de saudade

de saudade
Saudade voor de noordkust van Spanje

woensdag 3 oktober 2012


Zuidoost Italië en (een klein stukje) noordwest Griekenland

Vrijdagochtend (7 september) hangen er nog dreigende Cumulus Nimbi om ons heen en daar houden wij niet van dus blijven we nog een dagje in Milazzo. We krijgen het gelijk aan onze zijde als het later die ochtend flink regent. ’s Middags is het weer droog, een mooie gelegenheid voor een wandeling naar het kasteel om dit te bekijken. Maaaaarrrrr, waar wij domme noord Europeanen geen moment bij stil hadden gestaan, dit blijkt gesloten tussen 12.30 uur en 16.30 uur. Erg handig voor een toeristische attractie. Zaterdags ziet het weer er veel vriendelijker uit en zetten wij koers naar de Straat van Messina. Tot voorbij het smalste punt van deze straat is er weinig wind en hebben we zoals verwacht stroom mee, circa 2 knopen. Bij Punta Pezzo varen veel veerponten, goed opletten dus. De wind neemt geleidelijk toe tot uiteindelijk 25 knopen, dat zal het trechter effect zijn, en komt pal van achteren. We speren alleen op de genua richting onze bestemming Reggio di Calabria, hoewel er op dit stuk merkwaardig genoeg een lichte tegenstroom staat (geen verrassing voor ons dankzij de info van Frieder, Hanne en Jörg a/b van de Kairos, top!) en komen we slechts één flinke stroomrafeling tegen. Gelukkig geen grote draaikolken zoals vroeger gevreesd door de legende van Odysseus.
Oude Texelse boot?
Bij de binnenvaart van Reggio di Calabria worden we verrast door twee veerponten aan de kade die verdacht veel op de oude Texelse boten lijken. Er gaan hier vandaan veerponten naar Malta en als wij het ons goed herinneren zijn zij daar naar toe verkocht indertijd, dus ze zouden het kunnen zijn. Vlak bij onze ligplaats is een dieselpomp. Dus de tank weer even afgevuld met de diesel uit de jerrycans en de jerrycans bij de pomp weer gevuld. Onze aardige Franse buren zien ons handige systeem voor het overhevelen van de diesel uit de jerrycan in de tank (een slang met een balletje wat door op de bodem van de jerrycan te tikken zelf gaat hevelen) en willen dat ook wel eens proberen. Dat kan. Als je van lelijkheid houdt, moet je hier zijn. De haven is een lelijke betonnen bak met een snelweg en een spoor voor de deur en de stad, wat wij er in een uurtje van gezien hebben, is ook lelijk. Wij vinden het dus niet erg om de volgende dag direct door te gaan naar Roccella Ionica, aan de andere kant van de neus van de laars, zeg maar.
Capo dell'Armi, zuidpunt Italië.
Het is een mooie tocht, doordat het tot dicht onder de kant diep is kunnen we vlak onder de kust varen. De haveningang van Roccella Ionica verzand nogal, maar er wordt een paadje open gehouden en het pilotboek geeft een goede beschrijving hoe je deze het beste aan kunt lopen. Toch altijd een beetje spannend dan zo’n aanloop. En, we zijn nog maar net in de Ionische zee of we zien weer eens dolfijnen! Die hadden we sinds Sardinië niet meer gezien. Maandags blijven we een dagje. De haven is ongeveer 3 kilometer buiten het dorp en het is een leuke fietstocht langs het water er heen. Terug langs een drukke weg, want daar is een goede supermarkt. ’s Avonds nog een laatste keer pizza eten in het restaurant op de haven, want de volgende ochtend vertrekken we vroeg naar Paxos, Griekenland.
Bij zonsopkomst is Griekenland nog niet in zicht.
In het opkomende zonlicht hebben we al gelijk een dolfijn voor de boeg, dat is een goed begin. De Golfo di Squillace geeft pittig wind, tot 20 knopen (5 Bf). Daar schijnt altijd veel wind te staan. We kunnen een aantal uren lekker zeilen, daarna is de wind een tijdje op om in de nacht weer wat aan te trekken zodat we kunnen motorzeilen. Bovendien hebben we stroom mee, dus dat gaat lekker snel. We hebben weer een mooie sterrenhemel; gelukkig blijft het helder en hebben we geen regen zoals we een klein beetje verwacht hadden. ’s Morgens vroeg slaat de motor af. Er blijkt toch weer lucht in de brandstofleiding te zitten, daar moet dus structureel iets aan gedaan worden. We zien nog een aantal keren kort dolfijnen, blijkbaar zit er in de Ionische zee meer voedsel voor ze. Woensdag 12 september vroeg in de middag laten we het anker vallen in de prachtige baai van Lakka op de noordpunt van het eiland Paxos. Heerlijk relaxen nu, want we zijn bijna op de plaats van bestemming. Dit is bekend terrein voor ons, want in de jaren voordat we zelf een zeilboot hadden, hebben we in deze omgeving een aantal keren gehuurd. Een goede ankerplek, een gezellig plaatsje voor de deur, lekker uit eten met tzatziki, moussaka en Griekse salade, schooiende katten bij de tafel, het geluid van de krekels ‘s avonds, geen problemen waar de dingy aan te leggen en vervolgens op het terras aan het water internetten, kortom: wij voelen ons helemaal HAPPY! 
De baai van Lakka, Paxos; is het geen plaatje?
Wij liggen achter de rode boot.

Het is druk in de baai, o.a. met flottieljes. Deze baai is prima beschut en dat is nodig ook de komende dagen want er komt harde wind, onweer en regen. Het slechte weer is onderdeel van een groot systeem in de Middellandse zee die bij Frieder, Hanne en Jörg op de Kairos in noord Sardinië harde noordelijke wind geeft en bij ons harde zuidelijke wind. Donderdag op vrijdag nacht begint het te waaien en het weerlichten houdt niet meer op. Voor de eerste maal in ons zeilersbestaan houden we ankerwacht, maar het anker houdt het goed. Dat gaat niet op voor diverse andere boten als er vrijdagochtend in een onweersbui tot 50 knopen wind zit.
De terrassen staan zo dicht aan de kade,
dat de masten in het tafelblad  weerspiegelen.

















Een aantal ongelukkigen moet in de stromende regen opnieuw ankeren. Gelukkig is er geen schade. Zaterdagochtend is het droog en vertrekken er een aantal boten, ook van de kade zodat er een plekje voor ons vrijkomt. Net op tijd voordat het ’s middags enorm gaat plenzen en de straten blank komen te staan. Ook zondagochtend is er nog regen, wij blijven lekker liggen en vermaken ons ’s avonds met goede muziek in wat een beetje onze stamkroeg is geworden. Maandag is het weer mooi weer. We huren een quad en tuffen over het eiland tot aan de zuidpunt. Het is eigenlijk een herrieding en als het te stijl wordt moet Jeanet een stukje lopen, maar ja, je moet het eens geprobeerd hebben.                  

De onweersbui betekende het einde van de oude vlag.



Het herrieding.
Dinsdag op naar Préveza, 35 mijl zuidelijker aan het vaste land. Daar gaat de boot                  11 oktober op de wal. Of eigenlijk niet in Préveza zelf, maar aan “de andere kant”. Daarmee wordt de overkant van het vaarwater naar de Golf van Amvrakia bedoeld, welke langs Préveza loopt. Die landpunt heet eigenlijk Aktion en daar is tevens het vliegveld. Bij het binnenvaren zien we het woud van masten al waar wij straks ook tussen zullen staan. Préveza heeft een lange kade waar je (gratis) kunt liggen, maar als wij er aankomen liggen de boten behoorlijk te deinen dus wij varen gelijk door de haven in waar het water een stuk rustiger is. Het blijkt er maar € 10 per nacht te kosten en dan heb je water en elektra. Een prima plek om de boot winterklaar te maken en dat doen dus ook veel mensen. De centrale vragen hier zijn 1. Wanneer ga je op de kant en 2 Bij wie? Er zijn namelijk aan de overkant 3 bedrijven die boten stallen. Heel grappig. Préveza blijkt een verrassend leuk en gezellig oud centrum te hebben met veel restaurantjes, barretjes en winkeltjes en aan de waterkant dus een brede kade/boulevard. Verder zijn er alle soorten winkels zodat je alles kunt krijgen wat je nodig hebt. We hebben een paar gezellige dagen met de Engelse buren en kunnen ons mooi alvast oriënteren.
Er is nog veel tijd en voor de komende week wordt heel mooi warm weer verwacht. Een goede combinatie om nog een mooie ankerbaai op te zoeken. We hebben goede herinneringen aan de baai van Vlicho op het eiland Levkas. Het is slechts een kleine 20 mijl, dus we hoeven zondag 23 september niet vroeg weg. Eerst richting het Levkas kanaal waar je aan de noordkant eerst door een brug moet. Die draait elk heel uur. De aanloopgeul naar de brug blijkt flink verplaatst als gevolg van verzanding. Op de plek van ons waypoint (uit het “actuele” pilotboek gehaald) is nu een zandbank! We gooien op tijd het roer om zodat een stranding wordt voorkomen. Naarmate we verder door het kanaal varen neemt de wind uit het noorden toe o.a. door het trechtereffect. Eenmaal weer op ruimer water kunnen we op de genua verder tot aan de ingang van de baai van Vlicho.
De baai van Vlicho, Levkas.
Er liggen best aardig wat bootjes voor anker, maar de baai is zo groot dat je net zo ruim kunt gaan liggen als je wilt. Van wind is hier de rest van de week vrijwel niets te merken. Het is heerlijk rustig, het water heeft een lekkere temperatuur, de lucht ook (rond 28 graden), leuke barretjes en restaurantjes op de kant, een uitstapje met de bijboot naar Nidri. Kortom een weekje luieren en genieten. Vrijdag 28 september gaan we dezelfde route weer retour. In Préveza meren we weer af in de haven, nu om de boot winterklaar te maken. Op zaterdag kunnen we tangodansen in een café aan de kade. Het is een klein groepje jonge mensen die hier een maal per twee weken les krijgt en aansluitend een salon organiseert. Lekker om weer even de voetjes over de vloer te laten gaan. Inmiddels zitten de zeilen schoon en droog in de zak en heeft ook de rubberboot de hoognodige schrobbeurt gehad. Het is lekker om veel tijd te hebben zodat we alles op ons gemak kunnen doen, het is namelijk nog steeds flink warm. Zo kabbelt het geleidelijk naar de datum van onze terugkeer.
Wij kijken er naar uit iedereen weer te zien!