Golf
van Korinthe
|
Navpaktos; voorstelling in het middeleeuwse haventje. |
Op maandag 16 juni vertrekken we inderdaad naar het
eilandje Trizonia, maar niet nadat we de laatste avond in Navpaktos 1e
rang zitten bij een uitvoering van moderne dans en traditionele live muziek van
een 3 mans orkestje, een zanger en zangeres. We kunnen het mooi vanuit de kuip
bekijken en beluisteren, deels samen met de buren Chris en Josita. Wat een
mazzel hebben wij toch weer. We vertrekken om circa 11.30 uur nadat de
westenwind opgestoken is richting Trizonia, slechts 12 mijl. De wind trekt nog
flink aan tot 26 knopen (6 Bf) dus het gaat lekker vlot op alleen de genua. Ook
in de baai van Trizonia staat een stevige wind, de kades van de “marina” zijn
vrijwel volledig bezet of met de harde wind ongunstig om aan te leggen, dus we
ankeren een nachtje. ’s Avonds gaat de wind al snel liggen en we gaan in het
dorp eten. Daar zijn een vijftal katten, waarvan een zwangere, die zo mager
zijn dat het gewoon zielig is en Jeanet een blikje kattenvoer koopt voor 0,70
cent. Dat gaat er wel in bij ze. Later blijkt dat meer zeilers dit doen, dus
dat is goede business voor de minimarket hier. In de taverna hebben meerdere
zwaluwen een nest met jongen. Ze vliegen laag over je hoofd om hun kroost te
voeren, dat blijft een vermaak. De volgende ochtend is er al vroeg ruimte aan
een kade in de “marina”. Deze “marina” is ooit aangelegd, maar nooit in gebruik
genomen en er zijn dus ook geen faciliteiten, behalve dan dat er veel grote
gaten in de kades zitten waar eigenlijk de stroom en water kastjes hadden
moeten staan. De verlichting doet het ook niet, dus in het donker een zaklamp
mee en goed opletten waar je loopt.
|
Trozonia; gezonken tweemaster. |
De kades liggen grotendeels vol met
geparkeerde boten, waarvan bij een groot aantal goed te zien is dat er al lange
tijd niemand aan boord geweest is. Een tweemaster is zelfs gezonken en dat
schijnt al een aantal jaren terug gebeurd te zijn. Trizonia is ongeveer even
groot als Ameland. We dachten hier misschien te kunnen fietsen, maar daar is
het te stijl en zijn de wegen te slecht voor. Dus gaan we wandelen en dan zie
je des te meer: veel sprinkhanen, vlinders, grote spinnen en zelfs een
landschildpadje!
|
Trizonia; sprinkhaan. |
|
Trizonia; leuke wandeling. |
|
Trizonia; zelfs een landschildpadje gevonden. |
|
Trizonia; veel vlinders zijn er ook. |
|
Trizonia; de baai met de 'marina' en de bergen van het vaste land op de achtergrond. Wij liggen aan de buitenkant van de lange kade. |
De lucht betrekt nogal, er dreigt onweer maar het blijft
droog. De volgende ochtend brengen we de was in een hotel en terwijl beddengoed
en handdoeken weer schoon worden kunnen wij zwemmen. Dat noemen wij nog eens
luxe! Daar moet je dan wel 10 euro voor over hebben, niet goedkoop, maar verder
liggen we hier gratis dus à la. Later neemt Jeanet in het hotel ook nog een
heerlijke douche (4 euro).Tegen de tijd dat de was klaar is begint het te
spetteren. Gelukkig is het later weer zonnig, zodat de was kan drogen. Willem
vult met de jerrycans de watervoorraad weer aan bij een gratis watertappunt
waar hij met de dinghy heen roeit. Verder is er in het dorpje dus een
minimarket waar je brood voor de volgende dag kunt bestellen en je kunt
eventueel het pontje nemen naar de vaste wal waar je ook boodschappen kunt
doen. Kortom, het is hier wel een poosje uit te houden. ’s Avonds kijken we de
voetbalwedstrijd tegen Australië en na afloop drinken we een biertje op de
overwinning met René en Anneke van de Mi Dushi. Die liggen ook aan de kade en
zijn onderweg richting het westen. De volgende ochtend is er veel wind. We
maken weer een wandeling, maar de lucht betrekt en dus keren we snel om. Na een
kwartier terug aan boord regent het. Het mooie, stabiele zomerweer is hier nog
niet. Later die middag is het weer zonnig en krijgt de buiskap op een aantal
slijtageplekken een versteviging. Willem heeft dit voorjaar tijdens de workshop
“EHBO voor je zeilen” van de WSV exact de goede stof gescoord. Ook de toen
gekochte Speedy Stich is al gebruikt voor reparatie van de kuiptent, kortom,
dat was een heel nuttig evenement
|
Bij kaap Psaromita staat tot 36 knopen wind! |
Op de langste dag van het jaar varen we naar Ormos
Vidhavis, een ankerbaai 12 mijltjes oostwaarts. We worden uitgezwaaid door de
bemanning van de Mi Dushi. Er staat een lekker westenwindje, 15-20 knopen en
alleen op de genua gaan we vlotjes. Bij kaap Psaromita trekt de wind aan tot 30
knopen en na de kaap zelfs tot 36 knopen, 8 Bf! Een beetje veel van het goede,
dus we reven de genua. De golven beginnen inmiddels ook aardig op te bouwen. Die
dekselse kapen toch, je moet er altijd bedacht zijn op meer wind. Het is
gelukkig niet ver meer naar Vidhavis en de wind en golven nemen snel af als we
de baai invaren. De ankerplek is prima beschut hoewel er wel harde vlagen
blijven staan tot 2.00 uur en ... we zijn de enige boot! Na een nachtje
schuiven we in windstil weer op naar de volgende ankerbaai, Ormos Anemokambi,
een mooie bijna door land omsloten baai. Er is een hotel, er wonen wat mensen
en aan het begin van de baai is een visfabriek, maar evengoed is het er nog
aantrekkelijk. Zowaar komt er nog een zeilboot ankeren.
|
Aanloop Galaxidhi; tussen die eilandjes moeten we door. |
De volgende dag motoren
we de laatste 2 mijl naar Galaxidhi, waar we aan de kade kunnen liggen. De
inham is aan de andere kant mooi begroeid met o.a. cipressen. Al snel komt de
port police ons vertellen dat we ons later moeten melden op het kantoor. Daar ondergaan
we lijdzaam, eigenlijk voor het eerst, een staaltje van de Griekse
bureaucratie. Het blijkt dat de wet verandert is en dat nu boten van 7 meter of
meer een “Private Pleasure Maritime Traffic Document” moeten hebben (dat was
boven de 10 meter). Deze moeten we eerst gaan betalen bij een bank, de kosten
blijken iets onder de 30 euro, dat valt dus nog mee. Met het betalingsbewijs
moeten we terug naar de port police en dan krijgen we het indrukwekkend grote
document met veel vakjes voor lekker veel stempels.
|
Van dit soort pagina's zijn er nog 3! |
Volgens de aardige meneer
is het voor ons maar 1 maal per jaar nodig om de stempels te halen, zodat we
heel wat jaren met dit document kunnen doen. We zijn benieuwd of zijn collega’s
in andere plaatsen de wet op dezelfde manier interpreteren. Na circa een uur en
ook nog 12,30 euro, inclusief elektra en water, voor het liggeld betaald te
hebben, kunnen we de boot weer eens lekker afspoelen met zoet water en de
voorraad weer aanvullen. ’s Avonds kijken we hoe Oranje groepswinnaar wordt. We
zijn de enigen die kijken, 19.00 uur is voor de Grieken echt te vroeg om te eten
en andere Nederlanders zijn hier niet. Wel blijkt er nog een andere Saudade te
liggen, een Oostenrijker. We spreken even kort met de eigenaar.
|
Galaxidhi. |
De volgende
morgen lopen we eerst nog even een rondje door het leuke plaatsje, waarna we de
4 mijl naar Itea op de motor afleggen. In tegenstelling tot wat het pilotboek
beweerde blijkt de marina in Itea niet (meer) in gebruik. We kunnen langszij
aan de kade, er is geen elektra, geen water en het toilet/douchegebouwtje is op
slot. Het schijnt dat de port police af en toe langs komt om havengeld te
innen, maar wij hebben ze al de tijd dat we er waren niet gezien. Itea is geen
mooie stad, maar wel goed om inkopen te doen; er is b.v. een redelijk grote
Spar. En het is de dichtstbijzijnde havenplaats om de opgravingen van antiek Delphi
te kunnen bezoeken. Dat willen we de volgende dag doen, de bus blijkt om 7.15
uur of 10.45 uur te gaan. 10.45 Vinden we met het oog op de hitte, 34 graden
inmiddels, te laat dus gaat Jeanet vroeg te kooi om de vroege bus te kunnen
nemen. ’s Nachts worden we nog een poosje wakker gehouden door gejoel, getoeter
en zelfs vuurwerk als Griekenland de volgende ronde van het WK bereikt.
|
Vanuit de bus naar Delphi; de baai met Itea op de achtergrond. |
Het is ongeveer een half uur met de bus naar Delphi. Als
we er aankomen is het nog lekker rustig. We bekijken eerst het grote
opgravingsterrein waar restanten uit zelfs de 6e eeuw v.C. gevonden
zijn met de tempel van Apollo, het theater en het stadion. In de tempel zetelde
het orakel, dit was een medium via wie zogezegd de god Apollo sprak. De
antwoorden op de vragen die voorgelegd werden waren meestal voor dubbele uitleg
vatbaar, zodat het orakel vaak gelijk kreeg. Niets nieuws onder de zon dus. Het
theater heeft 5000 zitplaatsen en is nog vrij goed in tact.
|
Delphi; o.a. het schathuis van Athene. |
|
Delphi; het theater en onderaan de restanten van de tempel van Apollo. |
|
Selfi in Delphi. |
Vervolgens is het een
stevige klim naar het stadion, wat ook goed bewaard is gebleven. Hier vonden
eens in de 4 jaar de Pytische Spelen plaats, net even minder belangrijk dan de
Olympische. Vanaf 582 v.C. werden er atletiekwedstrijden gehouden op de 200
meter lange baan voor 7000 toeschouwers. Inmiddels zijn de eerste bussen ook
gearriveerd en beginnen de groepen het terrein te bevolken.
|
Delphi; de tholos. |
Wij gaan naar het
kleinere opgravingsterrein met o.a. de Tholos, waarvan de functie onbekend is. Het
stamt uit de 4e eeuw v.C. en had 20 zuilen, waarvan er 3 gerestaureerd
zijn om een betere indruk te krijgen. Onze timing is vandaag perfect, daar is
nog bijna niemand. De hitte begint aardig toe te nemen, dus wordt het tijd voor
het koele museum met opgegraven beelden en architectonische restanten. Dat
hebben uiteraard meer mensen bedacht, maar je kunt toch alles op je gemak
bekijken. Wij vinden het zeker de moeite van het vroege opstaan waard.
|
Delphi; tijd voor frappé op een terras met uitzicht! |
|
Delphi; deze sfinx was geschonken door het eiland Naxos. |
|
Delphi; detail van een voorstelling. |
|
Delphi; foto van de opgraving van de tweeling van Argos. |
|
Delphi; deze tweeling dus. |
Om 13.15
nemen we weer de bus terug naar Itea en hebben nog een luie middag en ook voor
de volgende dag hebben we nog geen vaarplannen. Vrijdags staan we wel vroeg op
om het weer te bekijken. In de Egeïsche zee is een lage drukgebied met harde
noorden wind van 7-8 Bf (meltemi) op komst en we hebben geen idee of dat ook
bij ons harde wind zal geven. Volgens de GRIB-files niet, maar we vertrouwen
het niet, er hangt b.v. lage bewolking. Ook zaterdag blijven we om dezelfde
reden liggen en dat geeft Jeanet de gelegenheid om jullie met dit blogbericht
weer op de hoogte te brengen van onze belevenissen. Zo heeft ieder nadeel weer
zijn voordeel. Willem maakt ondertussen nieuwe plankjes op de zwemtrap. Vorig
jaar waren er twee afgebroken, wat wij meenden te moeten wijten aan Dirk’s
gewicht. Ten onrechte blijkt dus, want nu breken ze als lucifers onder Jeanet’s
gewicht. Willem had ze al vernieuwd, maar nu is van de nieuwe plankjes er ook
eentje afgebroken. In Itea vindt hij een houthandel waar hij een mooie plank
koopt die op maat gezaagd en afgeschaafd wordt. Hopelijk houden deze het langer
vol.
|
Jippie! Daar zijn ze weer eens. Let niet op Willem's duim. |
Zondag 29 juni
vertrekken we vroeg naar Kiato, aan de noordkust van de Peloponnesos. De
windverwachting is oost 5-10 knopen. Niet veel dus, maar wel tegen en dan
ontlopen we graag de hardere middagwind. Om half 9 zijn we bij kaap Makri
Nikolaos waar dan al tot 26 knopen wind staat, die half tot ruim inkomt. We
kunnen een uurtje heerlijk zeilen, maar dan is de wind op en komt ook niet meer
terug. Net als het een beetje saai dreigt
te worden, komt een groep dolfijnen in zicht. Een groepje van een stuk
of 5 a 6 komen een poosje spelen met de boot. Geweldig zoals ze exact met
dezelfde snelheid mee zwemmen en dan plots met een scherpe bocht in
tegengestelde richting wegschieten. Dat verveelt nooit! In Kiato kunnen we aan
een kade liggen met mooringlijnen, zodat we ons eigen anker niet hoeven te
gebruiken. ’s Avonds kijken we als enigen in een café hoe Nederland met de
hakken over de sloot de volgende ronde bereikt. Er is inmiddels een pittig
oostenwindje opgestoken en dat geeft nogal wat deining in de haven die gelukkig
in de loop van de nacht weer verdwijnt. Kiato blijkt een vrij grote stad, waar
de drukke weg tussen Athene en Patras dwars doorheen loopt. Niet zo fijn dus.
Maar er blijkt ook een prettige autovrije winkelstraat met mooie winkels en
terrassen.
|
Kiato; de vis wordt vanaf de boot verkocht, o.a. een grote inktvis. |
De afstand van de boot naar de winkels is vrij groot zodat de
fietsjes, net als in Itea overigens, goed van pas komen. Het volgende traject
is door het kanaal van Korinthe naar de Saronische Golf, waar we vervolgens
maandag 7 juli Carla (zus van Jeanet) in de buurt van Athene oppikken want die
gaat een weekje meevaren. Het kanaal is dinsdags gesloten voor onderhoud, dus
we blijven nog een dagje. Er is gratis water een stuk verderop aan de kade
zodat de shirts en korte broeken weer gewassen kunnen worden en de
watervoorraad weer met behulp van de jerrycans kan worden aangevuld. Inmiddels
zijn wij gisteren door het kanaal gevaren en liggen we nu in Aigina. Onderstaand
alvast een foto, voor het verslag en meer foto’s moeten jullie tot het volgende
bericht wachten.
|
Kanaal van Korinthe. |
Ik zie dat jullie "vlakbij" Turkije zitten. Staat dat ook nog op het programma?
BeantwoordenVerwijderen