de saudade

de saudade
Saudade voor de noordkust van Spanje

donderdag 3 juli 2014

Golf van Korinthe


Navpaktos; voorstelling in het middeleeuwse haventje.
Op maandag 16 juni vertrekken we inderdaad naar het eilandje Trizonia, maar niet nadat we de laatste avond in Navpaktos 1e rang zitten bij een uitvoering van moderne dans en traditionele live muziek van een 3 mans orkestje, een zanger en zangeres. We kunnen het mooi vanuit de kuip bekijken en beluisteren, deels samen met de buren Chris en Josita. Wat een mazzel hebben wij toch weer. We vertrekken om circa 11.30 uur nadat de westenwind opgestoken is richting Trizonia, slechts 12 mijl. De wind trekt nog flink aan tot 26 knopen (6 Bf) dus het gaat lekker vlot op alleen de genua. Ook in de baai van Trizonia staat een stevige wind, de kades van de “marina” zijn vrijwel volledig bezet of met de harde wind ongunstig om aan te leggen, dus we ankeren een nachtje. ’s Avonds gaat de wind al snel liggen en we gaan in het dorp eten. Daar zijn een vijftal katten, waarvan een zwangere, die zo mager zijn dat het gewoon zielig is en Jeanet een blikje kattenvoer koopt voor 0,70 cent. Dat gaat er wel in bij ze. Later blijkt dat meer zeilers dit doen, dus dat is goede business voor de minimarket hier. In de taverna hebben meerdere zwaluwen een nest met jongen. Ze vliegen laag over je hoofd om hun kroost te voeren, dat blijft een vermaak. De volgende ochtend is er al vroeg ruimte aan een kade in de “marina”. Deze “marina” is ooit aangelegd, maar nooit in gebruik genomen en er zijn dus ook geen faciliteiten, behalve dan dat er veel grote gaten in de kades zitten waar eigenlijk de stroom en water kastjes hadden moeten staan. De verlichting doet het ook niet, dus in het donker een zaklamp mee en goed opletten waar je loopt.
Trozonia; gezonken tweemaster.
De kades liggen grotendeels vol met geparkeerde boten, waarvan bij een groot aantal goed te zien is dat er al lange tijd niemand aan boord geweest is. Een tweemaster is zelfs gezonken en dat schijnt al een aantal jaren terug gebeurd te zijn. Trizonia is ongeveer even groot als Ameland. We dachten hier misschien te kunnen fietsen, maar daar is het te stijl en zijn de wegen te slecht voor. Dus gaan we wandelen en dan zie je des te meer: veel sprinkhanen, vlinders, grote spinnen en zelfs een landschildpadje!




Trizonia; sprinkhaan.
Trizonia; leuke wandeling.
Trizonia; zelfs een landschildpadje gevonden.
Trizonia; veel vlinders zijn er ook.
Trizonia; de baai met de 'marina' en de bergen van het
 vaste land op de achtergrond. Wij liggen aan de buitenkant
van de lange kade.
De lucht betrekt nogal, er dreigt onweer maar het blijft droog. De volgende ochtend brengen we de was in een hotel en terwijl beddengoed en handdoeken weer schoon worden kunnen wij zwemmen. Dat noemen wij nog eens luxe! Daar moet je dan wel 10 euro voor over hebben, niet goedkoop, maar verder liggen we hier gratis dus à la. Later neemt Jeanet in het hotel ook nog een heerlijke douche (4 euro).Tegen de tijd dat de was klaar is begint het te spetteren. Gelukkig is het later weer zonnig, zodat de was kan drogen. Willem vult met de jerrycans de watervoorraad weer aan bij een gratis watertappunt waar hij met de dinghy heen roeit. Verder is er in het dorpje dus een minimarket waar je brood voor de volgende dag kunt bestellen en je kunt eventueel het pontje nemen naar de vaste wal waar je ook boodschappen kunt doen. Kortom, het is hier wel een poosje uit te houden. ’s Avonds kijken we de voetbalwedstrijd tegen Australië en na afloop drinken we een biertje op de overwinning met René en Anneke van de Mi Dushi. Die liggen ook aan de kade en zijn onderweg richting het westen. De volgende ochtend is er veel wind. We maken weer een wandeling, maar de lucht betrekt en dus keren we snel om. Na een kwartier terug aan boord regent het. Het mooie, stabiele zomerweer is hier nog niet. Later die middag is het weer zonnig en krijgt de buiskap op een aantal slijtageplekken een versteviging. Willem heeft dit voorjaar tijdens de workshop “EHBO voor je zeilen” van de WSV exact de goede stof gescoord. Ook de toen gekochte Speedy Stich is al gebruikt voor reparatie van de kuiptent, kortom, dat was een heel nuttig evenement

Bij kaap Psaromita staat tot 36 knopen wind!
Op de langste dag van het jaar varen we naar Ormos Vidhavis, een ankerbaai 12 mijltjes oostwaarts. We worden uitgezwaaid door de bemanning van de Mi Dushi. Er staat een lekker westenwindje, 15-20 knopen en alleen op de genua gaan we vlotjes. Bij kaap Psaromita trekt de wind aan tot 30 knopen en na de kaap zelfs tot 36 knopen, 8 Bf! Een beetje veel van het goede, dus we reven de genua. De golven beginnen inmiddels ook aardig op te bouwen. Die dekselse kapen toch, je moet er altijd bedacht zijn op meer wind. Het is gelukkig niet ver meer naar Vidhavis en de wind en golven nemen snel af als we de baai invaren. De ankerplek is prima beschut hoewel er wel harde vlagen blijven staan tot 2.00 uur en ... we zijn de enige boot! Na een nachtje schuiven we in windstil weer op naar de volgende ankerbaai, Ormos Anemokambi, een mooie bijna door land omsloten baai. Er is een hotel, er wonen wat mensen en aan het begin van de baai is een visfabriek, maar evengoed is het er nog aantrekkelijk. Zowaar komt er nog een zeilboot ankeren.

Aanloop Galaxidhi; tussen die eilandjes moeten we door.
De volgende dag motoren we de laatste 2 mijl naar Galaxidhi, waar we aan de kade kunnen liggen. De inham is aan de andere kant mooi begroeid met o.a. cipressen. Al snel komt de port police ons vertellen dat we ons later moeten melden op het kantoor. Daar ondergaan we lijdzaam, eigenlijk voor het eerst, een staaltje van de Griekse bureaucratie. Het blijkt dat de wet verandert is en dat nu boten van 7 meter of meer een “Private Pleasure Maritime Traffic Document” moeten hebben (dat was boven de 10 meter). Deze moeten we eerst gaan betalen bij een bank, de kosten blijken iets onder de 30 euro, dat valt dus nog mee. Met het betalingsbewijs moeten we terug naar de port police en dan krijgen we het indrukwekkend grote document met veel vakjes voor lekker veel stempels.

Van dit soort pagina's zijn er nog 3!
Volgens de aardige meneer is het voor ons maar 1 maal per jaar nodig om de stempels te halen, zodat we heel wat jaren met dit document kunnen doen. We zijn benieuwd of zijn collega’s in andere plaatsen de wet op dezelfde manier interpreteren. Na circa een uur en ook nog 12,30 euro, inclusief elektra en water, voor het liggeld betaald te hebben, kunnen we de boot weer eens lekker afspoelen met zoet water en de voorraad weer aanvullen. ’s Avonds kijken we hoe Oranje groepswinnaar wordt. We zijn de enigen die kijken, 19.00 uur is voor de Grieken echt te vroeg om te eten en andere Nederlanders zijn hier niet. Wel blijkt er nog een andere Saudade te liggen, een Oostenrijker. We spreken even kort met de eigenaar. 
Galaxidhi.
De volgende morgen lopen we eerst nog even een rondje door het leuke plaatsje, waarna we de 4 mijl naar Itea op de motor afleggen. In tegenstelling tot wat het pilotboek beweerde blijkt de marina in Itea niet (meer) in gebruik. We kunnen langszij aan de kade, er is geen elektra, geen water en het toilet/douchegebouwtje is op slot. Het schijnt dat de port police af en toe langs komt om havengeld te innen, maar wij hebben ze al de tijd dat we er waren niet gezien. Itea is geen mooie stad, maar wel goed om inkopen te doen; er is b.v. een redelijk grote Spar. En het is de dichtstbijzijnde havenplaats om de opgravingen van antiek Delphi te kunnen bezoeken. Dat willen we de volgende dag doen, de bus blijkt om 7.15 uur of 10.45 uur te gaan. 10.45 Vinden we met het oog op de hitte, 34 graden inmiddels, te laat dus gaat Jeanet vroeg te kooi om de vroege bus te kunnen nemen. ’s Nachts worden we nog een poosje wakker gehouden door gejoel, getoeter en zelfs vuurwerk als Griekenland de volgende ronde van het WK bereikt.

Vanuit de bus naar Delphi; de baai met Itea op de achtergrond.
Het is ongeveer een half uur met de bus naar Delphi. Als we er aankomen is het nog lekker rustig. We bekijken eerst het grote opgravingsterrein waar restanten uit zelfs de 6e eeuw v.C. gevonden zijn met de tempel van Apollo, het theater en het stadion. In de tempel zetelde het orakel, dit was een medium via wie zogezegd de god Apollo sprak. De antwoorden op de vragen die voorgelegd werden waren meestal voor dubbele uitleg vatbaar, zodat het orakel vaak gelijk kreeg. Niets nieuws onder de zon dus. Het theater heeft 5000 zitplaatsen en is nog vrij goed in tact.



Delphi; o.a. het schathuis van Athene.

Delphi; het theater en onderaan de restanten van de tempel van Apollo.

Selfi in Delphi.
Vervolgens is het een stevige klim naar het stadion, wat ook goed bewaard is gebleven. Hier vonden eens in de 4 jaar de Pytische Spelen plaats, net even minder belangrijk dan de Olympische. Vanaf 582 v.C. werden er atletiekwedstrijden gehouden op de 200 meter lange baan voor 7000 toeschouwers. Inmiddels zijn de eerste bussen ook gearriveerd en beginnen de groepen het terrein te bevolken.

Delphi; de tholos.
Wij gaan naar het kleinere opgravingsterrein met o.a. de Tholos, waarvan de functie onbekend is. Het stamt uit de 4e eeuw v.C. en had 20 zuilen, waarvan er 3 gerestaureerd zijn om een betere indruk te krijgen. Onze timing is vandaag perfect, daar is nog bijna niemand. De hitte begint aardig toe te nemen, dus wordt het tijd voor het koele museum met opgegraven beelden en architectonische restanten. Dat hebben uiteraard meer mensen bedacht, maar je kunt toch alles op je gemak bekijken. Wij vinden het zeker de moeite van het vroege opstaan waard. 



Delphi; tijd voor frappé op een terras met uitzicht!
Delphi; deze sfinx was geschonken door het eiland Naxos.
Delphi; detail van een voorstelling.

Delphi; foto van de opgraving van de tweeling van Argos.
Delphi; deze tweeling dus.
Om 13.15 nemen we weer de bus terug naar Itea en hebben nog een luie middag en ook voor de volgende dag hebben we nog geen vaarplannen. Vrijdags staan we wel vroeg op om het weer te bekijken. In de Egeïsche zee is een lage drukgebied met harde noorden wind van 7-8 Bf (meltemi) op komst en we hebben geen idee of dat ook bij ons harde wind zal geven. Volgens de GRIB-files niet, maar we vertrouwen het niet, er hangt b.v. lage bewolking. Ook zaterdag blijven we om dezelfde reden liggen en dat geeft Jeanet de gelegenheid om jullie met dit blogbericht weer op de hoogte te brengen van onze belevenissen. Zo heeft ieder nadeel weer zijn voordeel. Willem maakt ondertussen nieuwe plankjes op de zwemtrap. Vorig jaar waren er twee afgebroken, wat wij meenden te moeten wijten aan Dirk’s gewicht. Ten onrechte blijkt dus, want nu breken ze als lucifers onder Jeanet’s gewicht. Willem had ze al vernieuwd, maar nu is van de nieuwe plankjes er ook eentje afgebroken. In Itea vindt hij een houthandel waar hij een mooie plank koopt die op maat gezaagd en afgeschaafd wordt. Hopelijk houden deze het langer vol.
Jippie! Daar zijn ze weer eens. Let niet op Willem's duim.
Zondag 29 juni vertrekken we vroeg naar Kiato, aan de noordkust van de Peloponnesos. De windverwachting is oost 5-10 knopen. Niet veel dus, maar wel tegen en dan ontlopen we graag de hardere middagwind. Om half 9 zijn we bij kaap Makri Nikolaos waar dan al tot 26 knopen wind staat, die half tot ruim inkomt. We kunnen een uurtje heerlijk zeilen, maar dan is de wind op en komt ook niet meer terug. Net als het een beetje saai dreigt  te worden, komt een groep dolfijnen in zicht. Een groepje van een stuk of 5 a 6 komen een poosje spelen met de boot. Geweldig zoals ze exact met dezelfde snelheid mee zwemmen en dan plots met een scherpe bocht in tegengestelde richting wegschieten. Dat verveelt nooit! In Kiato kunnen we aan een kade liggen met mooringlijnen, zodat we ons eigen anker niet hoeven te gebruiken. ’s Avonds kijken we als enigen in een café hoe Nederland met de hakken over de sloot de volgende ronde bereikt. Er is inmiddels een pittig oostenwindje opgestoken en dat geeft nogal wat deining in de haven die gelukkig in de loop van de nacht weer verdwijnt. Kiato blijkt een vrij grote stad, waar de drukke weg tussen Athene en Patras dwars doorheen loopt. Niet zo fijn dus. Maar er blijkt ook een prettige autovrije winkelstraat met mooie winkels en terrassen.
Kiato; de vis wordt vanaf de boot verkocht,
o.a. een grote inktvis.
De afstand van de boot naar de winkels is vrij groot zodat de fietsjes, net als in Itea overigens, goed van pas komen. Het volgende traject is door het kanaal van Korinthe naar de Saronische Golf, waar we vervolgens maandag 7 juli Carla (zus van Jeanet) in de buurt van Athene oppikken want die gaat een weekje meevaren. Het kanaal is dinsdags gesloten voor onderhoud, dus we blijven nog een dagje. Er is gratis water een stuk verderop aan de kade zodat de shirts en korte broeken weer gewassen kunnen worden en de watervoorraad weer met behulp van de jerrycans kan worden aangevuld. Inmiddels zijn wij gisteren door het kanaal gevaren en liggen we nu in Aigina. Onderstaand alvast een foto, voor het verslag en meer foto’s moeten jullie tot het volgende bericht wachten. 

Kanaal van Korinthe.



1 opmerking:

  1. Ik zie dat jullie "vlakbij" Turkije zitten. Staat dat ook nog op het programma?

    BeantwoordenVerwijderen