Costas del Sol en Blanca

Na twee nachtjes Benalmadéna hebben we het daar wel bekeken en ondanks de lichte tegenwind varen we de 20 mijl naar Caleta de Vélez. Gelukkig blijkt de zeedamp geen trend en blijft het heerlijk zonnig weer van tussen de 25 en 30 graden. Sinds we in de Middellandse zee zijn is het afgelopen met de drijvende stijgers met vingerstijgertjes.



Aan de kade in Roquetas de Mar; we zijn zo ongeveer de enige passant.

Hier moet je afmeren aan een betonnen kade en door een ankerlijn op te pikken die met een stuk ketting vast zit aan een blok beton op de bodem. Deze ankerlijn gebruik je als voor- of achter tros, net waar je zelf de voorkeur aan geeft. Wij kiezen er voor om met de boeg naar de kade af te meren, zodat de achterkant met kwetsbare onderdelen zoals het roer en de windvaan ver van het beton blijft. Meestal wordt je wel geholpen door een marinero zodat Willem rustig met de punt naar de kade kan varen en Jeanet de voorlijnen aan de marinero kan geven. Die vist de ankerlijn, welke bij de kade vastgemaakt zit, voor je uit het water, waarmee Willem naar achteren loopt, deze als achtertros belegt en de lijn goed strak trekt zodat de punt niet bij de kade kan komen. De ankerlijn is vaak erg smerig en begroeit met schelpen, dus door schade en schande wijs geworden draagt Willem nu handschoenen voor hij de lijn aanpakt. Via ons anker kunnen we makkelijk van en aan boord klimmen.     
Caleta de Vélez blijk een heel aardige vissershaven te hebben met een aantal pieren voor jachten. Inmiddels worden we al aardig handig in de afmeermanoeuvre, wat hier goed uitkomt aangezien de toegezegde hulp van de marinero niet komt. Ach ja, het is zondag en flink warm; daar wordt je een beetje sloom van. In Caleta de Vélez ligt de Olim van Niek en Lily afgemeerd, zij zijn zelf in Nederland dus treffen we elkaar hier helaas niet. Voor woensdag wordt een mooie west-zuid-westen 4 fot 5 Bf voorspelt, die we willen benutten om de 63 mijl naar Almerimar te varen.

Helaas komt deze voorspelde wind pas laat in de middag, dus varen we een flink deel van de dag op de motor. De prachtige kustlijn met de uitlopers van de Sierra Nevada vergoed veel. Verder naar het oosten wordt de kust ontsierd door de Spaanse versie van de kas, grote delen zijn met plastic afgedekt om de oogst sneller te laten groeien. Het is heel rustig hier met scheepvaart, af en toe een andere zeilboot, een veerpont, een vrachtschip of een boot van de Guardia Civiel. Dan trekt een drijvend stuk wit plastic zelfs de aandacht. Maar nadat we eigenlijk al gepasseerd zijn blijkt dit “stuk plastic” te leven en een zonnevis te zijn!

Almerimar is een grote, winderige projectontwikkelingshaven met veel appartementen en aanverwanten. Er is weinig te beleven dus een mooie gelegenheid voor Willem om een ideetje van hem uit te werken.

Hij maakt met 2 componenten rubber een nieuwe afdichting voor de opening waar de ankerketting onder dek gaat. Bij gebleken geschiktheid zal hiervan nog een beschrijving op het blog komen. Na twee nachten varen we met voorlopig het laatste restje westenwind naar Roquetas de Mar. De afstand is slechts kort, wind en zee zijn rustig, het is warm dus de ideale omstandigheid voor een ankerstop om te lunchen en te zwemmen. Ook heerlijk dit soort dagen! Na het ophalen van het anker blijkt de nieuwe stop voor de ankerkluis de eerste test goed te hebben doorstaan. Roquetas de Mar blijkt ook weer een heel aardige vissershaven met enkele stijgers voor jachten. Er liggen erg weinig boten, ondanks dat het er niet duur is. We betalen slechts  €11,09 per dag inclusief alles. Dit is wel nog het laagseizoentarief welke tot en met juni geldt. Dit tarief betaalden we overigens in veel andere havens waar we lagen ook, omdat de zelfstandige regio Andalusië een hele reeks havens in beheer heeft waar hetzelfde tarief geldt. Het havenpersoneel is zeer relaxed en vraagt zelfs geen borg voor de sleutels van de deur naar de kade en de toilet/doucheruimte. Het plaatsje zelf blijkt niet veel voor te stellen, maar er is wel een lange boulevard langs het strand met gezellige terrassen. En dichtbij de haven zijn twee grote supermarkten, ook niet onbelangrijk.

Op zaterdag 23 juni is er een soort van Midzomernacht feest ter ere van San Juan. Het is mega druk op het strand met barbecueënde mensen en er worden veel grote vuren gemaakt. Om 00.00 uur wordt er door de “dapperen” een duik in het niet al te koude water genomen. De eigenaar van de pizzeria vertelt ons dat het in Cordoba 48 graden Celsius is! Bij ons is het circa 20 graden koeler, dat is een heel wat aangenamer temperatuur.

Lily en Niek zijn inmiddels terug uit Nederland, hebben een auto gehuurd en komen ons opzoeken. We gaan uit eten in Almeria en kunnen met de Spanjaarden meevieren dat ze zich plaatsen voor de finale van het EK ten koste van Portugal. Het is weer bar gezellig dus we maken ruimte in onze “schuur” (de achterkajuit) zodat ze kunnen blijven slapen. Inmiddels is de wind naar west-zuid-west gedraaid, maar voor zowel vrijdag, zaterdag als zondag wordt 6 tot 7 Bf voorspeld en dat vinden we wat teveel van het goede om de volgende kaap, Cabo de Gata, te ronden. We hebben het hier prima naar ons zin dus wachten we op rustiger omstandigheden. Vooral op zaterdag is de wind hard en meten we een vlaag van 37 knopen, 8 Bf, in de haven! Zondag is de dag van de finale die we met onze Engelse buurman Les, zo ongeveer de enige andere passant die hier al 7 weken is, en zijn hond Bob bekijken. Les komt uit het noorden en is op weg naar Portugal, zodat we wederzijds nuttige informatie uit hebben kunnen wisselen over de havens waar we geweest zijn. Bob ging vandaag twee maal kort achter elkaar te water, ironisch genoeg eenmaal doordat hij met zijn zwemvest bleef haken en eenmaal doordat hij te enthousiast de loopplank op rende, zonder zwemvest. Gelukkig kan hij goed zwemmen en heeft Les een visnet met een lange stok zodat hij Bob snel weer op de hoge kade kan zetten. Voor de gelegenheid heeft Bob een Spaans gastenvlaggetje als sjaaltje om gekregen en trekt veel bekijks. We hebben een gezellige avond op het terras van de Engelse bar, ongeveer de enige met WiFi, en na de winst is het natuurlijk feest. Nou ja, feest, wij vinden het een erg bescheiden feestje. Wat getoeter, wat vuurwerk en wat gezang tot een uurtje of 2.

Op maandag is er harde oostenwind, pal tegen dus nog even geen optie om verder te trekken. Daarna zal de wind afnemen en voor woensdag wordt er in de middag een zuidwestelijke 4 Bf voorspeld, precies goed om het volgende traject te varen. In de 12 dagen dat we hier waren hebben we veel klusjes kunnen doen en vonden we zelfs de tijd om ons eerste brood aan boord te bakken.

De snelkookpan fungeerde als oven. Hoewel goed gelukt gaan we het volgende brood toch maar in de oven bakken, want we willen niet het risico lopen de snelkookpan te beschadigen. Woensdag 4 juli vertrekken we vroeg voor de 58 mijl naar Garrucha. Aangezien er in de ochtend altijd weinig wind is verwachten we Cabo de Gata (vrouwelijke kat) onder rustige omstandigheden te kunnen passeren. Deze kaap is de zuidoost punt van het vaste land van Spanje en de wind van en naar de Straat van Gibraltar heeft hier veel invloed, een kat in het nauw als het ware en die maakt rare sprongen. Maar wel een heel mooie kat! We passeren hier nog met rustig weer, maar kort na de passage trekt de wind aan en kunnen we heerlijk zeilen. De wind komt recht van achter, met de zeilen in stand melkmeisje gaat het vlot. Er staat inmiddels wel wat meer wind dan de voorspelde 4 Bf. Dat zal het kaapeffect zijn denken we, verderop zal het wel rustiger worden en het gaat zo lekker dat we besluiten er nog 15 mijl aan te knopen naar Aguilas.

Cabo de Gata, nog rustig.

En hoewel wij geen wedstijdzeilers zijn moet hier toch even vermeld worden dat wij een Sun Odessy van 45 voet met dezelfde zeilvoering vóór bleven! Maar naarmate we verder van de kat in het nauw komen neemt de wind toe in plaats van af. Flinke schuimkoppen inmiddels op de golven. De barometer zakt als een baksteen 4 millibar in 1 uur tijd, de windmeter geeft nu regelmatig 35 knopen aan, 8 Bf. Dit is zeker niet wat er voorspeld was, dus we besluiten toch onze oorspronkelijke bestemming, Garrucha, aan te lopen. De genua is inmiddels weggerold, maar als de wind uitschiet tot boven de 40 knopen moet ook het grootzeil gereefd. En hier maken wij een fout. Wij denken dat dit wel kan zonder ver genoeg tegen de wind in te draaien. Er staat te veel druk in het grootzeil waardoor de borging van de slinger voor het rolreefsysteem om de giek los schiet tegen Willem’s vinger. AU! Dat doet heel veel pijn en het vel is open dus het ziet er gelijk dramatisch uit met veel bloed. De vinger heeft eerst een pleister nodig terwijl het grootzeil er nu dus als een zandzak bij hangt. Gelukkig neemt de wind iets af, bij de volgende reefpoging draaien we wel ver genoeg tegen de wind en gaat het goed. De golven blijken trouwens erg mee te vallen. Garrucha is niet ver meer, maar bij het afmeren wordt bevestigd waarom we deze haven liever hadden overgeslagen. Er staat hier namelijk bij zuidelijke wind veel deining in de haven. De marinero dirigeert ons naar een wat krappe plaats tussen een dansende hoge motorboot en een springende zeilboot in. We komen door de deining een beetje verkeerd uit, onze zeereling komt onder de reling van de motorboot terecht en een scepterpot breekt los van het dek. Dat kan er ook nog wel bij! Eerst Willem’s vinger maar eens goed bekeken. Die is dik en stijf maar het lijkt mee te vallen en met de vinger goed in het verband kan het bloed van het dek geboend worden. De windmeter geeft als maximum 47,6 knopen (dik 9 Bf, slik!), waarschijnlijk één hele harde vlaag. Wij denken achteraf dat een lage druk gebied veel sneller en eerder dan voorspeld van noord naar zuid getrokken is en dat wij net de pech hadden op dat moment daar te varen. Dit is een enorm vervelende haven. Ook als de wind afneemt is er nog veel deining en liggen we te rukken aan de landvasten. Daarbij komt nog dat het een relatief dure haven is,  € 25.50, dat betaalden we maar een keer eerder. Toch besluiten we nog een dag te blijven voor reparatie en rust. Van dat laatste komt niet zo veel, want de scepterpot zit muur vast. De hele gereedschapskist moet er aan te pas komen om het ding van de scepter los te krijgen. Vervolgens is de reserve nergens te vinden dus moet de scepter provisorisch vast gezet worden tot we een nieuwe pot kunnen vinden. Jullie begrijpen dat dit niet een van onze betere dagen is.

Cartagena.

Via een nachtje Mazarron (het andere uiterste: goedkoop en rustig) varen we naar Cartagena. Deze stad ligt in een natuurlijke haven en is daardoor al in veel eeuwen een strijdtoneel geweest. Er is nog een en ander over uit vervlogen tijden, zoals een fort/kasteel op een hoge heuvel welke we bekijken met een mooi uitzicht op de baai en een restant van een Romeins amfitheater.

Er is een winkelgebied met een aantal mooie panden, maar verder valt de stad ons een beetje tegen. Het heeft zeker niet de charme van bijvoorbeeld La Coruňa. Zaterdagnacht is er bovendien tot 06.00 uur housemuziek, dus na twee nachten zoeken we het weer verderop. Na de passage van Cabo de Palos is er een drastische verandering van het landschap. De bergen zijn op, hier is laagland met strand en daarlangs een onafgebroken rij flats van hotels en appartementen. Dit is meer wat wij ons bij de Costa Blanca hadden voorgesteld. Na een heel rustig dagje varen op de motor ankeren we vooraan bij de haven van Tomas Maestre, prima beschut en heerlijk rustig. Dinsdag kan er een poosje gezeild worden met als bestemming Torrevieja. We zijn hier de enigen op de ankerplaats. We hadden gehoopt inmiddels wel op de Balearen te zijn, maar het blijkt lastiger te zijn om deze te bereiken dan we vooraf dachten. De wind is hier vaak noord en oost, zodat we die dagen of niet varen of slechts een korte afstand. Daarbij liggen er veel lage drukgebieden dicht bij elkaar waardoor we het te onzeker vinden om een nachtje door te varen. Om Ibiza in een dagtocht te kunnen bereiken is het ons plan om bij Morayra, 15 mijl boven Benidorm, een geschikte dag af te wachten. Geduld hebben dus.