Corfu – Préveza, Ioannina e.o.

We liggen in Ormos Fteliás, bijna in Albanië.

Woensdag 5 augustus eerst nog even boodschappen doen in Corfu stad en dan wordt het hoog tijd voor vertrek. We gaan 5 mijl verderop naar Ormos Fteliás, de meest noordelijke baai van west Griekenland, direct aan de grens met Albanië. Het is ongelofelijk zo in het hoogseizoen, maar als we er aankomen is er geen andere boot te bekennen! Er staan een paar huizen, er lopen koeien, schapen en geiten en er zijn 2 fish farms, maar het is er super rustig. Kort na ons komen er 2 motorboten, waarvan er een blijft voor de nacht. In de namiddag betrekt het en even later zitten we in een onweersbui met pittig wind. We liggen hier rondom uitstekend beschut. Ook de volgende dag blijven we liggen, de motorboot vertrekt en we liggen hier de hele dag alleen als aan het einde van de middag een zeilboot binnen komt voor een nachtje. Geen onweer dit keer, maar in de nacht steekt wel de wind op en is er een klein buitje. Het stabiele zomerweer is even op. We hebben eigenlijk het plan om in de komende week naar 2 eilandjes ten noorden van Corfu te gaan (Erikoussa en Otonoi), maar door het onstabiele weer zien we daar van af aangezien er op die eilandjes geen goede beschutting is. Het is nogal bewolkt en er wordt wederom mogelijk onweer verwacht, dus we blijven nog een nachtje op deze prima plek. In de ochtend komt er nog een andere Nederlandse boot ankeren. En later nog 2 boten met andere nationaliteiten, dus met 4 boten is het zowaar druk te noemen.

Dit schip is dus deze nacht op de rotsen
bij Gaios (Paxos) beland.

’s Nachts steekt wederom de wind op, we zien heel veel flitsen rondom maar het blijft droog deze keer. Later blijkt dat bij de eilanden Paxos en Antipaxos deze nacht 6 boten van het anker geslagen zijn en op de rotsen beland. Daar moet wel bij vermeld worden dat deze boten niet in de beschutte haven lagen. Zo zie je maar hoe onvoorspelbaar het weer is en dus is een goed beschutte ligplaats geen overbodige luxe.

In de mooie, perfect beschutte baai Pagania.

Zaterdag gaan we naar een andere baai die we willen uitproberen, Pagania 5 mijl zuidelijker. Deze hele kust is bezaaid met fish farms. Jammer, het idyllische is er vanaf.  Net als we vlak langs een fish farm varen komt er opeens een heel grote dolfijn vlak naast de boot omhoog, we schrikken ons rot van het geblaas. Hij is daarna ook weer direct verdwenen. In de baai ligt alleen een catamaran en dat blijft ook zo die nacht. Hier is het zo mogelijk nog rustiger, met alleen een boeren bedoeninkje, een huis en wat hokjes van de fish farms. We gaan even aan land om de boel te bekijken en de vuilnis in de container aan de weg te droppen. Ook deze baai ligt vlak bij de grens met Albanië. Alleen een smalle strook land langs de kust hoort nog bij Griekenland. De volgende plaats aan deze kust waar we eens willen kijken of we er kunnen liggen is Platarias Het haventje ziet er best aardig uit en is ook redelijk beschut, maar vol met lokale bootjes en geparkeerde charterboten. Daar komt nog bij dat het een uitvalbasis van een chartermaatschappij blijkt te zijn en zondag is wissel dag zodat die boten er ook liggen. Dat wordt dus niks en we gaan door naar Sivota, waar we weer vastmaken aan het eilandje ongeveer op dezelfde plek als met Anita en Jos. Vlak nadat we na het eten terug zijn aan boord krijgen we een flinke bui over ons heen. Oeps, dat ging maar net goed, we hadden de luiken niet helemaal dicht gedaan. Gelukkig zit er geen wind in de bui. De verwachting voor de komende dagen is zuidelijke wind, en dan is deze plek niet geweldig beschut dus gaan we de volgende dag direct door naar Gaios op Paxos. De stadskade is niet goed beschut voor de zuidelijke wind en daar moeten we betalen dus we willen eigenlijk aan de nieuwe kade een stukje buiten het dorp liggen. Daar lig je in een soort sloot achter het eiland dat voor de deur van Gaios ligt. De nieuwe kade blijkt al vol als we aankomen en een deel van de kade is gereserveerd voor dagtrip boten, zodat je er tussen 10.00  en 17.00 uur eigenlijk weg moet. Maar dat is ook weer niet elke dag het geval ontdekken we later, we kunnen er geen logica in ontdekken.
In het verlengde van de nieuwe kade is nog een stuk met stenen aan de oever waar je ook prima aan vast kunt maken, dus dat doen we dan maar. We liggen een beetje half voor een vissersboot en hebben zo onze bedenkingen of we misschien in de weg liggen als hij weg wil. De visser aan boord zegt er echter niets van dus het zal wel oké zijn. Later komen er aan die kant nog 3 boten naast ons!

Willem en buurman Lorenzo met de ankers in de weer.

Tussen ons en de boot aan de andere kant is nog een klein gaatje en een schipper denkt dat hij daar nog wel tussen kan. Niet dus, maar hij ploegt wel het anker van onze buren en de boot daarnaast uit de grond. Dat blijkt als even later een beetje  wind op steekt en zij naar achteren drijven. Het jonge stel blijkt net die nacht de oversteek uit Italië gemaakt te hebben en zijn erg moe. Ze vragen Willems hulp om hun anker met de dinghy opnieuw uit te brengen. Dat wil Willem wel, maar hij biedt ook ons reserve anker aan, waarvan ze graag gebruik maken. Zodoende gaan de mannen eerst ons reserveanker uitvaren en daarna het anker van de buren eveneens. Zo, die liggen als een huis, helemaal als we ook nog de voorpunten van beide buurboten aan ons vastmaken. Dat dit geen overbodige maatregelen zijn blijkt als vroeg in de avond de wind circa een half uur flink gaat blazen. Een van de grotere jachten op het rijtje heeft zijn anker niet goed aangetrokken en drukt ons daardoor allemaal opzij. Gelukkig is de bemanning nog wel aan boord en duurt de harde wind niet lang. Het is enorm druk, ook de volgende dag nog. We hebben bijna het idee dat we in Italië op vakantie zijn want we horen bijna niets anders meer spreken. Wellicht zijn er dit weekeinde veel overgestoken en nemen ze nu even een rustpauze voor ze verder de Ionische zee in trekken, ook gezien het onvoorspelbare weer.  Maar deze dagen ontdekken we ook dat er veel (motor)boten zijn die overdag ergens in een baaitje gaan liggen en tegen de avond weer terug komen. Op woensdag vindt nog een bizar incident plaats. Aan de nieuwe kade liggen deze dag 4 grote dagtrip boten. Er tegenover, aan de kant van het eiland, liggen zoals altijd diverse boten met een lange lijn naar de kant. Een zeilboot is daar gaan liggen nadat de dagtrip boot tegenover hem gearriveerd is en heeft per ongeluk zijn anker over het anker van de dagtrip boot gegooid. Bij het wegvaren van de dagtrip boot haalt die dus het anker van de zeilboot omhoog. Maar dat anker hangt een heel stuk onder de boeg, daar kun je vanaf het dek niet makkelijk bij. Van de zeilboot in kwestie springen 2 jonge lui in hun dinghy om hun anker te bevrijden. Dat lijkt snel te lukken en de dagtripboot geeft flink gas achteruit, richting de uitgang van de haven. Maar het anker blijkt nog helemaal niet los! De zeilboot wordt met een fikse gang een heel stuk meegetrokken achter de dagtrip boot aan. Iedereen roept en schreeuw en blaast op toeters om de schipper van de dagtrip boot te manen dat hij moet stoppen. Uiteindelijk doet hij dat ook en na een aantal pogingen lukt het om het anker te bevrijden. Wat een nachtmerrie, dat wil je echt niet meemaken!

In de "sloot" bij Gaios, Paxos.

Inmiddels hebben we besloten het onstabiele weer hier af te wachten, de windvoorspelling is t/m maandag steeds uit de zuidelijke hoek en dus niet gunstig om naar Préveza terug te varen. Het is dus nog wel even de moeite om een plekje aan de kade te bemachtigen. Dat doen we dus op vrijdagochtend meteen als er een plekje vrijkomt op een plaats waar je niet weg hoeft voor de dagtrip boten, denken we. Later die dag blijkt dat je hier inmiddels ook moet betalen, 15 euro exclusief water en elektra. Het houtwerk binnen is nodig toe aan een lakbeurt, dus daar gaan we maar eens mee aan de slag. Op zondagochtend komt de port police melden dat we toch weg moeten voor de dagtripboten. Onze verdediging dat dit geen zin heeft omdat we tussen boten liggen waar niemand aan boord is lijkt eerst te slagen, maar uiteindelijk moeten we toch weg. Op de recente grib files hebben we gezien dat er maandag een meer westen wind zal zijn en is het plan om dan naar Préveza te varen. Het gaat dus nog om één nachtje en aangezien we Gaios nu wel gezien hebben varen we naar de Mongonisi baai, 2 mijl zuidelijker. Jeanet ziet op de Navtex dat er toch weer onweer verwacht wordt en aangezien de plekken aan de kade het beste beschut zijn gaan we daar liggen. Het gaat nogal moeizaam deze keer. We gaan tussen 2 boten in liggen, maar het achteruitvaren gaat erg lastig en we blijken bij de eerste poging het anker van de buurman te pakken te hebben. Opnieuw dus en na veel gedoe liggen we dan eindelijk. ’s Nachts komt er inderdaad onweer en een flinke bui, maar geen wind. De volgende ochtend blijkt er in de nacht een andere Nederlands boot voor ons geankerd te hebben. Wij willen op een gegeven moment weg, maar zij zijn nog niet aan dek te bekennen. Hmmm, niet zo fijn dit. Wat te doen? Jeanet roept net zo lang tot er een slaperig hoofd verschijnt. Bij het ankerop gaan blijken ze net niet weg te hoeven en we maken even een praatje. Blijkt dat zij dus in de buurt in een onbeschutte baai lagen en weg moesten vanwege de wind in de onweersbui! Ongelooflijk, zo onvoorspelbaar en plaatselijk is het dus. Op zee blijkt een flinke deining te staan, blijkbaar is er verder op zee meer wind. Wij hebben helaas net te kort om volledig te kunnen zeilen, het ijzeren zeil moet assisteren. In Préveza staat de auto er ongeschonden bij. Niet dat we ons erge zorgen maakten, maar toch. En dan begint het winterklaar maken bij 30 graden, dat voelt wel vreemd.

Het woestijnachtige gebied bij Filippiada.

Op vrijdag kan er in Ioannina, 100 km landinwaarts, op 2 plaatsen tango gedanst worden en dat lijkt ons wel wat. We zijn 2 jaar terug met Anneke en Peter in Ioannina geweest en hebben toen al aardig wat van de stad bekeken, maar op de weg er naar toe en in de omgeving is nog het een en ander wat we willen zien. Dus boeken we een hotelletje voor 2 nachten en vertrekken rond de middag. Katarina heeft ons getipt over een mooi stuk natuur langs de weg iets voorbij Filippiada. We moeten uitkijken naar een soort van grot met tralies er voor en dan circa 30 meter terug is er een trap. We rijden niet erg hard en turen gespannen of we iets zien wat lijkt op de beschrijving. En dan verdomd, een soort spelonk met een hek er voor. We zijn er al bijna voorbij voordat we het zien, maar er tegenover is een parkeerhaventje. En inderdaad iets teruglopend langs de drukke weg is er een trap en na een korte klim komen we in een soort woestijnachtig gebied met rood zand en lage struiken. Verbazingwekkend! Dit moet je echt weten , anders heb je er geen idee van dat het er is.

Het restant van het Romeinse aquaduct.

 

Na een korte wandeling vervolgen we de weg richting Ioannina. Bij het plaatsje Agios Georgios is een oud Romeins aquaduct over de Louros rivier. Hier vandaan werd water naar de oude stad Nikopolis bij Préveza getransporteerd, 50 kilometer verderop. Het aquaduct ligt er mooi bij en is deels gerestaureerd.

 

 

 

De klokkentoren in Ioannina tegenover ons hotel.

Eenmaal in Ioannina hebben we het gereserveerde hotel snel gevonden. Het is in het centrum tegenover de klokkentoren. We kunnen de  auto even tijdelijk voor de deur kwijt, maar ze blijken gereserveerde plaatsen in een parkeergarage iets verderop te hebben. De aardige dame van de receptie rijdt er even met  Willem naar toe. Dan gaan we eerst maar eens de 2 plaatsen waar gedanst kan worden opzoeken, beiden zijn niet ver van het hotel en makkelijk te vinden. Later lezen we in de mail van Katarina dat de milonga in het Chocolat café de beste is om heen te gaan. Altijd handig om connecties te hebben. Maar het wordt een grote deceptie. In het Chocolat café is geen tangoklank te bespeuren en het cultureel centrum is volstrekt donker. De informatie op internet klopt weer eens niet. Maar ook bij de vrienden van Pa’Bailar is dit blijkbaar niet bekend. Als troost nemen we een borrel bij een van de zeer drukke cafés in het gezellige oude centrum.

 

De leeuwenkooien in het theater van Dodoni.

Zaterdag, na een puik ontbijtbuffet, op pad naar Dodoni, een orakelplaats a la Delphi (waar we vorig jaar waren). Het ligt in een mooi, groen dal en er wordt nog volop gerestaureerd, vooral met het theater zijn ze bezig. Dat theater is een van de grootste in Griekenland, er kunnen 17.000 toeschouwers in. De Romeinen hielden er later o.a. gevechten met stieren en leeuwen. De leeuwenkooien in de beide hoeken van de arena zijn nog goed te herkennen. Het terrein kan niet tippen aan Delphi, maar toch best aardig om gezien te hebben.

 

Dodoni.

 

Mooie blauwe vlindertjes in Dodoni.

Vanuit Dodoni rijden we om Ioannina heen voor het tweede doel van vandaag, de grotten bij Pérama. We belanden met de auto midden in het dorp waar de ingang blijkt te zijn, maar waar je nergens kunt parkeren en door de nauwe straatjes je weer weg moet zien te komen. Lekker handig zo, wat een drama! Maar goed, uiteindelijk raken we de auto ergens langs een weg kwijt.

In de grot van Pérama.

Deze grotten zijn in 1940 ontdekt toen de bewoners van Pérama een schuilplaats zocht voor Duitse bombardementen. Het is een enorm complex van wel 14.800 m2, waarvan je 1.100 m in circa 45 minuten kunt bekijken onder begeleiding van een gids. Er is een prima pad gemaakt, wel steeds klimmen en dalen en af en toe bukken om de stalactieten te ontwijken. Er zijn 19 verschillende soorten stalactieten en stalagmieten in deze grotten, zeer indrukwekkend en zeker de moeite van het bekijken waard. De uitgang is op een andere plaats dan de ingang, zodat je nog circa 15 minuten terug moet wandelen, wat geen straf is want je hebt prachtig uitzicht op het meer en Ioannina. Daar willen we nog wel even wat langer van genieten, dus rijden we naar een hoger gelegen bergdorp voor een late lunch.

Terras met uitzicht op Ioannina en het meer.

Helemaal daar boven is het monument van Zalogo,
beneden is een klooster.

Zondag wordt het weer tijd om richting Préveza te rijden. Dit doen we via Zalogo, waar hoog op de klif een monument staat ter nagedachtenis aan de vrouwen en kinderen van Souli welke daar in 1803 van de klif af sprongen om uit de handen te blijven van de Turkse tiran Ali Pasha. Eerst duwden de vrouwen hun kinderen van de klif waarna ze er al dansend zelf achteraan gingen, een gewisse dood tegemoet. Daar is veel moed voor nodig en in die geest moet je er ook wat voor over hebben om het monument van dichtbij te bekijken, namelijk 410 traptreden omhoog klimmen. En weer naar beneden natuurlijk, om niet zoals de vrouwen en kinderen te eindigen. Willem gelooft het wel, Jeanet heeft het er voor over. De trap is prima begaanbaar, het zijn alleen een beetje veel treden. Tegelijk met Jeanet gaat er nog een aardig Grieks echtpaar omhoog. Boven aangekomen maken ze even foto’s, ook  Jeanet leggen ze vast en gaan dan al weer snel naar beneden. En dan kan Jeanet helemaal alleen genieten van het uitzicht en deze bijzondere plaats. Wow, daar kun je alleen maar van dromen zo midden in het hoogseizoen!

Het monument van Zalogo.

 

Van dit soort treden zijn er dus 410.

 

 

Nikopolis.

 

Na de afdaling en een café frappé in een plaatsje waar we waarschijnlijk het gesprek van de dag zijn, wordt het hoog tijd om Nikopolis te bezoeken. Deze stad iets buiten Préveza werd gesticht door de Romein Octavianus Augustus ter ere van zijn glansrijke overwinning op Markus Antonius en Cleopatra in de slag bij Aktio in 31 v.C.. Het heeft een enorm gebied beslagen van circa 5 kilometer doorsnede en was een machtig centrum in dit deel van het Romeinse rijk tot circa 400 n.C.

 

Later hebben de Byzantijnen er nieuw leven ingeblazen door kerken te bouwen en nieuwe muren op te trekken, waarvan nu nog een deel overeind staat en een deel gerestaureerd is. Wij vinden dit al een enorm oppervlakte en dit beslaat maar circa 1/6 deel van het oorspronkelijke Nikopolis.

Door de muren krijg je een idee van het enorme oppervlak van Nikopolis.

Indrukwekkend hoor! Er is ook een theater, maar dat ligt een stuk verderop dus dat hebben we niet bekeken en er is nog veel meer wat nog overwoekerd is. Dan is er nog het bijbehorende museum, wat zeker de moeite waard  is om te bekijken, en daarna wordt het tijd om ons drijvende huisje weer op te zoeken.

In het museum van Nikopolis.

Inmiddels zijn wij gisteren weer uit het water getild en staan we op ons vertrouwde plekje. Voor volgende week zit er een rondreis over de Peloponnesos in de planning, dus nog genoeg leuks in het verschiet.

 

Corfu e.o.

Dinsdag 21 juli vroeg opstaan om de 36 mijl naar Lakka op Paxos te varen. Door vroeg te vertrekken voorkomen we eventuele hardere tegenwind in de namiddag. De auto laten we na overleg met Mikis de havenmeester en Olga van kantoor bij Préveza Marina staan. Het wordt een motorbootdagje. Vroeg in de avond is er een spatje regen en dreiging van wat onweer, maar het trekt gelukkig weer snel weg. Na het eten wippen we nog even bij bar Romantica naar binnen, bij de aardige jonge eigenaar met de goede muziek. Hij herkent ons meteen van 2 jaar geleden, toen Willem hem aan een goed blues nummer (Stop van Lonny Mack) geholpen heeft. En hij gaat het nummer ook meteen in de play list zetten, leuk hoor. Het is enorm druk in de baai, misschien wel 80 boten. Hij vertelt dat het al sinds juni zo druk is, geen crisis hier dus, maar deze baai is dan ook wel heel erg mooi. We blijven hier nu echter niet langer, want Corfu stad is ons doel. Onderweg zien we weer eens dolfijnen, eentje komt even kort bij de boot kijken, maar gaat er dan weer snel vandoor. In de grote baai bij Corfu stad ten zuiden van het oude fort lig je prima voor de noorden en westen wind, maar toch liggen we flink te rollebollen, want er varen erg veel boten in alle soorten en maten langs.

Anita en Jos zwemmen naar ons toe.

Om 19.00 uur hebben we met Anita en Jos afgesproken bij de ingang van het oude fort. We leggen de dinghy in de slotgracht, waarna je via een trap omhoog kunt. Er is een poort waar je doorheen moet, maar de vissers verzekeren ons dat deze de hele nacht open blijft. Anita en Jos komen op hun motor vanuit Aios Marcos waar zij een appartement hebben. Het is een gezellig weerzien. Na een drankje op een leuk pleintje gaan we eten in het restaurant van de lieve mensen van de papoutsakia (gevulde aubergine), Spiros. Een aantal jaren terug zijn we daar toevallig beland en hebben we dat voor het eerst gegeten en daarna nooit weer zo lekker. Ook het voorgerecht is heerlijk met een zoete knol en groenten. Donderdags varen we door naar Pirgi, waar we voor anker kunnen. Aios Marcos is hier vandaan slechts 2 km landinwaarts en hier gaan Anita en Jos vaak zwemmen.  Als we er zijn zwemmen zij naar ons toe en kunnen ze de boot bewonderen. Daarna een drankje en lunch op een terras aan het water. Vanaf 19.00 uur pikt Jos ons om de beurt op met de motor om hun optrekje te bekijken.

Het prachtige uitzicht vanaf het appartement.

Het authentieke dorp ligt prachtig tegen de berg op gebouwd. Hun appartement blijkt op de benedenverdieping van een mooi gerestaureerd oud huis te zijn met een prachtig uitzicht over het dal en de zee. We maken een wandeling, nou ja wandeling het is deels meer een klauterpartij, door een deel van het dorp, met zowel bewoonde als vervallen huizen. Jos vertelt enthousiast over de huizen en hun bewoners. Leuk om hem zo mee te maken. Tegenover hun huis is het restaurant van het dorp, met ook weer dat prachtige uitzicht met in de verte ons toplichtje net zichtbaar boven de bomen.

Een deel van het dorp Aios Marcos.

Wandelen en klauteren in Aios Marcos.

Na een heerlijke maaltijd worden we weer keurig door Jos naar Pirgi gebracht. We zijn de enigen die hier vannacht ankeren en dat komt misschien wel door de kolere herrie van de housemuziek tot in de kleine uurtjes. We hebben afgesproken dat Anita en Jos de komende 4 dagen mee gaan varen. De volgende dag pikken we hen iets zuidelijker bij het haventje van Ipsos met de dinghy op. Willem bekijkt gelijk even of we hier eventueel zouden kunnen liggen bij terugkomst, maar dat is niet het geval. Het haventje is vol met lokale bootjes, jammer. Na het inschepen van Anita en Jos vertrekken we naar Petriti aan de zuidoost kust van Corfu.

Anita aan het roer.

Tot aan Corfu stad motoren we tegen de lichte tegenwind in, daarna maken we een paar slagen maar het schiet niet echt op dus we motoren weer een stukje. Zowaar wordt op de het laatste deel de wind west zodat we weer kunnen zeilen en blijkt Anita het sturen al heel aardig onder de knie te hebben. Jos heeft de nodige motorboot ervaring en weet de zeiltheorie goed uit te leggen, dus zodoende heeft ze 3 leermeesters. In Petriti blijkt het niet druk, we kunnen aan de kade liggen. Na een lekkere zwempartij en een douche op het strand  maken we een leuke wandeling door het dorp. Mooie huizen hier met prachtige bloementuinen.

Bloemenpracht in Petriti.

We belanden toevallig in de taverna waar ook de flottielje zit. Na afloop van het diner worden ze vermaakt met Griekse muziek en dans. Het eigenaarsechtpaar doet nog een sirtaki en dan is het mooi geweest denken we. Maar nee hoor, de muziek gaat over op disco en house. Balen, dat verwacht je niet in zo’n klein dorp. Om 00.30 uur is de flottielje al weer aan boord, maar de muziek nog steeds hard. Jeanet is het zat en gaat verhaal halen. Het maakt niet veel indruk, ze hebben schijt aan die paar toeristen die er last van hebben want de klandizie van de flottielje is veel interessanter voor hen. Maar om circa 1.00 uur is het dan toch gelukkig rustig.

In Lakka groeien de druiven in de verpakking!

De volgende bestemming is Lakka op Paxos. Er is geen wind, dus alles gaat op de motor. Toevallig ligt de Amir van Jochen en zijn vriendin er ook, zo kom je elkaar steeds weer tegen. ’s Avonds eten we in een prima restaurantje een beetje achteraf. Zeker voor herhaling vatbaar. De volgende ochtend gaan Anita en Jeanet eerst wat boodschappen doen. Daarna met de dinghy naar een strandje om vandaar te snorkelen. Best mooi hier onder water, redelijk veel soorten gekleurde visjes. ’s Middags zeilen we met halve tot ruime wind de 12 mijl naar Sivota. Bij Sivota liggen een paar eilandjes voor de kust waar je achterlangs moet. Er is een drempel waar ongeveer 3 meter water staat, dus dat is altijd een beetje spannend. Maar de schipper vindt het blijkbaar niet spannend genoeg en stuurt tussen de eilandjes door i.p.v. tussen de eilanden en het vast land. En tussen de eilanden ligt een rif! De boots heeft het gelukkig net op tijd in de gaten zodat een stranding voorkomen wordt. Jullie merken, het is nooit saai bij ons aan boord. We ankeren bij een van de eilandjes en maken achter vast met de lange band op de rol, super handig. In Sivota is het erg druk. Na wat boodschappen vinden we een rustig restaurant waar we ook weer heerlijk eten. Maandag ochtend gaan we op tijd weg, want voor ’s middags wordt harde tegenwind verwacht die overigens niet komt. We zetten Anita en Jos weer af in het haventje van Ipsos en varen terug naar Corfu stad waar we in de Mandraki jachthaven onder het oude fort gaan liggen. Voor die nacht hebben ze plaats, maar daarna is het nog even afwachten want er zijn veel reserveringen. De volgende dag blijkt er voor ons nog een plekje vrij te zijn een stukje verderop in de haven. Omdat wij niet diep steken, slechts 1.5 meter, kunnen wij daar liggen. Mazzel.

Onze nieuwe vriend op zeer warme dagen.

Inmiddels is het flink heet geworden, 37 tot 38 graden, en er is weinig wind. Toevallig weet Willem de perfecte ventilator op de kop te tikken: door een draaischijf wordt de luchtstroom in alle richtingen gestuurd, daarbij is hij stevig en compact zodat hij ook nog eens goed op te bergen is. Naast de jachthaven is een strandje met bomen waar het op het heetst van de dag goed vertoeven is en prima voor een verkoelende duik. Anita en Jos hebben de was meegenomen die ze later in de week schoon weer af komen leveren, service hoor! En we eten nog een keer gezamenlijk vis bij een uitstekend restaurant op het mooie, ruime plein van het stadhuis. Dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Zij gaan met de motor nog een toertje maken op het vaste land en dan komt hun thuisreis al weer in zicht. Anita en Jos, we hebben een heel leuke tijd gehad, bedankt daarvoor.

Inktvis in alle soorten en maten op de markt van Corfu.

 

Op zaterdag gaan we de markt bezoeken. Het is een kleine permanente markt in de slotgracht van het nieuwe fort, met voornamelijk vis en groente.

 

 

 

 

 

‘s Avonds is er een live optreden in het oude fort. Dat pikken we maar weer mooi even mee. Na nog een dagje voor de handwas wordt het vertrek op woensdag gepland. Op dinsdag begint het weer te veranderen. Er is korte tijd veel wind vanaf het vaste land en gerommel te horen, maar het onweer bereikt ons niet. Wel iets om scherp in de gaten te houden de komende tijd.

Sfeervol optreden in het oude fort van Corfu bij volle maan.

Préveza – Ithaka v.v.

Zaterdag 4 juli landen Anna en Nico om 9.15 uur op Aktio, het vliegveld van Préveza. Eerst maar eens koffie met een zoete lekkernij, daar zijn ze goed in die Grieken. Anna en Nico hebben een nachtje doorgehaald i.v.m. de tijd van de vlucht, dus we blijven lekker liggen om te acclimatiseren en voor een siësta. In de namiddag maken we een rondje door Préveza voor een frappé op een terras en later proberen we bij Tassos van taverna The Mermaid te eten, maar dat lukt niet want het is vol.

Anna aan het roer.

De volgende dag vertrekken we zonder wind naar de brug bij Levkas van 12.00 uur. Na het Levkas kanaal kunnen we een uurtje  zeilen, maar helaas is daarna de wind weer op. Anna en Nico hebben in het verleden een zeilbootje gehad, dus weten aardig de termen en handelingen. Anna vindt het bovendien leuk om aan het roer te staan, dus de stuurautomaat krijgt een beetje vakantie deze week. We ankeren in de baai van Vlikho en halen een borrel op het terras bij Fyki. De tv staat aan, want het is de dag van het referendum. Vanaf 19.30 uur komen de eerste uitslagen voorbij en we zien heel vaak Oxi > 80% en maar weinig uitslagen waar Nai de meerderheid heeft. Het kan natuurlijk een vertekend beeld zijn, maar voor ons is wel duidelijk dat de meerderheid nee gestemd heeft. We gaan eten in een leuke taverna aan de andere kant van de baai op een vlonder direct aan het water en waar je dinghy voor je tafeltje ligt. De volgende dag blijkt de uitslag van het referendum 61% nee te zijn, dus het is en blijft spannend wat er nu gaat gebeuren.

Vathi, Ithaka. Mooi gerestaureerd.

De volgende bestemming is Vathi op Ithaka. In de straat tussen Levkas en Meganisi staat er een lichte tegenwind, dus die nemen we even op de motor, maar eenmaal uit de straat staat er een lekker zeilwindje. Eerst is de koers nog te hoog aan de wind, maar geleidelijk wordt die ruimer zodat we geen slag hoeven te maken. Anna begint al aardig het gevoel van het stuurwiel te krijgen, ook bij de 23 knopen die we uiteindelijk over dek hebben. In de grote baai van Vathi zoeken we eerst een mooie plek om te zwemmen en snorkelen en aan het eind van de middag varen we door naar Vathi. Vrij ankeren heeft de voorkeur. We blijven nog een tweede nachtje liggen en maken een leuke wandeling langs de baai en door het plaatsje. In de namiddag komt er een Franse boot erg dicht bij ons ankeren.

Die ligt dus niet vast!

De bemanning gaat al snel van boord, dus we denken dat ze er wel van overtuigd zijn dat ze vast liggen. Niet dus! De wind trekt wat verder aan en dan blijkt de boot langzaam maar zeker naar ons toe te schuiven. Een andere boot waar de bemanning ook niet aan boord is gaat zelfs helemaal aan de haal en dreigt een catamaran die naast ons ligt te rammen. Willem blaast hard op de scheepstoeter om de mensen van de catamaran te waarschuwen. Het duurt even voordat ze het in de gaten hebben en dan ligt die boot al tussen hun drijvers en is er schade. Er komen twee mannen in een dinghy die aan boord gaan, de motor starten en verderop opnieuw ankeren. Wij hebben inmiddels meer ketting gegeven om de Franse boot van het lijf te houden. Maar de afstand wordt weer langzaam kleiner en de bemanning is nog steeds niet terug. Om met een gerust hart van boord te kunnen gaan besluiten we om zelf ankerop te gaan. Dat is nog lastig, want we moeten vlak langs de Franse boot varen en hun ankerketting blijkt over onze ketting te liggen. Maar het lukt om schadevrij weg te komen en opnieuw te ankeren, en wel recht achter de Amir van Jochen en zijn vriendin die inmiddels ook in de baai ligt. Kort daarna komen de Fransen terug aan boord, zal je altijd zien. We maken hen er nog op attent dat ze niet goed vast liggen, maar het maakt geen indruk. Na deze enerverende uurtjes eten we ’s avonds een welverdiende, heerlijke visschotel en mixed grill.

 

De volgende ochtend gaan Anna en Jeanet eerst boodschappen doen. Het plan is om naar Port Leone op Kalamos te varen en daar op het strandje te barbecueën. We hebben al sinds ons vertrek uit Nederland 2 kant en klare barbecues aan boord, maar tot nu toe is het er niet van gekomen om ze te gebruiken. Nu we ook nog een goede slager gevonden hebben, zijn de vooruitzichten hoopvol. Er staat een heerlijk ruim windje, eerst zo’n 3-4 Bf en later aantrekkend tot 4-5 Bf met onder het eiland Atoko wat valwinden. In Port Leone is het al druk, vrij ankeren lukt daardoor niet en moeten we een plekje vinden waar we met een lijn naar de kant kunnen. De eerste poging mislukt, het anker houdt niet. Na nog een paar mislukte pogingen op diverse plekken liggen we uiteindelijk goed op een prachtige plek onder de kerk.

Barbecue op strandje van Port Leone.

Vroeg in de avond installeren we onszelf op het kleine strandje voor de barbecue. De kant en klare barbecues werken uitstekend, alles wordt goed gaar en smaakt prima. Er komt een Engels stel aanroeien om ons op het hart te drukken dat we toch vooral heel voorzichtig met het open vuur moeten zijn. Uiteraard doen we dat. We zijn niet de enigen die bedacht handje van Port Leone.ebben om hier te barbecueën, een flottielje van circa 30 Nederlanders heeft dat ook, zal je net zien. Maar tegen de tijd dat zij allemaal op het strandje zijn, zijn wij al weer bijna klaar.

 

Abelike, Meganisi. Wij zijn de eerste boot op de foto.

Na een rustige nacht varen we naar Ormos Abelike op Meganisi. Eerst kijken we nog even bij de Formikoula eilandjes of het geschikt is voor een zwemstop maar het valt tegen, de bodem is er erg rotsachtig. Er zijn maar een paar plekjes met zandbodem en die zijn uiteraard al bezet. Er is geen wind, dus alle 12 mijlen gaan op de motor vandaag. In Abelike is het niet heel druk, we vinden een mooi plekje. ’s Avonds over het geitenpaadje en de weg naar het plaatsje Vathi om te eten. Vrijdag gaan we naar Levkas. Anna en Nico trakteren op een nachtje in de marina, daar lagen wij nog niet eerder dus dat is een erg leuke traktatie. Het aanleggen is lastig door de pittige wind en de krappe draaicirkel. Na een heerlijke douche wordt het tijd voor een rondje door Levkas. We gaan weer eens proberen te pinnen. De banken zijn nog steeds gesloten en de Grieken mogen nog steeds maar 60 euro per dag opnemen. Inmiddels zijn de rijen bij de pinautomaten aanmerkelijk langer, maar er komt nog steeds geld uit. Er dreigt regen en onweer, waardoor we bij een restaurant belanden wat we anders waarschijnlijk niet uitgezocht hadden. Ze blijken heel veel lekkere voorgerechten te hebben, dus daar zoeken we de nodige van uit. De ene na de andere straatmuzikant komt zijn kunsten laten horen. Eentje speelt heel aardig op een saxofoon en heeft een geluidsboxje bij zich. De verleiding om te dansen is te groot, dus de voetjes gaan over de stroeve vloer. Hij speelt nog een wals als toegift. Vervolgens is het de beurt aan een Keniaanse jonge man. Met gekleurde katoenen draadjes vlecht hij razendsnel een armbandje onder het genoegen van een brede lach en vlotte babbel. Je gaat geheid voor de bijl. De bandjes worden nog ingezegend om geluk te brengen en de kassa rinkelt, 20 euro. Deze jonge man gaat het wel redden! De volgende morgen vertrekken we om de brug van 11.00 uur te halen met bestemming Vonitsa in de Golf van Amvrakia. Eenmaal in de vaargeul naar Préveza kan de genua uitgerold en zeilen we met een ruime wind de golf in. Eerst gaan we Vonitsa voorbij een beetje verder de golf in om de kans te vergroten om dolfijnen te zien. We zien er even kort 2 op afstand, helaas geen grote groep. De wind trekt aan tot 20 knopen.

De ankerplek achter het schiereilandje Koukouvitsa bij Vonitsa is nu nog hoog aan de wind te bezeilen, dus we besluiten niet verder de golf in te varen. Zo zeilen we nog even heerlijk. De ankerplek is best druk, zo’n 16 boten, maar er is plaats genoeg. ’s Avonds roeien we met de dinghy naar Koukouvitsa zodat we lopend over de brug naar Vonitsa kunnen om te eten. Tijdens de wandeling door Vonitsa ziet Jeanet een oude vrouw die ze graag op de foto wil hebben. Ze trekt de stoute schoenen aan en vraagt of het mag. Ja hoor, er verschijnt een grote glimlach, de vrouw is heel vereerd en gaat zelfs nog poseren met haar looprek voor een tweede foto. Bingo, in the pocket! ’s Nachts is de housemuziek uit Vonitsa tot op de ankerplek te horen, maar niet heel storend zodat we de volgende morgen uitgerust eerst verder de golf in varen voor een nieuwe poging om dolfijnen te zien.

Op de uitkijk naar dolfijnen.

In eerste instantie zien we niets, maar dan springen op enige afstand dolfijnen uit het water. Wij er op af, maar helaas gaan ze niet met de boot mee zwemmen. Ongeveer halverwege de golf keren we om. Jeanet ziet in de verte veel vogels en speurt met de verrekijker of er iets te zien is. En dan plotseling recht in de kijker springt er een dolfijn heel hoog uit het water, spectaculair! Nico heeft het ook gezien. We wijzigen de koers in de richting van de dolfijnen. Het blijkt een wat groter groepje, 3 zwemmen er even kort met de boot mee, maar dan zijn ze helaas al weer snel verdwenen. Wij varen naar Préveza Marina, waar de auto keurig op ons staat te wachten.

Restaurant The Mermaid, Préveza.

Deze avond lukt het wel om bij Tassos te eten, het is een gezellige avond met veel lol. Alle politici zijn eikels volgens Tassos, maar hij is bereid een uitzondering te maken voor de lokale politici en dan is Nico ook weer happy. De volgende ochtend vullen we eerst de dieseltank bij met de jerrycans en vullen Nico en Willem de jerrycans weer bij het tankstation. De hele situatie in het land is nog steeds erg onzeker, dus je weet maar nooit hoe lang er nog diesel voorradig is. Dan nog even naar de Lidl om de voorraad weer aan te vullen en dan is het na de middag tijd voor Anna en Nico om met onze auto hun rondje door het binnenland te gaan maken. Kort voor hun vertrek lezen we nog dat er een akkoord is over het starten van de onderhandelingen voor een nieuw steunpakket. Dat ziet er voorlopig hoopvol uit voor de situatie hier, hoewel het Griekse parlement nog wel even akkoord moet gaan. Wij hebben niet de indruk dat ze met dit akkoord veel beter af zijn dan waar ze nee tegen gezegd hebben in het referendum, maar goed, dat was blijkbaar nodig voor de binnenlandse politiek. Wij doen in deze dagen de gebruikelijke dingen zoals wassen en Jeanet gaat even naar de kapper. Voor 20 euri’s zit het weer een tijdje prima. Vrijdags komen Anna en Nico terug van hun rondje. Na nog een gezellig en heerlijk laatste etentje brengen we hen zaterdagochtend vroeg naar het vliegveld en zijn de 2 weken alweer voorbij. Anna en Nico, heel erg bedankt voor jullie gezellige bezoek. Het waren bijzondere weken om hier te zijn en was voor ons extra leuk om de actuele situatie uitgebreid te bediscussiëren.

Het is inmiddels flink heet geworden, zo’n 36 graden en weinig wind, dus dan doe je niet veel in de middag behalve gewapend met parasol en veel drinkwater naar het strand gaan. Dat doen we dus op zaterdag           

Acheron rivier.

Op zondag is het nog steeds bloedheet, een prima dag om naar de Acheron Narrows te gaan. Dit is de bron van de Acheron rivier die ontspringt uit heel veel bergstroompjes in het gebied achter het dorp Glyki. Het is een klein uurtje reiden en na het parkeren staat er al direct een mannetje naast ons met een folder voor raften, paardrijden e.d.. Hij geeft ook info over waar we naar toe kunnen lopen en wat we kunnen verwachten. Met waterschoenen, zwemkleding en waterdichte tas gaan we op pad. Eerst kunnen we langs de rivier lopen , maar na een kwartiertje moet je door het water verder. Dat is goed te lopen, wel kleine keien maar niet glad. Het water is ijskoud, met deze hitte niet onwelkom. Af en toe is er een stroomversnelling.

Acheron rivier.

Acheron rivier.

De diepte van de rivier is wisselend. Na ongeveer een half uur kom je bij een punt waar je moet zwemmen als je verder wilt. We aarzelen, het water is erg koud, maar bijna iedereen gaat door, we zijn er op toegerust en het is bloedheet. Het blijkt prima te doen, het is ook maar een klein stukje wat je moet zwemmen. Na ongeveer een uur stroomopwaarts keren we om, stroomafwaarts gaat het sneller. Na een lekkere geroosterde maiskolf treffen we het mannetje weer, raften kost 5 euro, dat is te doen. Oké, we gaan mee. We belanden in een grote rubberboot met een Grieks gezin. Het is best leuk, met af en toe een stroomversnelling en slechts 1 “rotonde”.  Van het eindpunt in Glyki worden we met een busje weer terug gebracht naar de parkeerplaats. Daarna sluiten we de leuke dag af met een late lunch aan de rivier in Glyki.

Texel kom je overal tegen! Deze oude paal 19 bus bijvoorbeeld bij het eindpunt van de raft tour in Glyki.

 

’s Avonds ontvangen we een SMS van Anita. Zij en Jos zijn inmiddels op Corfu en ze vraagt wat onze plannen zijn. Nou, niet toevallig hebben wij het plan om op dinsdag naar het noorden te vertrekken. Maar daarover lezen jullie meer in het volgende bericht. 

Kort bericht

Ahoi allen,
Na een heel gezellige tijd met Anna en Nico zijn wij naar Corfú gevaren, waar wij Anita en Jos ontmoet hebben en met hen ook enkele gezellige dagen hebben doorgebracht.
Het is hier al 2 weken bloedheet, rond de 35 graden, met nauwelijks wind dus wij doen zo weinig mogelijk.
Het verslag van de afgelopen weken laat dus nog even op zicht wachten, maar er wordt aan gewerkt!

Groeten,
Willem en Jeanet