zeiljacht saudade

Albufeira

De 14^e mei is het zover, we vliegen weer naar ons heerlijke drijvende huisje. Dit keer vertrekken we vanaf Rotterdam en we hebben de luxe dat we weggebracht worden door Tineke en John. Heerlijk zulke lieve vrienden!

Vliegveld Rotterdam blijkt heel relaxed, je kunt er nog voor de deur instappen en 3 uur later in Faro weer voor de deur uitstappen, om 20.30 uur landen we in 28 graden. Daar hebben we het volgende luxe moment dat we opgehaald worden door Aadje en Ed Stiekema. Zij liggen ook met hun boot in Albufeira en op, helaas, hun laatste avond kunnen we nog net gezamenlijk eten en een biertje drinken aan boord van de Ruthless Queen. Een leuk detail voor de Texelaars: dit biertje drinken we op de oude tafels van discotheek Question, welke door Ed omgebouwd zijn tot hekstoel. De biertjes smaken als vanouds!

De prachtige kust van de Algarve.

De Saudade ligt er prima bij. Er is niets kapot of los gegaan en er is zelfs opmerkelijk weinig stof op en in de boot. Heel anders dan wat we na een winter gewend zijn aan te treffen. De eerste week doen we niet zo veel, het is heet dus eerst acclimatiseren en onthaasten. Huurauto opgehaald, afspraken met het onderhoudsbedrijf afronden, de zeilen er weer op en we scoren een loopplank. Die hebben we straks in de Middellandse zee nodig en ligt hier zomaar op ons te wachten, achtergelaten door een zeiler op de terugweg?

Maandag 21 mei, een spannende dag. We hebben om 10.00 uur afgesproken bij de kraan om uit het water te gaan. Voor de eerste keer niet in Den Oever, dus je weet toch niet wat je kunt verwachten. De kraan ziet er modern uit, maar als we aan komen varen blijkt dat je nergens vast kunt maken. Een onbehaaglijke spanning, maar de man met het kastje voor de bediening van de kraan wuift geruststellend dat we door kunnen varen en hij vangt de boot op met de voorste strop. Willem vaart rustig door en de achterste strop komt omhoog, zodat we op een gegeven moment stil in de stroppen in het water hangen. Een aparte ervaring. Na nog wat gemanoeuvreer om de stroppen op de goede plek te krijgen, worden we door een bootje opgepikt en gaan van boord. Daar gaat de Saudade omhoog en wij kijken gespannen toe, moeten het overgeven aan de marinheiros. Die doen het heel rustig aan en komen vakkundig over. Alles gaat goed. Er is na twee jaar in het water een flinke aangroei en na een grondige afspuitbeurt wordt de boot in een cradle geplaatst met nog wat extra stutten voor en achter. Zo, dat voelt alweer beter.

In de dagen die volgen wordt er hard gewerkt door de mannen van het ingehuurde onderhoudsbedrijf Moura Fibra. Gelukkig hebben ze moderne spullen, voor het schuren van de boot is er een apparaat met afzuiging, maar toch. In 25 a 30 graden volledig ingepakt is geen pretje. Zelf doen we ook nog wel wat, Willem schuurt de schroef weer mooi glanzend en Jeanet poetst de achterkant weer netjes. Maar de mannen zien ons gepoets met wat lappen met lede ogen aan en ook de verf op de waterlijn is er slechter aan toe dan we dachten. Dat kan wel een nieuw laagje gebruiken vinden ze en wij ook. Voor een weinig meer pakken ze dat ook mee en poetsen de romp glimmend. Ach vooruit maar, hebben ze naast het rotwerk nog een mooi klusje erbij en dat vermindert het schuldgevoel drastisch. Het is tenslotte ook hier crisis.

Wij hebben deze week voor weinig een appartementje in een betonnen complex gehuurd en kunnen, naast de dagelijkse inspectie van de vorderingen, de toerist uithangen. Het weer is uitstekend, tussen 22 en 32 graden, weinig bewolking laat staan regen. Lekker naar het strand, een uitstapje naar Lagos (deze havenplaats hadden we vorig jaar overgeslagen) en een rondrit naar Silves, met een oude burcht en een kathedraal, en door het Monchique gebergte.

Ooievaars nestelen in Silves.

’s Avonds vermaken we ons een aantal malen in het oude centrum van Albufeira, waar het toeristenseizoen al aardig op gang komt. Blijkbaar is het bij de Engelsen hot om hier vrijgezellenfeestjes te houden, want we zien regelmatig absurd uitgedoste groepen dronken jongens en meiden langs komen. Brood (in de vorm van bier) en spelen is hier het motto!

De Saudade wordt in het plastic gepakt, want de verf op de waterlijn wordt op de romp gespoten. 4 Nieuwe lagen 2 componenten verf zullen het wel even volhouden en de kleur blijkt verrassend goed te kloppen. Nadat de mannen klaar zijn en het plastic verwijdert is staat onze 34 jaar oude dame weer te glimmen als een jonge meid!

Het onderhoud duurt 1 dag langer dan gepland. Aangezien we het appartementje voor 1 week gehuurd hadden, slapen we de laatste nacht in de boot op de kant. Voor ons alweer een nieuwe ervaring. Een beetje lastig natuurlijk met het geklauter en geen toilet bij de hand, maar het zijn ten slotte luxe problemen en went snel. Dinsdag 29 mei gaan we weer te water. Als de Saudade in de stroppen hangt blijkt weer hoe er door de mannen op de details gelet wordt, want de onderkant van de kiel wordt nog even van anti-fouling voorzien en de romp nog een laatste keer nagelopen. We zijn heel tevreden over het resultaat.

De rest van de week volgen nog wat klusjes die we af willen hebben voor we vertrekken. Ten eerste een flinke poetsbeurt van dek en kajuit aangezien de week op de kant veel stof heeft opgeleverd. De elektrische ankerlier in de voorpunt krijgt onderdeks een extra steuntje, we hijsen een nieuwe Navtex antenne langs de achterstag en ons scheepje wordt van een woonboot weer een zeilboot.

Weer en wind voor de komende tijd zien er goed uit, dus het plan is om morgen te vertrekken, op naar Gibraltar.