op hun overwinning op de Portugezen voor de EK kwalificatie. Op woensdag kunnen we tangodansen in Faro. Het is een klein groepje en er is leuk contact. Het is eigenlijk meer een practicum dan een salon.
Donderdag 13 oktober leggen we de 500 kilometer naar Granada af. Het landschap is dor en droog (is te verwachten in deze tijd van het jaar, ook nu is het hier nog 34 graden!) met uitgestrekte olijfboomgaarden en ook een veld met zonnepanelen. Eerst vlak later meer bergachtig naarmate we Granada en de Siërra Nevada naderen. De reisgidsen adviseren om NIET met de auto de stad in te gaan vanwege zeer smalle straten en veel eenrichtingverkeer. Lekker dus. We denken een goede oplossing gevonden te hebben door naar de jeugdherberg te gaan. Deze ligt 2 km uit het centrum met een goede busverbinding en is volgens het boek niet duur. Dat laatste valt nogal tegen en we kunnen er maar twee nachten blijven, want ze zitten op zaterdag vol. Wel kunnen we op hun terrein de auto goed kwijt. Wij hadden eigenlijk vier nachten willen blijven, om ook nog tango te kunnen dansen. Maar het loopt nu eenmaal zo en de tango komt later dan wel weer. Vrijdag ’s morgens zo vroeg mogelijk ontbijten en dan met de bus naar het Alhambra (paleis annex fort uit de Moorse tijd) om te proberen entreekaarten te bemachtigen. Aan de kassa worden dagelijks een beperkt aantal kaarten verkocht om de drukte niet te veel op te laten lopen. De kaarten worden voor twee dagdelen verkocht, van 08.00 uur tot 14.00 uur en van 14.00 uur tot 20.00 uur. Reserveren via internet of telefoon schijnt ook te kunnen, maar al onze pogingen daartoe zijn mislukt. Gelukkig is de rij bij de kassa niet heel lang en we kunnen voor die middag nog kaarten krijgen. Jippie, een wens van Jeanet gaat in vervulling. Tot 14.00 uur kun je wel al een aantal dingen op het terrein bekijken die gratis toegankelijk zijn, zoals het paleis van Karel V, en je kunt je oriënteren. Vanaf 14.00 uur bekijken we eerst het Generalife. Dit was het zomerpaleis van de sultan met prachtige tuinen en fonteinen. Daarna is het tijd voor de Palacios Nazaries (op je ticket staat de tijd dat je hier naar binnen kunt om grote drukte te voorkomen). Zalen met prachtig stucwerk en plafondschilderingen rondom stille patio’s met veel waterwerken. Helaas is de beroemdste fontein, die met de leeuwen, in restauratie. Dan is er nog het fort om te bekijken, het Alcazaba. Dit is het oudste en meest robuuste deel van het Alhambra. Er is zoveel te zien dat we ons de hele dag op het terrein vermaken.
 

Karel V paleis
 

 
  

Generalife

Alcazaba














Terug in het centrum van Granada bij de kathedraal spelen twee gitaristen live ......tango!. We vermaken ons er een tijdje, eten wat en later in ons buurtje vinden we nog een café met flamenco, helaas niet live. Dat was de dag ervoor geweest, grrrrrrr.
In niet toeristische plaatsen worden gratis tapa’s gegeven bij elk drankje. Door een beetje slim te plannen met de lunch hoef je ’s avonds niet te eten, later lukt ons dat een paar keer.
Zaterdag maken we eerst een tour door de noordkant van de Siërra Nevada, tot iets boven de 2.000 meter bij het skioord Pradollano. Volgens de gids zou er eeuwige sneeuw moeten zijn, wij zien het niet. Tijdens een stop zien we berggeiten, familie van de steenbok. Er schijnen er vrij veel van te zijn, maar je moet toch een beetje geluk hebben.
We overnachten in Orjiva aan de zuidkant van de Siërra Nevada, het gebied heet hier de Alpujarras.

Sierra Nevada

Berggeiten


Alpujarras

De volgende dag reiden we eerst nog wat verder de Alpujarras in. Prachtige natuur met witte dorpjes tegen de berghelling geplakt. Bij Motril zien we de Middellandse zee en gaat de route langs de Costa del Sol met de bekende plaatsen uit de vakantiegidsen Torremolinos, Fuengirola en Marbella. Dan weer de bergen in naar Ronda, waar we overnachten. Een prachtige plaats waar een kloof met een mooie oude brug de stad in twee delen splitst en een van de oudste stierenvechtarena’s staat. 
Ronda, stierenvechters arena

Overdag is de temperatuur nog steeds lekker, circa 25 graden, maar ‘s nachts koelt het zeker in de bergen al behoorlijk af tot een graad of 10. Trui en lange broek moeten er weer aan te pas komen.
Onze volgende bestemming is Sanlucar de Barrameda aan de monding van de Guadalquivir, de rivier naar Sevilla (een tip van Ingrid en Ton). Misschien gaan we die volgend jaar nog bevaren. We rijden via een prachtige route door het Parque Natural Siërra de Grazalema en hebben een fotogenieke lunchstop met zicht op Arcos de la Frontera. Zodra we de bergen uit zijn loopt de temperatuur weer flink op tot tegen de 30 graden. Sanlucar blijkt een leuke plaats waar het nog gezellig druk is en, in tegenstelling tot Ronda, er ook ’s avonds nog wat volk op straat is. We vinden een mooi oud hotel.
We zitten hier in de Sherry - streek en de specialiteit hier is de Manzanilla , die we natuurlijk ook even moeten proberen. Blijkt erg lekker te zijn. Dinsdag 18 oktober gaan we eerst naar het plaatsje El Rocio bij het Parque Nacional de Donana (tip van Lily en Niek). De route loopt via de drukke ring van Sevilla om de moerasachtige uitlopers van de Guadalquivir heen. El Rocio is een dorp met alleen maar zandwegen. Met Pinksteren is hier de grootste pelgrimstocht van Spanje, de Romeria. Er komen dan meer dan 1 miljoen bezoekers op 700 inwoners! Het Parque Nacional de Donana strekt zich uit van de oevers van de Guadalquivir tot aan El Rocio. Het is een uitgestrekt moerasachtig gebied, maar bestaat deels ook uit bos. Er zijn veel vogels, maar ook paarden, herten en lynxen. Wij maken een wandeling door het bosgebied, maar blijkbaar hebben de vogels siësta want de enige grote vogel die we zien is een blauwe reiger.
bar in Sanlucar de Barrameda

Het blijkt lastig om langs deze kust een betaalbaar hotel te vinden. We belanden uiteindelijk een stukje buiten El Rompido in een hotel in de prachtige natuur met uitzicht op zee. We blijven er twee nachten.
Bij het hotel is een Argentijns restaurant. We zijn die avond de enige klanten (overigens ook in het hotel) en als Elaine (Spaanse) en Tomas (Argentijn) ontdekken dat we tangoliefhebbers zijn zetten ze een muziekje voor ons op en kunnen we een dansje maken. Ze vinden het erg leuk en hebben wel eens nagedacht over tangolesweken, maar dit is tot nu toe niets geworden. We hopen ze op weg geholpen te hebben met onze info. 
We gaan lekker een dagje naar het strand aan de rand van het natuurpark en er volgt een tweede stranddag bij Isla Christina. Dat is op 1,5 uur rijden van de boot, dus zijn we die avond weer terug aan boord.
Het is tijd om de nieuwe acculader te installeren. Deze hebben we opgepikt in Ayamonte in de watersportwinkel van het Nederlands/Engelse stel. Altijd fijn als alles het weer doet. Verder nog een schilderklusje en de laatste boodschappen doen; zolang we de auto nog hebben is dat een stuk makkelijker hier.
Tijdens onze rondreis door Andalusië hadden wij het er over dat we nog geen Tesselaars tegengekomen zijn. Dat is opvallend, want eigenlijk komen we elke vakantie wel iemand van het eiland tegen. En ja hoor, die zaterdag in de jachthaven horen we een stemmetje in de verte Willem’s naam roepen. Het is Aatje Stiekema!. Wij wisten dat de zeilboot van Aatje en Ed in Portimao aan een mooring lag, we hadden haar daar ook zien liggen maar toen waren ze niet aan boord. Nu hebben ze op dit blog gelezen dat wij in Albufeira zijn, en laten zij nu ook net besloten hebben om hun boot in Albufeira te laten overwinteren. We krijgen dus Texelse buren! We hebben gezellige uurtjes op het terras bij de marina.
Zondag 23 oktober hebben we met Hanne en Frieder van de Kairos in Ayamonte afgesproken. Zij zijn voor twee weken herfstvakantie aan boord. Inmiddels liggen Lily en Niek met de Olim eveneens in Ayamonte, dus kunnen we die ook mooi nog even gedag zeggen. Het klinkt bijna saai, maar het wordt wederom bar gezellig. Zondag overdag neemt de wind flink toe en die nacht is er ook heel veel regen. Op het vliegveld van Faro stort een deel van het dak van de vertrekhal in (circa 40 km afstand). Heftig! Bij ons in de haven meten we slechts maximaal 27 knopen, 6 a 7 Bf. We hadden al een goed gevoel over deze haven, maar na deze nacht is dit alleen nog maar versterkt. Zeker als we later van Aatje en Ed horen dat het in Portimao ook flink tekeer ging. Het weer is nu duidelijk een stuk minder stabiel geworden. Maandagavond hoopten we nog een keer tango te kunnen dansen in Faro, maar aangezien dit een buitensalon is durft de organisatie het gezien de weersomstandigheden niet aan. Jammer.
Dinsdag moeten we de auto inleveren, wordt de laatste was gedaan en gaan de zeilen droog in de achterkajuit. Aatje en Ed pikken ons op voor, je raad het al, een paar gezellige terrasuurtjes in het oude centrum van Albufeira. Albufeira is ongeveer De Koog x 100. Tijdens een eerder avondje stappen hadden we al ontdekt dat er veel Engelse live muziek is en het nog gezellig druk is in het najaar. We belanden op een “Nederlands” terras en daar horen natuurlijk bitterballen bij. Errrrrug lekker na 5 maanden!
Gelukkig hebben wij dinsdags de zeilen opgeborgen, want woensdag is er eerst nog veel regen en de hele dag veel wind uit alle richtingen. Nu kunnen we mooi bekijken of de landvasten hun werk goed doen en de boot verder winterklaar maken. En natuurlijk dit, voorlopig, laatste verhaal schrijven.
In 45 vaardagen hebben we 1.900 zeemijlen afgelegd. We hebben het dus rustig aan gedaan, veel gezien en dat was de bedoeling. We hebben er van genoten.
De Saudade laten we met een gerust gevoel hier achter en hopen volgend jaar onze reis te kunnen vervolgen, de Middellandse zee in.
Hasta pronto!
Albufeira, eindstation voor dit jaar.




zaterdag 8 oktober 2011

Zuidoost Portugal

Saudade en Kairos op de ankerplaats bij Culatra. Olhao op de achtergrond.
Maandag 19 september varen we de 15 mijl van Albufeira naar de ankerbaai voor het eiland Culatra. Dit eiland ligt voor de kust van Faro en is een van de eersten in een reeks van een waddenachtig gebied met eilanden, zandbanken en ondieptes. Helaas is de wind tegen, af en toe 4 Bf, en moeten wij de afstand motorzeilend doen. De Kairos komt vlak voor het donker ook binnen. Zij kan beter hoog aan de wind en leggen de hele afstand zeilend af, bravo voor schipper Jorg en bemanning Hans en
Robert. ’s Avonds gaan we met z’n 5en in onze dingy aan land en eten gezellig in een restaurant.
Culatra
Strand Culatra.
De volgende dag eerst maar eens het plaatsje Culatra bekeken. Het blijkt een heel apart dorp. Volledig in het zand gebouwd met alleen een tegelpad tussen de huizen door. Auto’s zijn er niet. Ook is er een mooi aangelegd houten pad door de brede duinen naar het strand. Wij stellen ons voor dat het in De Koog ook ooit ongeveer zo begonnen moet zijn. Later nemen we samen met de Kairos- bemanning de veerpont naar Olhao, een redelijk grote plaats iets ten oosten van Faro. Daar blijken Frank en Marijke met de Sepia voor anker te liggen en we treffen hen ook. Zij gaan hier 1 oktober op de kant. Na terugkomst eten we ten afscheid aan boord van de Kairos. Zij moeten de volgende dag naar Ayamonte (winterligplaats van de Kairos) om schoon schip te maken en vliegen later in de week weer naar huis. Wij blijven lekker nog drie dagen om naar het prachtige strand hier te gaan. Dit strand is zoals het wat ons betreft moet zijn: heel rustig, geen strandtenten, fijn zand, lekker water, duinen en veel mooie schelpen. Het is prachtig weer en ons windschermpje zorgt voor wat schaduw.
Een Deense buurman komt langs om ons een compliment te geven voor ons bijzonder heldere ankerlicht. Het springt er echt uit tussen alle andere ankerlichten (voor de liefhebbers: een OGM LED LXTA Tricolor/Anchor light). Wij hadden dat natuurlijk zelf ook al wel gezien, maar het is altijd leuk om van een ander te horen. De Denen hebben we inmiddels ook al een aantal malen getroffen, vanaf Lissabon komen we ze regelmatig tegen. Leuke, gezellige mensen.
In Culatra zijn twee kleine supermarkten met alle noodzakelijke dingen, maar ons ingeweckte vlees komt nu goed van pas. Ook het laatste potje is nog prima. Wegens het grote succes hebben we in een Chinese shop extra weckpotjes gekocht. Van zelf brood bakken is het nog niet gekomen, maar ja, als de broodjes € 0,16 kosten is dat ook niet echt de moeite.
Dit is een heel prima ankerplek met als enige nadeel dat het onder de aanvliegroute naar het vliegveld van Faro ligt. Vooral landende vliegtuigen geven wat geluidsoverlast, maar ja, dat is nu eenmaal onvermijdelijk. En onze ankerplaats is niet zo heel handig gekozen ten opzichte van in- en uitvarende bootjes van het haventje van Culatra. Bij tijd en wijle scheren ze voor of achter ons langs op de route naar Olhao. De schipper vindt het niet nodig om te verplaatsen!
Een van de mooie pleinen in Ayamonte.
Onze volgende bestemming is Ayamonte. Deze Spaanse plaats ligt aan de grensrivier. Op zaterdag 24 september staan we om 6.30 uur op, want in verband met een ondiepe drempel moet de rivier rondom hoog water aangelopen worden. In de jachthaven kan het zand en het zout weer eens van boot en dingy gespoeld worden. Ayamonte blijkt een leuke plaats, goed voor o.a. een hoognodig bezoekje van Jeanet aan de kapper. Een Nederlands/Engels stel heeft er een prima winkel met bootspullen waar ook de was gedaan kan worden. De temperatuur loopt in deze dagen flink op tot circa 30 graden. Op de fiets diesel halen in jerrycans bij een benzinepomp is dan een zweterig werkje!
Bij controle in het motorruim ontdekt Willem plakken zout op de bodem. Na enig speurwerk blijkt er een kleine lekkage bij de aansluiting van de koelwaterpomp te zitten, wat waarschijnlijk al enige tijd zo is. Het moet uiteraard wel gerepareerd, maar is geen urgent probleem.
Guadiana rivier, ooievaars.
Deze jachthaven is prima beschut en zou ook voor ons een goede winterligplaats kunnen zijn. Helaas blijken ze sinds 1 september geen gratis internet meer te hebben door een of andere maatregel voor overheidsinstellingen. De jachthaven wordt gerund door de autonome regio Andalusië en dit blijkt een belemmering te zijn om te kunnen onderhandelen over de prijs. Ze kunnen ons geen beter aanbod voor de winterstalling doen dan Albufeira, dus daarmee is ons besluit genomen: de Saudade gaat overwinteren in Albufeira.
Aan de steiger bij Alcoutim. Let op het voorbij drijvende takkeneiland.
De grensrivier, de Guadiana, is een aanrader dus na 4 dagen Ayamonte varen we de 18 mijl stroomopwaarts naar Alcoutim. Veel boten ankeren hier, maar er zijn ook twee drijvende steigers en als we er aankomen blijkt er toevallig nog een plekje vrij voor ons. Heel luxe liggen we voor € 7,50 per nacht, alles inclusief (om de doorstroming te bevorderen verdubbelt de prijs na de eerste week).
Alcoutim ligt aan de Portugese kant, aan de Spaanse kant ligt zusterstad Sanlucar de Guadiana. De rivier is hier circa 500 meter breed, met 1 uur tijdsverschil. Er is in het verleden veel strijd geweest tussen de twee steden, maar ook zijn hier vredesverdragen getekend. Op de rivier komen regelmatig bamboetakken voorbij gedreven, soms samengeklonterd tot kleine eilanden. Bij tijd en wijlen blijft het nodige achter het roer steken, wat met de pikhaak verwijdert moet worden.
Wij dachten dat het hier een mooie gelegenheid was om ons muskietennet voor over de kuip uit te proberen (een verbouwde tweepersoons, afgekeken van Paul en Mariëtta van de Nije Faam), maar de buren van de Engelse boot komen vertellen dat er bijna geen muggen zijn. Gelukkig maar.
Alcoutim aan de Guadianarivier.
Het is hier heerlijk rustig. ’s Avonds hoor je in de kuip de krekels en vaag mooie jazzmuziek uit de jaren 40 van het terras boven ons. Op dat terras is het trouwens ook goed toeven met een koud biertje, mooi uitzicht over de rivier en ontmoetingen met andere zeilers.
We bekijken het fort (het fort aan de Spaanse kant is vele malen groter en ligt hoger, dus volgens ons hadden de Portugezen geen kans hier), wandelen langs de rivier (een warm werkje, want het is ruim 30 graden en vrijwel geen wind), bezoeken het strand (nou ja strand, een heel klein strookje zand in een bocht van een zijriviertje) en bekijken Sanlucar (uitgestorven!). Ook is er op het plein bij de haven een feestmiddag voor ouderen uit het dorp en de omgeving met o.a. fado muziek. Er wordt veel gedanst en wij genieten daarvan mee vanaf het terras. Kortom, het is hier een klein paradijs.
De rivier 's morgens vroeg.
Zondag 2 oktober vinden we het tijd om weer stroomafwaarts te gaan en na 2 overnachtingen in Ayamonte varen we terug naar Albufeira. De afspraak voor de winterligplaats is snel gemaakt, onze voorkeursplek is mogelijk, we hebben een mooie lange zijsteiger met een middenbolder voor extra lijnen. We hebben er een goed gevoel over.
Tijd voor klussen. De acculader heeft het sinds Alcoutim begeven, zodat de accu’s niet meer bijgeladen worden met de walstroom. Geen nood dachten wij, we hebben de zonnepanelen om de accu’s overdag op te laden. Maar als ook deze acculader vreemde kuren gaat vertonen moet er echt iets gebeuren. Gelukkig blijkt dit laatste alleen een slecht contact te zijn. Ook moet de lekkage bij de koelwaterpomp verholpen worden. Willem heeft het er maar druk mee. Jeanet kan intussen de was weer eens doen, e-mailen en dit verhaal schrijven.
De komende dagen gaan we misschien nog een paar nachten terug naar Culatra, naar dat heerlijke strand. En we hebben voor 15 dagen een auto gehuurd om door Andalusië te trekken.
Zo begint het nu op te schieten tot we terug vliegen en dat wordt tijd ook. We willen jullie allemaal graag weer zien, spreken en aanraken!