Kythera en Elafonisos

Dit gestrande schip bij Diakofti is zo ongeveer het eerste
wat je bij aankomst op Kythera ziet.

In de middag van zaterdag 26 juli meren we af in Kapsali aan de zuidkant van Kythera. De hoofdplaats Kythera, ook wel Chora genoemd, ligt prachtig op de steile rots met het fort en klooster op het randje. Anneke en Peter komen aan het eind van de middag gezellig een biertje drinken en daarna eten we in het dorp. Er is een klein amfitheater waar een pianiste een uitvoering geeft. Ze speelt klassiek en wat oude hits, maar ook een paar tango’s. Anneke en Peter kunnen de verleiding niet weerstaan om te  dansen en bij het volgende nummer nemen Willem en Jeanet het over. Dat is genoeg, want de vloer is heel stroef. De volgende dag proberen we een auto te huren, maar dat lukt niet. Dan maar een brommer, dat is met 25 euro voor een dag wel prijzig.

De zondagmarkt van Potamos.

In Potamos, 22 km naar het noorden, is er markt op zondag. De markt is maar klein, er zijn voornamelijk eigen gemaakte producten te koop. Eigenlijk is het meer een sociaal gebeuren waar iedereen elkaar ontmoet. Het is dan ook erg druk. We hebben met Anneke en Peter afgesproken, die al een afspraak met andere Nederlanders hadden. Na een terrasje en een rondje over de markt en door het dorp verkassen we naar een café waar goede frappé en cappuccino geschonken wordt. Daarna naar het strand bij Paleopolis, waar volgens een legende de godin van de liefde Aphrodite geboren zou zijn. Anneke en Peter sluiten later aan. Eerst is er nog veel wind uit zee, maar die neemt snel af en draait zodat het er heerlijk vertoeven is. Als afsluiting van deze leuke dag gaan we in Avlemonas nog een biertje drinken.

Terrasje pakken in Avlemonas.

Dan bij het laatste uur licht terug op de brommer naar Kapsali, dat is toch weer circa 22 km en het wordt al kouder, dat hebben we onderschat. De brommer begint ook nog eens te haperen, een vuiltje in de benzineleiding denken we. Beslist niet fijn, we zijn blij als we circa 20.30 uur terug aan boord zijn. Daar wacht lekkere courgettesoep van Anneke en we halen een broodje gyros. Er staat een flinke dwarswind in de haven, die lang aanhoudt in de nacht. De volgende dag brengt Willem een extra landvast van de boeg naar de wal en installeert hij de trekveren. Dat maakt dat we een stuk rustiger liggen. We bellen naar diverse autoverhuurbedrijven, maar geen van allen heeft een auto beschikbaar. Het is natuurlijk hoogseizoen. ’s Avonds belt Peter. Hij heeft voor de volgende dag om 16.00 uur toch een auto kunnen regelen op het vliegveld bij zijn vriend en autoverhuurder Panayotis. Geweldig, die Peter krijgt het toch maar weer voor elkaar! Peter haalt ons op en via hun huis in Mitata wordt de auto opgehaald.

De baai van Kapsali met Chora op de achtergrond.

’

Nogmaals de baai van Kapsali, nu vanuit Chora gezien.

Eten met Kiriaki (staand) en aanverwanten.

s Avonds hebben Anneke en Peter een eetafspraak in Avlemonas met Kiriaki, een tangovriendin uit Australië. De vriendschap is gebleven na het tweede tangofestival op Kythera. Wij zijn ook welkom. Bij aankomst blijkt het gezelschap veel groter te zijn. Een neef van Kiriaki en zijn vrouw, een bevriend tango danspaar uit Sidney en nog 2 vrienden. Een gemêleerd gezelschap. De neef heeft het blijkbaar naar zijn zin, want hij begint te zingen en stopt niet meer. De anderen vallen af en toe in. Het etentje blijkt een traktatie van Kiriaki en is zeker voor Griekse begrippen vroeg af zodat wij nog een afzakkertje halen in een bar. Woensdag gaan wij eerst de boot verhalen naar Diakofti, aan de oostkant van het eiland. Er wordt namelijk harde westen wind voorspelt, 6-7 Bf, voor donderdag en vrijdag en we denken daar beter te liggen. Bovendien is het centraler op het eiland. Er blijkt maar weinig plek aan de kade waar ook de veerponten aanleggen, slechts voor 3 boten en wij zijn de 2^e. Er zijn weinig mogelijkheden om vast te maken en bovendien is de kade nogal hoog en hangen er autobanden waar we meestal niet zo blij mee zijn omdat ze zwart afgeven. Anneke en Peter halen onze huurauto in Kapsali op, wat een geweldige service! We lunchen in een restaurant in Diakofti, een gemengde visschotel, heerlijk. Daarna siësta  op het strand en naar de supermarkt. De volgende dag gaan we eerst naar Potamos om te pinnen en te tanken. We moeten namelijk ’s middags de auto omruilen. Toevallig lopen we Anneke en Peter tegen het lijf, dat vraagt natuurlijk om frappé op een terras. Na nog een toeristische toer langs Aghia Pelagia (daar logeerden wij 5 jaar geleden tijdens het eerste tangofestival) en Karavas is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Helaas wordt onze vervangende auto laat ingeleverd, zodat we 1,5 uur moeten wachten. Maar dan hebben we ook wat: een grote Hyundai Accord en dat voor dezelfde prijs nog wel.

Aghia Barbara door een spleet
in de deur.

We gaan Paleochora, de verwoeste oude hoofdstad bekijken. Peter heeft aangeboden onze gids te zijn, dus we pikken hem thuis op. Via een eerst verharde en vervolgens onverharde weg kun je er een heel eind met de auto komen. Dan moet je te voet over een ezelpad verder. Eerst passeer je een 14^e eeuws Byzantijns kerkje Aghia Barbára, wat spectaculair tegen de steile helling hangt. Je kunt er niet in, maar wel van bovenaf naar binnen kijken en dan blijkt het dieper te zijn dan van buitenaf lijkt omdat het deels in de rots gebouwd is. Het is nog verrassend goed in tact en prachtig eenvoudig.

Bij Aghia Barbara kun je van bovenaf naar binnen kijken.

Het pad loopt door naar de oude stad, die in 1537 verwoest werd door de piraat Barbarossa, wat op zich bijzonder was omdat de stad goed verstopt was en moeilijk bereikbaar. Ooit woonden hier zo’n 1.000 mensen. Intussen heb je een spectaculair uitzicht over en vooral ook in de kloof. Je moet hier niet al te veel last hebben van hoogtevrees!

De kloof bij Paleochora.

Er zijn meer kerkjes, minder goed in tact, maar wel nog met delen van originele muurschilderingen. Peter maakt die nat, zodat ze beter tot zijn recht komen.

Kerkje Paleochora.

Muurschildering in kerkje van Paleochora.

Paleochora.

Inmiddels is er een stevige wind opgestoken en wordt het hoog tijd eens bij de boot te gaan kijken. We brengen Peter eerst thuis en rijden door naar Diakofti. Van een afstandje zien we al dat het goed mis is. De baai voor ons is een grote wasmachine. De wind komt met 30 knopen pal van achteren en de golven slaan over de kade de kuip in. De achterlijn was aan een tree van een trap vastgemaakt, maar die tree is uitgebroken, zodat de boot met de boeg 45 graden ten opzichte van de kade ligt. Het anker beukt steeds tegen de kademuur. Kortom: het is een groot drama. Een man en twee jongens doen verwoede pogingen om de boot van de kade af te houden, daar zijn ze al zo’n 20 minuten mee bezig. Willem springt snel aan boord, start de motor en zet die in de achteruit, waardoor de boeg iets beter vrij komt van de kade.

Vervolgens helpen de man en de jongens Jeanet om een nieuwe achterlijn vast te maken. Willem maakt nog een hele lange achtertros om deze vast te maken aan de grote bolder op de hoek van de kade, we gebruiken alle lijnen die we hebben. De boot springt op en neer maar ligt nu wel weer recht en vrij van de kade. We zijn nu blij met de autobanden. We moeten alle luiken gesloten houden, want de spetters slaan over het achterschip. Eigenlijk zouden we hier weg moeten, maar dat is te gevaarlijk. De motor trekt het maar nauwelijks tegen de harde wind in en als het mis gaat zitten we zo op de rotsen van de lage wal. Het rukken aan de lijnen valt nog mee, het is te doen. We moeten het uit zien te houden.

We hopen dat na zonsondergang de wind wat af zal nemen, maar het tegenovergestelde is het geval. De wind neemt toe tot 54,5 knoop, dat is ruim 10 Bf! Dit moet te maken hebben met de hoge berg achter ons en de temperatuurverschillen tussen land en zee. We zijn bang dat de bolders in het dek het misschien niet houden en zo de boot te verspelen. Voor alle zekerheid pakken we spullen in tassen om van boord te gaan en denken er over om in de auto te gaan zitten en af te wachten. Dan neemt gelukkig de wind af tot zelfs 0 en draait 100 graden rond. Wat een opluchting! We denken er vanaf te zijn, maar na circa 15 minuten begint het opnieuw, gelukkig niet meer zo hard als voorheen, maar toch nog 25 tot 30 knopen welke de hele nacht blijft staan. We zijn blij dat we een sterk schip hebben, maar balen enorm dat we de verkeerde keuze hebben gemaakt ondanks dat we altijd erg ons best doen voor een veilige ligplaats. Beiden waren we ervan overtuigd dat we in Diakofti goed beschut zouden liggen. Zo blijkt maar weer eens dat het weer onvoorspelbaar is en onderhevig is aan lokale invloeden, zeker hier. In de loop van de nacht vallen we toch in slaap, maar de wekker gaat om 6.30 uur zodat we kunnen kijken of we bij het eerste licht weg kunnen. Een plaat van de ankerrol waar het anker tussen ligt is verbogen evenals de borgpen. Deze moet Willem eerst recht slaan, om te kijken of de pen er uit kan zodat we het anker kunnen gebruiken. Dit lukt gelukkig. De ankerschacht blijkt ook verbogen. Er staat nog zo’n 20 knopen wind en deze is iets naar noordwest gedraaid zodat de kade nu meer hoge wal is en er veel minder golven staan. Het losgooien gaat gelukkig goed. Opluchting dat we weg zijn! Dan tegen wind de baai uit en ruime wind richting Avlemonas. Daar staat ook 25 knopen wind en die hebben we het laatste stuk weer tegen. Gelukkig is er plaats in het haventje, daar is het goed beschut Heerlijke rust! De beschermhoes van de dinghy is stuk, dus de dinghy gaat uit het water zodat we de hoes er af kunnen halen. Die gaat mee naar huis om als mal te dienen voor een steviger exemplaar. Verder moet de kuip zoutvrij gemaakt worden. “Taxibedrijf Thoes” komt nogmaals in actie en haalt onze huurauto op in Diakofti. Peter heeft wat gereedschap mee en samen buigen Willem en hij de plaat en borgpen van de ankerrol weer zo goed als recht. Wat is het toch heerlijk om zulke fijne vrienden te hebben! Na een lunch aan boord en siësta gaan we naar Mitata voor een heerlijke douche bij Anneke en Peter thuis om vervolgens in het restaurant daar te eten. Er staat nog steeds veel wind, zodat het te fris is om op het grote plein te eten en gaan we binnen zitten wat best knus is.

Bij de waterval van Mylopotamos.

Zaterdag gaan we op tijd op pad, eerst naar Mylopotamos. Daar is een waterval waar we heen lopen. Het is er aangenaam groen en koel. Daarna door naar de grot van Aghia Sophia. Voor 5 euro krijg je een rondleiding van een klein half uur. Vooraan in de grot zijn goed bewaard gebleven fresco’s en een heel klein kerkje van halverwege de 9^e eeuw. Daarna is het een echte grot waar smalle gangen de diverse ruimtes met elkaar verbinden, af en toe moet je  kruipend en is Jeanet blij met haar helm. Er is een meertje met, uiteraard, geneeskrachtig water en een ruimte die men het bad van Aphrodite noemt. Wij zijn de enige niet-Grieken en krijgen steeds een privé uitleg in het Engels. We vervolgen de weg naar de westkust, naar het strand van Limnionas. Het is af en toe flink steil pal naast de weg. Het strandje is mooi maar winderig en er zijn veel wespen. Er is een leuke taverna voor de lunch met Griekse muziek.

Aghia Sophia grot.

Idem.

De taverna op het strand van Limnionas.

Op de terugweg stoppen we nog in Kato Hora bij het Venetiaanse fort en een oude nederzetting. De kerkjes hier zijn bijna allemaal gerestaureerd en helaas afgesloten. En er is weer een spectaculair uitzicht over een kloof.

De kerkjes bij Kato Hora hebben mooie gerestaureerde daken.
Helaas zijn ze afgesloten.

De nederzetting bij Kato Hora.

Frank (links) en Wil.

’s Avonds hebben we met Anneke en Peter afgesproken in Potamos. Frank, een vriend van hen, speelt in een kroeg muziek uit de jaren 60. Hij blijkt als versterking een Engelse vriend en vriendin, Wil en Michelle, meegenomen te hebben. Met alleen zang, gitaar, mondharp en tamboerijn klinkt het prima en het wordt een gezellige avond.

Peter heeft een tuin aangelegd.

Op zondag moeten we om 15.00 uur de auto weer inleveren op het vliegveld. Anneke en Peter pikken ons daar op om naar het strand te gaan. Na een heerlijke douche en maaltijd bij hen thuis rijden we met hun auto naar de boot.

Er wordt voor ons gekookt.

In het zwembadblauwe water bij Elafonisos.

De volgende morgen op tijd weer terug. Anneke en Peter moeten voor bankzaken naar Potamos, Willem gaat mee. Jeanet gaat naar de taverna op het plein waar goed internet is. Later zijn we daar alle 4 druk mee en na een heerlijke lunch in de taverna worden we weer aan boord gebracht. Er is nog een reparatie te doen. De ankerschacht heeft tijdens het beuken tegen de kade in de punt aan de binnenkant een beschadiging aan de gelcoat veroorzaakt. Willem plamuurt het weer glad, er is bijna niets meer van te zien. Verder zijn er opruimwerkzaamheden te doen, want dinsdag 5 augustus schepen Anneke en Peter in de loop van de ochtend in voor een driedaags tripje naar het eiland Elafonisos. Zowel windrichting als sterkte zijn nogal wisselend, maar al met al kunnen we toch ongeveer de helft van de 20 mijl zeilen. Bij Elafonisos gaan we eerst voor anker in Ormos Levki om te zwemmen. Aan het eind van de middag varen  we door naar het dorp. Aan de binnenkant van de korte kade liggen al een aantal zeilboten, zodat we doorvaren de haven in om eventueel daar te ankeren. We worden letterlijk teruggefloten door de port police. Blijkbaar mag dat niet meer. Het is er dan ook wel heel druk met af en aan varende veerponten, dus niet onlogisch. We kunnen met het achterschip vastmaken aan de buitenkant van de kade. Die kade is nogal hoog, waardoor de loopplank schuin komt te liggen. Geen fijne manier om van en aan boord te komen. Het dorp blijkt veel groter dan we dachten. Een beetje shabby is het wel. Er zijn veel taverna’s, bars, toeristenwinkeltjes, een aantal supermarkten en je kunt er zelfs pinnen! Het is duidelijk hoogseizoen hier. We eten bij de vissershaven bijna aan boord van een visbootje. Aan de kade ligt ook een grote tweemaster met jeugd aan boord. En ja hoor, het is weer eens zover. Hij laat de hele nacht alle lichten branden en zijn watergekoelde generator draaien, niet heel bevorderlijk voor de nachtrust.

De duinen van Elafonisos.

De volgende ochtend varen we om de zuidoost punt van het eiland en gaan voor anker in het zwembadblauwe water voor het prachtige zandstrand met duinen. Helaas komt de wind al vroeg uit het zuidwesten, waardoor deze kust lage wal is. Anneke en Jeanet zwemmen even, maar voordat het oncomfortabel wordt gaan we weer ankerop en terug naar Ormos Levki wat wel goed beschut is bij deze windrichting. Anneke, Peter en Jeanet worden door Willem met de dinghy aan land gebracht om het strand en de duinen van dichtbij te bekijken. Het is nog wel een klein half uurtje lopen langs de weg, maar dan heb je ook wat! Achter een breed, mooi begroeid duingebied ligt het prachtig witte strand. Het zand is mooi fijn, zoals op Texel, ongekend voor Griekenland. Ondanks het hoogseizoen is er nog plaats genoeg. Na van de strandbeleving en een ijsje genoten te hebben lopen we weer terug. Willem komt ons weer met de dinghy ophalen, maar halverwege slaat de buitenboord motor uit de versnelling en is hij er niet meer in terug te krijgen. We hadden al langer moeite om de hendel in en uit de versnelling te krijgen, maar nu schiet hij er dus tijdens het varen uit. Willem roeit het laatste stuk en op de terugweg neemt Peter het over. Gelukkig lukt het Willem om het motortje weer aan de praat te krijgen, maar hier moet dus wel iets aan gedaan worden. Na het zwemmen en de siësta wordt het weer tijd om de 2 mijl naar het dorp terug te varen. Alle zeilboten zijn weg, we kunnen aan de binnenkant langszij aan de kade vastmaken. Dat komt goed uit, want er steekt een pittige wind op uit het oosten, wat een onplezierige deining in de haven geeft. De kade geeft nu goed beschutting. Na een lekkere maaltijd in een taverna op het strand, een iets uit de hand gelopen afzakkertje in een bar gezellige ouzeria en een rustige nacht varen we donderdags weer terug naar Avlemonas op Kythera.

Spreekt voor zich.

Elafonisos.

Helaas moet alles op de motor, er is geen wind totdat we vlak bij Avlemonas zijn. Daar staat circa 20 knopen uit het westen, waarschijnlijk versterkt door de kloof. Het haventje is nu vol, de kotter waar we naast lagen heeft meer ruimte ingenomen, dus we ankeren aan de buitenkant met een lange lijn naar de rotsen. Door de dwarswind is dit lastig, we drijven naar een grote motorboot die hier al ligt; we worden angstvallig in de gaten gehouden door het personeel aan boord. De hele manoeuvre moet ook nog eens opnieuw, want de eerste keer blijkt het anker niet goed ingegraven. Anneke en Peter worden met hun spullen door Willem naar de kant geroeid. De volgende ochtend is de kotter weg en pikken we ons oude plekje weer in. Er is nogal wat bewolking, zodat onze afspraak om naar het strand te gaan niet door gaat en wordt het verder een relaxte dag.

Eten op het plein van Mitata.

Zaterdag 9 augustus is ’s avonds het jaarlijkse wijnfeest in Mitata. Bepakt en bezakt voor een overnachting en met de was worden we opgehaald en met een tussenstop op het strand eten we eerst bij het restaurant op het plein. Een toplocatie met de bijna volle maan die het dal en de zee in de verte verlicht. Helaas is er een windje opgestoken, zodat het wel wat fris is. Het wordt al aardig druk richting de feestlocatie, maar wij hebben het geluk dat de vrienden van Anneke en Peter, Irene en Frank, aangeboden hebben om stoelen voor ons vrij te houden. Ook Michelle en Wil schuiven aan, dus zo hebben we een gezellig groepje met z’n achten. Na de entree van 5 euro en een glas voor 0,50 cent betaald te hebben kun je onbeperkt wijn tappen uit een van de 5 vaten. Het is heel jonge wijn en ze zijn niet allemaal van een heel goede kwaliteit, maar er zijn 2 lekkere witte bij een ook de rode wijn is goed te drinken. Er speelt een uitstekende band traditionele muziek en het duurt dan ook niet lang of het plein staat vol met rijen dansende mensen. Genieten! Bij de niet al te moeilijke dansen doen Anneke en Jeanet ook een poging om mee te doen en dat lukt best aardig. 

Een plein vol dansende mensen in Mitata. De vrouw met de oranje stola is Michelle.

Om circa 2.00 uur wordt de band afgelost door een tweede band die wat lossere muziek speelt waarop tango gedanst kan worden, dus ook Peter en Willem komen in actie. Helaas komt Willem ook nog op een andere manier in actie. Om te toiletteren loopt hij te snel het pad af naar beneden in het pikkedonker en ziet niet tijdig dat het pad eindigt. Hij kukelt zo’n 3 meter naar beneden en beland op een veldje. Gelukkig heeft hij zich niet heel erg bezeerd en kan hij zelf weer omhoog klimmen. Zijn linker elleboog heeft een vleeswond en bloed behoorlijk. Verder heeft die arm nog wat kleinere verwondingen en schrammen. Er blijkt geen EHBO aanwezig op het feestterrein, dus we taaien af naar huis om de wond schoon te kunnen maken en te verbinden. Inmiddels is het al weer 3.00 uur geworden dus ook een mooie tijd om ons bed op te zoeken.

Relaxen bij Anneke en Peter thuis.

De binnenplaats van Anneke en Peter.

Gelukkig blijkt de volgende dag dat de wond niet ontstoken is. Op de weg terug naar Avlemonas stoppen we even bij de onfortuinlijke plek om te bekijken waar Willem gevallen is en we zijn onder de indruk. Dit had heel veel slechter af kunnen lopen. In Avlemonas nemen we op een terras een biertje en een vroege maaltijd. Ook Kiriaki schuift gezellig aan. Het wordt die avond niet laat. Inmiddels hebben we besloten om dezelfde weg terug naar Préveza te nemen. Buitenom via de westkant van de Peloponnesos kan ook, maar daar staat al de hele zomer west- tot noordelijke wind, pal tegen dus en niet erg aantrekkelijk. De eerste dagen is ook de route naar kaap Maleas nog tegenwind, maar voor donderdag ziet het er goed uit. We hebben een paar luie dagen met schrijven, lezen en snorkelen. Tot nu toe is dit de beste snorkellocatie van deze zomer. Dinsdags is Anneke jarig en we worden uitgenodigd voor een diner in een taverna in Avlemonas.

Anneke's verjaardag vieren.

Ook Irene, Frank en Kiriaki schuiven aan. Het wordt een gezellige laatste avond met Anneke en Peter, want zij reizen woensdag naar huis. Ons vertrek staat dus voor donderdag gepland. Anneke en Peter, bedankt voor de heerlijke tijd op jullie prachtige eiland!

Avlemonas onder water.

Avlemonas boven water.

Eergisteren zijn we inderdaad weer om kaap Maleas gevaren. Er is de hele dag weinig wind, dus alles op de motor. Helaas krijgen we weer problemen met lucht in de brandstofleiding waardoor de motor afslaat. Tijdens de reparatie ontdekt Willem nu dat het schroefdraad in de brandstofpomp dol gedraaid is. De motor wil in eerste instantie helemaal niet meer starten. We zijn op dat moment op de hoogte van Monemvasia en aangezien daar een watersportzaak is, besluiten we om niet vast te houden aan ons plan om naar Yerakas te gaan, maar weer naar Monemvasia. Er is een beetje wind, zodat we zeilend verder kunnen. Willem bedenkt een tijdelijke oplossing m.b.v. een slangenklem, waardoor de motor toch weer wil starten. We zeilen tot vlak voor de ingang van de marina en gelukkig blijft de motor lang genoeg draaien om op eigen kracht langszij de kade vast te maken. Via de watersportzaak kunnen we een afspraak maken dat er zaterdag een monteur langs komt. Vrijdag niet, want het is Maria Hemelvaart, een feestdag hier. Inmiddels is het al een aantal dagen flink warm, zo’n 36 graden en ’s avonds koelt het maar weinig af. Veel water drinken, zwemmen en ‘s middags een lange siësta. Het kapotte deksel van de brandstofpomp is inmiddels opgehaald door de monteur en hij heeft ook de buitenboord motor meegenomen, want het probleem van het uit de versnelling schieten moet ook opgelost worden. Wij liggen hier dus nog wel een paar dagen, geen straf overigens.