Préveza

’s Morgens om 2.00 uur op de 1^e juni zitten we met een dubbel gevoel in de taxi naar Schiphol. De gezondheid van Willem’s vader is de laatste weken hard achteruit gegaan en hij zal maandag naar het verpleeghuis gaan. We hopen dat hij daar weer wat opknapt. Aangezien de vluchten naar Préveza allemaal vol waren, vliegen we naar Corfú. We hebben vlot onze bagage en een taxi. De chauffeur geeft flink gas om ons nog op de boot van 9.00 uur naar Igoumenitsa te krijgen.

Met deze boot gingen we naar Igoumenitsa. De auto's rijden van
het bovendek.

Hij laat Willem even snel kaartjes kopen en scheurt dan verder over het haventerrein om ons bij de boot af te zetten. Het levert hem een fooitje op. Het is 1,5 uur varen naar Igoumenitsa, een mooi tochtje langs de kusten van Corfú en het vaste land. In Igoumenitsa hebben we een auto gehuurd voor 2 weken. Het is even zoeken naar het verhuurbedrijf en ze doen een beetje moeilijk omdat we niet de juiste voucher schijnen te hebben, maar dan tuffen we  over de prachtige kustweg in 2 uur naar Préveza. Eerst nog even wat boodschappen doen bij de Lidl en dan door de tunnel onder het vaarwater naar de Golf van Amvraki door naar de Saudade (kost iedere keer € 3,-). Er is héél veel rood stof en zand op de boot. Binnen gelukkig niet, maaaaarrrr … de luiken hebben gelekt,  met name het voorluik. De kussens en dekbedden hebben het meeste vocht opgevangen en zijn helemaal beschimmeld. Die kunnen de container in, evenals een aantal kledingstukken. Gelukkig zijn de matrassen zelf niet aangetast. Een goede les voor de volgende winter, afdekken dus die luiken!

De volgende ochtend beginnen we waar we vorig najaar eindigden: met onweer en regen! Nu is goed te zien dat de luiken flink lekken. Die klus komt hoog op de prioriteitenlijst. ’s Middags is het weer droog en gaat Willem de rode bovenrand schuren.

Het schuren van de rode rand is een warm klusje en ...

... geeft heel veel stof!

Het komt goed uit dat onze buren al weg zijn. Zo heeft niemand er last van behalve wij zelf: de boot zit weer onder het stof, ditmaal van het schuren. In de week die volgt worden de luiken dus opnieuw gekit, wordt binnen alles schoongemaakt en de rode bovenrand geschilderd. Dit laatste moet helaas 3 keer voordat de nieuwe verf redelijk goed dekt. We maken een paar uitstapjes naar de stad en naar Levkas. Ook bevoorraden we de boot, want nu hebben we nog een auto.

Dat ziet er weer fris gekleurd uit.

Helaas gebeurt niet waar we op gehoopt hadden: de gezondheid van Willem’s vader gaat steeds verder achteruit. Na een week besluiten we dat we terug moeten. Aangezien de vluchten vanaf Préveza nog steeds vol zitten gaan we dezelfde route terug en vliegen we weer vanaf Corfú. We hebben dan wel een hotelovernachting nodig aangezien de vlucht maandagochtend vrij vroeg gaat. Op zondag rijden we dus weer naar Igoumenitsa waar we de huurauto inleveren en de boot van 13.00 uur naar Corfú nèt missen. Dat geeft ons de gelegenheid om een hotelletje te boeken, lang leve het internet! Toevallig kiezen we een hotel vlak bij de luchthaven zodat we met alleen onze handbagage de volgende ochtend lopend naar het vliegveld kunnen.

Eenmaal geland reizen we direct door naar Texel, waar Willem’s vader op 12 juni overlijdt. Heel triest, maar iedereen heeft er vrede mee dat hij niet lang heeft geleden. Hij was 86 jaar en tot 2 maanden terug dachten wij dat hij wel 96 zou worden, zo gezond en helder van geest. Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Wij zullen zijn humoristische sms’jes aan boord missen.

Tijdens ons verblijf op Texel is o.a. de Stad Amsterdam in de haven van Oudeschild
voorafgaand aan Sail Den Helder. 

Op 22 juni om 9.20 uur lokale tijd landen we opnieuw, ditmaal op het vliegveld van Préveza. Dat gaat een stuk sneller: na 20 minuten staan we al naast de boot, mede omdat we alleen handbagage hebben. Het is dan al 28 graden zonder wind! In de boot is het snikheet, we missen de ‘afkoeling’ van het water. Bijvoorbeeld de zak van het drinkwater ligt normaal gesproken onder de waterlijn. Nu dus niet en het water is dus lauw. Snel de kuiptent eraf en de zonnetent er op. Pas ’s middags steekt een windje op zodat het beter uit te houden is. We maken een afspraak om op dinsdag te water te gaan en ook spreken we direct af dat we 28 september weer op de kant gaan. Een lekker relaxed gevoel geeft dat.

De volgende morgen gaat de wekker al om 6.00 uur zodat we voor de ergste hitte de anti-fouling op het onderwaterschip kunnen smeren. Aan de kant waar de zon opkomt valt dat evengoed nog niet mee, want de temperatuur loopt daar snel op en de verf droogt dus snel. Ook het grootzeil gaat alvast weer op de giek. Nu nog de romp poetsen, de genua weer op de voorstag en dan kunnen we dinsdag weer varen!

Het onderwaterschip heeft een nieuwe kleur en de romp glimt weer van het poetsen.