de saudade

de saudade
Saudade voor de noordkust van Spanje

zaterdag 4 juli 2015

Préveza – Fiskardho v.v.

De ochtend van 16 juni halen we bij Vodafonos de router waarmee we onze eigenste hotspot aan boord kunnen creëren. Dat klinkt heel goed en dat blijkt in de praktijk ook zo te zijn. Nu kunnen we alle ontwikkelingen rondom een eventuele Grexit op de voet volgen. Die avond doen we de les mee bij Pa’bailar. We zijn met slechts 2 paren, dus het is bijna een privé les. Katerina vertelt dat er op vrijdag een Latin party in de bowling is, of we zin hebben om daar heen te gaan. Dat lijkt ons wel wat, alleen weten we niet waar de bowling is. Geen probleem, Katerina stuurt het adres met een google maps link. Het onweer en de buien op donderdag vallen mee, op vrijdag laten we de zee nog even uitdeinen en doen we boodschappen. ’s Avonds op zoek naar de bowling voor de Latin party. We hebben de straatnamen van de route genoteerd en het lijkt op het kaartje makkelijk te vinden. Maar helaas … we hebben geen rekening gehouden met de Griekse gewoonte om de straten vooral NIET van straatnaambordjes te voorzien. En ook de straatverlichting laat te wensen over. Na een aantal pogingen en ook nog de weg gevraagd te hebben waarbij we heel behulpzaam volstrekt de verkeerde weg ingestuurd worden, geven we het op.
Zaterdag is het dan eindelijk zo ver, we kiezen het ruime sop. Het wordt een rondje van een dag of 10, want op 4 juli komen Anna en Nico aan boord die we op het vliegveld van Préveza oppikken. Eerst nog even betalen bij Olga op het kantoortje. Ze vertelt dat er 9 puppy’s op het terrein van de Marina zijn en dat het zo langzamerhand onhoudbaar wordt met steeds meer zwerfhonden. Er is wel een soort van sterilisatie/castratie programma, maar dat wordt nauwelijks uitgevoerd. Wij vinden het ook steeds meer een ding worden, soms blaffen de honden veel zowel overdag als ’s nachts.

Van dit geel zat dus het nodige op de romp.

We hebben de brugopening van 12.00 uur naar het kanaal van Levkas. Het is er een heel gedoe, want er wordt gewerkt in de krappe kom. De werkpontons moeten los van elkaar gemaakt worden en daar moet je ook tussendoor varen. Met als gevolg dat er maar van 1 kant tegelijk gevaren kan worden. Van de andere kant zijn de boten ook al opgestoomd tot voorbij de brug, maar moeten daarna op ons wachten. En zoals altijd staat hier wel wat wind, dus dat maakt het nogal chaotisch. Eenmaal uit het kanaal kunnen we een paar uurtjes opkruisen, niet echt onze hobby, maar je zeilt toch even lekker. Willem heeft op de elektronische kaart aan de vaste land kant een inham gezien en wil daar eens kijken. Het is er  prachtig, maar wel erg diep. Er ligt een grote gele mooring boei. We twijfelen, zullen we vastmaken? Hij is vast van een dagtrip boot en straks komt die misschien nog aanleggen. Ach ja, dat zien we dan wel weer. Voorlopig liggen wij als een vorst alleen in onze inham. Beetje zwemmen, het water is er 25 graden, dat weten we nu dus dankzij de nieuwe dieptemeter. Eigenlijk willen we wel voor de nacht blijven liggen, maar wij hebben altijd ruzie met die mooringboeien. De wind valt ’s nachts weg en dan lig je tegen zo’n ding aan te bonken, heel slecht voor de nachtrust. De gele verf zit nu ook al op de boeg en daar heeft Willem een flinke hekel aan, die mooie gepoetste romp. Dus hup, op naar de Vlikho baai waar altijd genoeg ruimte is. Zondagochtend worden we wakker met stichtelijk gezang. Het water is hier 27 graden, toch leuk om te weten. Je frist er nog steeds lekker van op. In da namiddag zijn er valwinden tot 23 knopen, dat verwachtten we niet omdat het nog niet heel warm is, zo’n 25 graden. Het is gewoon niet te voorspellen wanneer ze er wel of niet zullen zijn. ’s Avonds eten we in een van de restaurantjes aan de waterkant. Als wij het eten op hebben en nog genieten van een gratis Ouzo’tje toe, vraagt een Nederlandse man of we zin hebben om nog even bij hen aan tafel te komen zitten. Wij willen dat wel, wij hadden hen voor Engels aangezien, en zo wordt nog even gezellig met Cees en Marja. Aardige lui.
Na nog een dag met wat regen in de ochtend en voortreffelijke mezze op het terrasje van Fyki in Vlikho in de middag gaan we dinsdag op tijd door de straat van Meganisi. Dit is het vaarwater  tussen de eilanden Levkas en Meganisi, waar veel wind kan staan door het tunneleffect. Eenmaal voorbij de zuidoost punt van Levkas gaan de zeilen omhoog. Ons doel is Fiskardho op Cephalonia en de wind is west dus pal tegen. Dat wordt weer opkruisen, maar ditmaal is het minder erg omdat we het verwacht hadden. Vreemd hoe dat toch werkt in de geest. Eigenlijk gaat het best prima, onze oude dame glijdt door de golven als een jonge Griekse godin. We krijgen zelfs enige wedstrijdaspiraties als we een grote Franse Benateau van 48 voet er uit loeven..  Die schipper laat dat niet op zich zitten en neemt het roer over om hetzelfde bij ons te doen, maar wij staan dat niet toe en gaan snel overstag. Ha, ha, tactiek! In the pocket.
 Tijdens de aanloop naar Fiskardho komt er een snelle motorboot op ons af. Eerst denken we dat het een soort van marinero is die ons een ligplaats wil aansmeren. Maar het blijkt een fotograaf die om ons heen gaat varen, heel veel foto’s maakt en ook een stukje filmt. Hij drukt ons een papier in de handen met info over waar we hem kunnen vinden. We zullen zien.


Zij aan zij in de baai van Fiskardho, Cephalonia; wij zijn te zien tussen het huis en de boom.
In Fiskardho is de kade al weer vol, ook door de vele dagtrip boten. Wij gaan aan de overzijde van de kade met een lange achterlijn naar de kant. Als Willem het anker aan gaat trekken, blijken we niet vast te zitten. En ook de buren zijn opeens los, dat kan geen toeval zijn. Wij blijken ons anker precies op die van hen gedeponeerd te hebben. Op zich heel knap als je het zo zou willen hebben. De wind is dwars en dat geeft chaotische toestanden nu we beiden los zijn. De buren drijven naar de boot naast hen en wij drijven naar achter en kunnen niet naar voren, want daar liggen de buren. De met de nodige moeite vastgemaakte achterlijn laten we zitten als we uiteindelijk naar voren kunnen varen. Het anker gaat opnieuw overboord en Jeanet vaart de boot weer achteruit en ja hoor, de eigen lijn in de schroef! Gelukkig  heeft Jeanet het snel door en zet direct de schroef stil. Vlug de snorkel en duikbril van Willem opzoeken zodat hij de lijn uit de schroef kan halen. Dit lukt snel, hij zit er slechts 2 slagen omheen. Snel het anker aantrekken, dat houdt nu gelukkig goed. He, he dat was weer onze portie opwinding voor vandaag.
Even brood halen.
Later kijkt Willem nog even voor alle zekerheid of het anker goed ingegraven heeft. Dat is zeker het geval, maar we hebben wat weinig ketting uit staan. Daarom gaan we de volgende ochtend als de meeste buren weg zijn opnieuw ankeren. Dit maal denken we het slimmer aan te pakken, Jeanet blijft met de achterlijnen in de dinghy wachten terwijl Willem opnieuw ankert en achteruit vaart. Het wordt een komische toestand als blijkt dat Willem te ver gevaren is en de ankerketting te kort is. We kunnen in eerste instantie niet bij elkaar komen, dus er moet nog een stuk van het touw aan de ankerketting mee overboord. Maar daarna liggen we ook als een huis.
Fiskardho, Cephalonia.
Fiskardho valt ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Ongeveer 20 jaar terug zijn we hier ook geweest en in onze herinnering was het dorp mooi gelegen, steil tegen de rotsen opgebouwd. Maar we hebben het verward met een andere plaats, want het is hier juist vrij vlak, hectisch en mega toeristisch! We gaan de opnames die van ons gemaakt zijn bekijken. De fotograaf woont met zijn gezin op een klein zeiljacht. Hij heeft alles op de laptop, nog onbewerkt. Als we de video kopen gaat hij er nog muziek bij zetten. Het resultaat is mooi, hij vraagt 200 euro voor alles. Wij vinden het te duur, dus no deal. Het weer is ondertussen aan de koele kant, overdag zo’n 25 graden maar ’s avonds koelt het flink af. Voor het uit eten gaan is dat wat minder geslaagd, voor de nachtrust is het wel prima.

Aan de kade van Sivota, Levkas.
Voor donderdagmiddag wordt nogal harde wind voorspeld uit west tot noordwest en we zijn een beetje onzeker over hoe goed we dan beschut zullen liggen in Fiskardho. En aangezien het plaatsje ons toch al niet zo bevalt is de keuze snel gemaakt om te verkassen naar Sivota in een mooi beschutte baai op de zuidoever van Levkas. We hebben in de ochtend nog een zuidelijk windje en op alleen de genua gaat dat heerlijk. Sivota is een stuk rustiger. We kunnen aan de kade een plek uitzoeken, maar worden gelokt door het gezwaai van een, naar later blijkt, Nederlandse man. Hij helpt met aanleggen, daar heeft hij zo ongeveer een dagtaak aan. Ook Sivota leeft van het toerisme, maar op een veel relaxtere manier dan Fiskardho. Hier komen vrijwel alleen bootjesmensen. Er is een strandje waar Jeanet gaat zwemmen in, naar later blijkt, water van slechts 21 graden. Dat is wel even doorbijten. Er is een douche vlak bij waar wij liggen voor slechts 2 euro en je kunt er ook de was doen. Op zaterdag staat dit op de planning, maar het is ’s morgens een beetje regenachtig dus dat stellen we nog even uit. Het koude water maakt dat de nachten nog kouder zijn dan ze al waren, alle fleecedekens moeten er aan te pas komen om het warm genoeg te krijgen. Sivota bevalt ons, we blijven er tot zondag. De buitenboord motor vertoont wat kuren, als de choke dicht gezet wordt slaat hij af. Willem haalt het motortje uit elkaar om de bougie te vervangen en de benzinefiltertjes en carburateur schoon te maken.
De straat van Meganisi, met Levkas aan bakboord
 en Meganisi aan stuurboord.
In eerste instantie helpt het niet, dus onze volgende bestemming is Tranquil bay dicht bij Nidri om eventueel een monteur te zoeken. Maar nadat Willem ook de gasnaald nog heeft schoon gemaakt is het probleem zo goed als opgelost. Daarna volgen nog 2 relaxte dagen in de Vlikho baai met meer rust en ruimte. Woensdag 1 juli wordt het dan weer tijd om terug naar Préveza te varen. We nemen de brugopening van 12 uur. Het stukje naar de vaargeul van Préveza kunnen we in 3 slagen bezeilen. Er is nog een mooi plekje van 10 meter vrij langszij een van de kades, dat is wel zo handig met het oog op het inschepen van Anna en Nico op zaterdag. In de namiddag hebben we regen! En dat op 1 juli terwijl er in Nederland een hittegolf heerst. Maar het ziet er naar uit dat het vanaf nu toch echt stabieler zomerweer wordt.
Allerlei mogelijkheden met de nieuwe opbouw.
We hebben een ankerlijn op rol gekocht. Zo is die altijd bij de hand.
En de zonnetent kan nu mooi hoog vastgeknoopt worden.

En Willem ziet nog veel meer mogelijkheden ....!
Donderdag eerst maar eens kijken of er nog geld uit de muur komt. In afwachting van het referendum op zondag zijn de banken dicht. Bij een filiaal dat open gaat voor mensen zonder pinpas staan een flinke rij oudjes met politie en al erbij, triest hoor. De eerst automaat die Jeanet probeert is leeg, maar de volgende heeft nog. Bij deze automaat is het rustig, maar bij andere staan lange rijen. Vervolgens gaan we de auto halen. We varen met de dinghy naar “de overkant”, de was gaat mee want die moet nog steeds gedaan worden. Helaas blijkt 1 wasmachine stuk, dus dat wordt aansluiten in de rij. In de tussentijd kan mooi de handwas gedaan worden. ’s Avonds is er een kleine politieke bijeenkomst op de kade en wij verstaan geen Grieks, maar het woord “Óxi” (spreek uit als ochie, Nee) komt veel voorbij. De vrijdag wordt besteed aan opruimen en schoonmaken. Onze “schuur” moet logeerhut worden voor Anna en Nico. ’s Middags komt Katerina, van Pa’Bailar, even iets drinken aan boord. Zij zegt dat er hier en daar al gehamsterd wordt en is heel benieuwd hoe er in het buitenland over de situatie gedacht wordt. Vooral Schauble krijgt kritiek, die schijnt gezegd te hebben dat de Grieken wel met 400 euro per maand toe kunnen, olie op het vuur! Terwijl de prijzen in de supermarkten ongeveer even hoog zijn als in Nederland. Op die manier wordt de keuze voor “Óxi” wel makkelijker gemaakt. Later bij de Lidl is van hamsteren niets te merken, alle schappen zijn vol. En, ook niet onbelangrijk, de credit card doet het hier nog steeds.

Inmiddels hebben we Anna en Nico van het vliegveld gehaald. Het wordt vast een gezellige, maar ook enerverende tijd!
PS De link naar het routekaartje 2015 werkt helaas (nog) niet.