Zaterdag is het dan eindelijk zo ver, we kiezen het ruime sop. Het wordt een rondje van een dag of 10, want op 4 juli komen Anna en Nico aan boord die we op het vliegveld van Préveza oppikken. Eerst nog even betalen bij Olga op het kantoortje. Ze vertelt dat er 9 puppy’s op het terrein van de Marina zijn en dat het zo langzamerhand onhoudbaar wordt met steeds meer zwerfhonden. Er is wel een soort van sterilisatie/castratie programma, maar dat wordt nauwelijks uitgevoerd. Wij vinden het ook steeds meer een ding worden, soms blaffen de honden veel zowel overdag als ’s nachts.
Van dit geel zat dus het nodige op de romp. |
We hebben de brugopening van 12.00 uur naar het kanaal van Levkas.
Het is er een heel gedoe, want er wordt gewerkt in de krappe kom. De
werkpontons moeten los van elkaar gemaakt worden en daar moet je ook tussendoor
varen. Met als gevolg dat er maar van 1 kant tegelijk gevaren kan worden. Van
de andere kant zijn de boten ook al opgestoomd tot voorbij de brug, maar moeten
daarna op ons wachten. En zoals altijd staat hier wel wat wind, dus dat maakt
het nogal chaotisch. Eenmaal uit het kanaal kunnen we een paar uurtjes
opkruisen, niet echt onze hobby, maar je zeilt toch even lekker. Willem heeft
op de elektronische kaart aan de vaste land kant een inham gezien en wil daar
eens kijken. Het is er prachtig, maar
wel erg diep. Er ligt een grote gele mooring boei. We twijfelen, zullen we
vastmaken? Hij is vast van een dagtrip boot en straks komt die misschien nog
aanleggen. Ach ja, dat zien we dan wel weer. Voorlopig liggen wij als een vorst
alleen in onze inham. Beetje zwemmen, het water is er 25 graden, dat weten we
nu dus dankzij de nieuwe dieptemeter. Eigenlijk willen we wel voor de nacht
blijven liggen, maar wij hebben altijd ruzie met die mooringboeien. De wind
valt ’s nachts weg en dan lig je tegen zo’n ding aan te bonken, heel slecht
voor de nachtrust. De gele verf zit nu ook al op de boeg en daar heeft Willem
een flinke hekel aan, die mooie gepoetste romp. Dus hup, op naar de Vlikho baai
waar altijd genoeg ruimte is. Zondagochtend worden we wakker met stichtelijk
gezang. Het water is hier 27 graden, toch leuk om te weten. Je frist er nog
steeds lekker van op. In da namiddag zijn er valwinden tot 23 knopen, dat
verwachtten we niet omdat het nog niet heel warm is, zo’n 25 graden. Het is
gewoon niet te voorspellen wanneer ze er wel of niet zullen zijn. ’s Avonds
eten we in een van de restaurantjes aan de waterkant. Als wij het eten op
hebben en nog genieten van een gratis Ouzo’tje toe, vraagt een Nederlandse man
of we zin hebben om nog even bij hen aan tafel te komen zitten. Wij willen dat
wel, wij hadden hen voor Engels aangezien, en zo wordt nog even gezellig met
Cees en Marja. Aardige lui.
Na nog een dag met wat regen in de ochtend en
voortreffelijke mezze op het terrasje van Fyki in Vlikho in de middag gaan we
dinsdag op tijd door de straat van Meganisi. Dit is het vaarwater tussen de eilanden Levkas en Meganisi, waar
veel wind kan staan door het tunneleffect. Eenmaal voorbij de zuidoost punt van
Levkas gaan de zeilen omhoog. Ons doel is Fiskardho op Cephalonia en de wind is
west dus pal tegen. Dat wordt weer opkruisen, maar ditmaal is het minder erg
omdat we het verwacht hadden. Vreemd hoe dat toch werkt in de geest. Eigenlijk
gaat het best prima, onze oude dame glijdt door de golven als een jonge Griekse
godin. We krijgen zelfs enige wedstrijdaspiraties als we een grote Franse
Benateau van 48 voet er uit loeven.. Die
schipper laat dat niet op zich zitten en neemt het roer over om hetzelfde bij
ons te doen, maar wij staan dat niet toe en gaan snel overstag. Ha, ha, tactiek!
In the pocket. Tijdens de aanloop naar Fiskardho komt er een snelle motorboot op ons af. Eerst denken we dat het een soort van marinero is die ons een ligplaats wil aansmeren. Maar het blijkt een fotograaf die om ons heen gaat varen, heel veel foto’s maakt en ook een stukje filmt. Hij drukt ons een papier in de handen met info over waar we hem kunnen vinden. We zullen zien.
Zij aan zij in de baai van Fiskardho, Cephalonia; wij zijn te zien tussen het huis en de boom. |
In Fiskardho is de kade al weer vol, ook door de vele
dagtrip boten. Wij gaan aan de overzijde van de kade met een lange achterlijn
naar de kant. Als Willem het anker aan gaat trekken, blijken we niet vast te
zitten. En ook de buren zijn opeens los, dat kan geen toeval zijn. Wij blijken
ons anker precies op die van hen gedeponeerd te hebben. Op zich heel knap als
je het zo zou willen hebben. De wind is dwars en dat geeft chaotische
toestanden nu we beiden los zijn. De buren drijven naar de boot naast hen en
wij drijven naar achter en kunnen niet naar voren, want daar liggen de buren. De
met de nodige moeite vastgemaakte achterlijn laten we zitten als we
uiteindelijk naar voren kunnen varen. Het anker gaat opnieuw overboord en
Jeanet vaart de boot weer achteruit en ja hoor, de eigen lijn in de schroef!
Gelukkig heeft Jeanet het snel door en
zet direct de schroef stil. Vlug de snorkel en duikbril van Willem opzoeken
zodat hij de lijn uit de schroef kan halen. Dit lukt snel, hij zit er slechts 2
slagen omheen. Snel het anker aantrekken, dat houdt nu gelukkig goed. He, he
dat was weer onze portie opwinding voor vandaag.
Even brood halen. |
Later kijkt Willem nog even
voor alle zekerheid of het anker goed ingegraven heeft. Dat is zeker het geval,
maar we hebben wat weinig ketting uit staan. Daarom gaan we de volgende ochtend
als de meeste buren weg zijn opnieuw ankeren. Dit maal denken we het slimmer
aan te pakken, Jeanet blijft met de achterlijnen in de dinghy wachten terwijl
Willem opnieuw ankert en achteruit vaart. Het wordt een komische toestand als
blijkt dat Willem te ver gevaren is en de ankerketting te kort is. We kunnen in
eerste instantie niet bij elkaar komen, dus er moet nog een stuk van het touw
aan de ankerketting mee overboord. Maar daarna liggen we ook als een huis.
Fiskardho, Cephalonia. |
Aan de kade van Sivota, Levkas. |
Voor donderdagmiddag wordt nogal harde wind voorspeld uit
west tot noordwest en we zijn een beetje onzeker over hoe goed we dan beschut
zullen liggen in Fiskardho. En aangezien het plaatsje ons toch al niet zo
bevalt is de keuze snel gemaakt om te verkassen naar Sivota in een mooi
beschutte baai op de zuidoever van Levkas. We hebben in de ochtend nog een
zuidelijk windje en op alleen de genua gaat dat heerlijk. Sivota is een stuk
rustiger. We kunnen aan de kade een plek uitzoeken, maar worden gelokt door het
gezwaai van een, naar later blijkt, Nederlandse man. Hij helpt met aanleggen,
daar heeft hij zo ongeveer een dagtaak aan. Ook Sivota leeft van het toerisme,
maar op een veel relaxtere manier dan Fiskardho. Hier komen vrijwel alleen bootjesmensen.
Er is een strandje waar Jeanet gaat zwemmen in, naar later blijkt, water van
slechts 21 graden. Dat is wel even doorbijten. Er is een douche vlak bij waar
wij liggen voor slechts 2 euro en je kunt er ook de was doen. Op zaterdag staat
dit op de planning, maar het is ’s morgens een beetje regenachtig dus dat
stellen we nog even uit. Het koude water maakt dat de nachten nog kouder zijn
dan ze al waren, alle fleecedekens moeten er aan te pas komen om het warm
genoeg te krijgen. Sivota bevalt ons, we blijven er tot zondag. De buitenboord
motor vertoont wat kuren, als de choke dicht gezet wordt slaat hij af. Willem
haalt het motortje uit elkaar om de bougie te vervangen en de benzinefiltertjes
en carburateur schoon te maken.
De straat van Meganisi, met Levkas aan bakboord en Meganisi aan stuurboord. |
In
eerste instantie helpt het niet, dus onze volgende bestemming is Tranquil bay
dicht bij Nidri om eventueel een monteur te zoeken. Maar nadat Willem ook de
gasnaald nog heeft schoon gemaakt is het probleem zo goed als opgelost. Daarna
volgen nog 2 relaxte dagen in de Vlikho baai met meer rust en ruimte. Woensdag
1 juli wordt het dan weer tijd om terug naar Préveza te varen. We nemen de
brugopening van 12 uur. Het stukje naar de vaargeul van Préveza kunnen we in 3
slagen bezeilen. Er is nog een mooi plekje van 10 meter vrij langszij een van
de kades, dat is wel zo handig met het oog op het inschepen van Anna en Nico op
zaterdag. In de namiddag hebben we regen! En dat op 1 juli terwijl er in
Nederland een hittegolf heerst. Maar het ziet er naar uit dat het vanaf nu toch
echt stabieler zomerweer wordt.
Allerlei mogelijkheden met de nieuwe opbouw. We hebben een ankerlijn op rol gekocht. Zo is die altijd bij de hand. En de zonnetent kan nu mooi hoog vastgeknoopt worden. |
En Willem ziet nog veel meer mogelijkheden ....! |
Inmiddels hebben we Anna en Nico van het vliegveld gehaald.
Het wordt vast een gezellige, maar ook enerverende tijd!
PS De link naar het routekaartje 2015 werkt helaas (nog) niet.