Corfu – Préveza, Ioannina e.o.

We liggen in Ormos Fteliás, bijna in Albanië.

Woensdag 5 augustus eerst nog even boodschappen doen in Corfu stad en dan wordt het hoog tijd voor vertrek. We gaan 5 mijl verderop naar Ormos Fteliás, de meest noordelijke baai van west Griekenland, direct aan de grens met Albanië. Het is ongelofelijk zo in het hoogseizoen, maar als we er aankomen is er geen andere boot te bekennen! Er staan een paar huizen, er lopen koeien, schapen en geiten en er zijn 2 fish farms, maar het is er super rustig. Kort na ons komen er 2 motorboten, waarvan er een blijft voor de nacht. In de namiddag betrekt het en even later zitten we in een onweersbui met pittig wind. We liggen hier rondom uitstekend beschut. Ook de volgende dag blijven we liggen, de motorboot vertrekt en we liggen hier de hele dag alleen als aan het einde van de middag een zeilboot binnen komt voor een nachtje. Geen onweer dit keer, maar in de nacht steekt wel de wind op en is er een klein buitje. Het stabiele zomerweer is even op. We hebben eigenlijk het plan om in de komende week naar 2 eilandjes ten noorden van Corfu te gaan (Erikoussa en Otonoi), maar door het onstabiele weer zien we daar van af aangezien er op die eilandjes geen goede beschutting is. Het is nogal bewolkt en er wordt wederom mogelijk onweer verwacht, dus we blijven nog een nachtje op deze prima plek. In de ochtend komt er nog een andere Nederlandse boot ankeren. En later nog 2 boten met andere nationaliteiten, dus met 4 boten is het zowaar druk te noemen.

Dit schip is dus deze nacht op de rotsen
bij Gaios (Paxos) beland.

’s Nachts steekt wederom de wind op, we zien heel veel flitsen rondom maar het blijft droog deze keer. Later blijkt dat bij de eilanden Paxos en Antipaxos deze nacht 6 boten van het anker geslagen zijn en op de rotsen beland. Daar moet wel bij vermeld worden dat deze boten niet in de beschutte haven lagen. Zo zie je maar hoe onvoorspelbaar het weer is en dus is een goed beschutte ligplaats geen overbodige luxe.

In de mooie, perfect beschutte baai Pagania.

Zaterdag gaan we naar een andere baai die we willen uitproberen, Pagania 5 mijl zuidelijker. Deze hele kust is bezaaid met fish farms. Jammer, het idyllische is er vanaf.  Net als we vlak langs een fish farm varen komt er opeens een heel grote dolfijn vlak naast de boot omhoog, we schrikken ons rot van het geblaas. Hij is daarna ook weer direct verdwenen. In de baai ligt alleen een catamaran en dat blijft ook zo die nacht. Hier is het zo mogelijk nog rustiger, met alleen een boeren bedoeninkje, een huis en wat hokjes van de fish farms. We gaan even aan land om de boel te bekijken en de vuilnis in de container aan de weg te droppen. Ook deze baai ligt vlak bij de grens met Albanië. Alleen een smalle strook land langs de kust hoort nog bij Griekenland. De volgende plaats aan deze kust waar we eens willen kijken of we er kunnen liggen is Platarias Het haventje ziet er best aardig uit en is ook redelijk beschut, maar vol met lokale bootjes en geparkeerde charterboten. Daar komt nog bij dat het een uitvalbasis van een chartermaatschappij blijkt te zijn en zondag is wissel dag zodat die boten er ook liggen. Dat wordt dus niks en we gaan door naar Sivota, waar we weer vastmaken aan het eilandje ongeveer op dezelfde plek als met Anita en Jos. Vlak nadat we na het eten terug zijn aan boord krijgen we een flinke bui over ons heen. Oeps, dat ging maar net goed, we hadden de luiken niet helemaal dicht gedaan. Gelukkig zit er geen wind in de bui. De verwachting voor de komende dagen is zuidelijke wind, en dan is deze plek niet geweldig beschut dus gaan we de volgende dag direct door naar Gaios op Paxos. De stadskade is niet goed beschut voor de zuidelijke wind en daar moeten we betalen dus we willen eigenlijk aan de nieuwe kade een stukje buiten het dorp liggen. Daar lig je in een soort sloot achter het eiland dat voor de deur van Gaios ligt. De nieuwe kade blijkt al vol als we aankomen en een deel van de kade is gereserveerd voor dagtrip boten, zodat je er tussen 10.00  en 17.00 uur eigenlijk weg moet. Maar dat is ook weer niet elke dag het geval ontdekken we later, we kunnen er geen logica in ontdekken.
In het verlengde van de nieuwe kade is nog een stuk met stenen aan de oever waar je ook prima aan vast kunt maken, dus dat doen we dan maar. We liggen een beetje half voor een vissersboot en hebben zo onze bedenkingen of we misschien in de weg liggen als hij weg wil. De visser aan boord zegt er echter niets van dus het zal wel oké zijn. Later komen er aan die kant nog 3 boten naast ons!

Willem en buurman Lorenzo met de ankers in de weer.

Tussen ons en de boot aan de andere kant is nog een klein gaatje en een schipper denkt dat hij daar nog wel tussen kan. Niet dus, maar hij ploegt wel het anker van onze buren en de boot daarnaast uit de grond. Dat blijkt als even later een beetje  wind op steekt en zij naar achteren drijven. Het jonge stel blijkt net die nacht de oversteek uit Italië gemaakt te hebben en zijn erg moe. Ze vragen Willems hulp om hun anker met de dinghy opnieuw uit te brengen. Dat wil Willem wel, maar hij biedt ook ons reserve anker aan, waarvan ze graag gebruik maken. Zodoende gaan de mannen eerst ons reserveanker uitvaren en daarna het anker van de buren eveneens. Zo, die liggen als een huis, helemaal als we ook nog de voorpunten van beide buurboten aan ons vastmaken. Dat dit geen overbodige maatregelen zijn blijkt als vroeg in de avond de wind circa een half uur flink gaat blazen. Een van de grotere jachten op het rijtje heeft zijn anker niet goed aangetrokken en drukt ons daardoor allemaal opzij. Gelukkig is de bemanning nog wel aan boord en duurt de harde wind niet lang. Het is enorm druk, ook de volgende dag nog. We hebben bijna het idee dat we in Italië op vakantie zijn want we horen bijna niets anders meer spreken. Wellicht zijn er dit weekeinde veel overgestoken en nemen ze nu even een rustpauze voor ze verder de Ionische zee in trekken, ook gezien het onvoorspelbare weer.  Maar deze dagen ontdekken we ook dat er veel (motor)boten zijn die overdag ergens in een baaitje gaan liggen en tegen de avond weer terug komen. Op woensdag vindt nog een bizar incident plaats. Aan de nieuwe kade liggen deze dag 4 grote dagtrip boten. Er tegenover, aan de kant van het eiland, liggen zoals altijd diverse boten met een lange lijn naar de kant. Een zeilboot is daar gaan liggen nadat de dagtrip boot tegenover hem gearriveerd is en heeft per ongeluk zijn anker over het anker van de dagtrip boot gegooid. Bij het wegvaren van de dagtrip boot haalt die dus het anker van de zeilboot omhoog. Maar dat anker hangt een heel stuk onder de boeg, daar kun je vanaf het dek niet makkelijk bij. Van de zeilboot in kwestie springen 2 jonge lui in hun dinghy om hun anker te bevrijden. Dat lijkt snel te lukken en de dagtripboot geeft flink gas achteruit, richting de uitgang van de haven. Maar het anker blijkt nog helemaal niet los! De zeilboot wordt met een fikse gang een heel stuk meegetrokken achter de dagtrip boot aan. Iedereen roept en schreeuw en blaast op toeters om de schipper van de dagtrip boot te manen dat hij moet stoppen. Uiteindelijk doet hij dat ook en na een aantal pogingen lukt het om het anker te bevrijden. Wat een nachtmerrie, dat wil je echt niet meemaken!

In de "sloot" bij Gaios, Paxos.

Inmiddels hebben we besloten het onstabiele weer hier af te wachten, de windvoorspelling is t/m maandag steeds uit de zuidelijke hoek en dus niet gunstig om naar Préveza terug te varen. Het is dus nog wel even de moeite om een plekje aan de kade te bemachtigen. Dat doen we dus op vrijdagochtend meteen als er een plekje vrijkomt op een plaats waar je niet weg hoeft voor de dagtrip boten, denken we. Later die dag blijkt dat je hier inmiddels ook moet betalen, 15 euro exclusief water en elektra. Het houtwerk binnen is nodig toe aan een lakbeurt, dus daar gaan we maar eens mee aan de slag. Op zondagochtend komt de port police melden dat we toch weg moeten voor de dagtripboten. Onze verdediging dat dit geen zin heeft omdat we tussen boten liggen waar niemand aan boord is lijkt eerst te slagen, maar uiteindelijk moeten we toch weg. Op de recente grib files hebben we gezien dat er maandag een meer westen wind zal zijn en is het plan om dan naar Préveza te varen. Het gaat dus nog om één nachtje en aangezien we Gaios nu wel gezien hebben varen we naar de Mongonisi baai, 2 mijl zuidelijker. Jeanet ziet op de Navtex dat er toch weer onweer verwacht wordt en aangezien de plekken aan de kade het beste beschut zijn gaan we daar liggen. Het gaat nogal moeizaam deze keer. We gaan tussen 2 boten in liggen, maar het achteruitvaren gaat erg lastig en we blijken bij de eerste poging het anker van de buurman te pakken te hebben. Opnieuw dus en na veel gedoe liggen we dan eindelijk. ’s Nachts komt er inderdaad onweer en een flinke bui, maar geen wind. De volgende ochtend blijkt er in de nacht een andere Nederlands boot voor ons geankerd te hebben. Wij willen op een gegeven moment weg, maar zij zijn nog niet aan dek te bekennen. Hmmm, niet zo fijn dit. Wat te doen? Jeanet roept net zo lang tot er een slaperig hoofd verschijnt. Bij het ankerop gaan blijken ze net niet weg te hoeven en we maken even een praatje. Blijkt dat zij dus in de buurt in een onbeschutte baai lagen en weg moesten vanwege de wind in de onweersbui! Ongelooflijk, zo onvoorspelbaar en plaatselijk is het dus. Op zee blijkt een flinke deining te staan, blijkbaar is er verder op zee meer wind. Wij hebben helaas net te kort om volledig te kunnen zeilen, het ijzeren zeil moet assisteren. In Préveza staat de auto er ongeschonden bij. Niet dat we ons erge zorgen maakten, maar toch. En dan begint het winterklaar maken bij 30 graden, dat voelt wel vreemd.

Het woestijnachtige gebied bij Filippiada.

Op vrijdag kan er in Ioannina, 100 km landinwaarts, op 2 plaatsen tango gedanst worden en dat lijkt ons wel wat. We zijn 2 jaar terug met Anneke en Peter in Ioannina geweest en hebben toen al aardig wat van de stad bekeken, maar op de weg er naar toe en in de omgeving is nog het een en ander wat we willen zien. Dus boeken we een hotelletje voor 2 nachten en vertrekken rond de middag. Katarina heeft ons getipt over een mooi stuk natuur langs de weg iets voorbij Filippiada. We moeten uitkijken naar een soort van grot met tralies er voor en dan circa 30 meter terug is er een trap. We rijden niet erg hard en turen gespannen of we iets zien wat lijkt op de beschrijving. En dan verdomd, een soort spelonk met een hek er voor. We zijn er al bijna voorbij voordat we het zien, maar er tegenover is een parkeerhaventje. En inderdaad iets teruglopend langs de drukke weg is er een trap en na een korte klim komen we in een soort woestijnachtig gebied met rood zand en lage struiken. Verbazingwekkend! Dit moet je echt weten , anders heb je er geen idee van dat het er is.

Het restant van het Romeinse aquaduct.

 

Na een korte wandeling vervolgen we de weg richting Ioannina. Bij het plaatsje Agios Georgios is een oud Romeins aquaduct over de Louros rivier. Hier vandaan werd water naar de oude stad Nikopolis bij Préveza getransporteerd, 50 kilometer verderop. Het aquaduct ligt er mooi bij en is deels gerestaureerd.

 

 

 

De klokkentoren in Ioannina tegenover ons hotel.

Eenmaal in Ioannina hebben we het gereserveerde hotel snel gevonden. Het is in het centrum tegenover de klokkentoren. We kunnen de  auto even tijdelijk voor de deur kwijt, maar ze blijken gereserveerde plaatsen in een parkeergarage iets verderop te hebben. De aardige dame van de receptie rijdt er even met  Willem naar toe. Dan gaan we eerst maar eens de 2 plaatsen waar gedanst kan worden opzoeken, beiden zijn niet ver van het hotel en makkelijk te vinden. Later lezen we in de mail van Katarina dat de milonga in het Chocolat café de beste is om heen te gaan. Altijd handig om connecties te hebben. Maar het wordt een grote deceptie. In het Chocolat café is geen tangoklank te bespeuren en het cultureel centrum is volstrekt donker. De informatie op internet klopt weer eens niet. Maar ook bij de vrienden van Pa’Bailar is dit blijkbaar niet bekend. Als troost nemen we een borrel bij een van de zeer drukke cafés in het gezellige oude centrum.

 

De leeuwenkooien in het theater van Dodoni.

Zaterdag, na een puik ontbijtbuffet, op pad naar Dodoni, een orakelplaats a la Delphi (waar we vorig jaar waren). Het ligt in een mooi, groen dal en er wordt nog volop gerestaureerd, vooral met het theater zijn ze bezig. Dat theater is een van de grootste in Griekenland, er kunnen 17.000 toeschouwers in. De Romeinen hielden er later o.a. gevechten met stieren en leeuwen. De leeuwenkooien in de beide hoeken van de arena zijn nog goed te herkennen. Het terrein kan niet tippen aan Delphi, maar toch best aardig om gezien te hebben.

 

Dodoni.

 

Mooie blauwe vlindertjes in Dodoni.

Vanuit Dodoni rijden we om Ioannina heen voor het tweede doel van vandaag, de grotten bij Pérama. We belanden met de auto midden in het dorp waar de ingang blijkt te zijn, maar waar je nergens kunt parkeren en door de nauwe straatjes je weer weg moet zien te komen. Lekker handig zo, wat een drama! Maar goed, uiteindelijk raken we de auto ergens langs een weg kwijt.

In de grot van Pérama.

Deze grotten zijn in 1940 ontdekt toen de bewoners van Pérama een schuilplaats zocht voor Duitse bombardementen. Het is een enorm complex van wel 14.800 m2, waarvan je 1.100 m in circa 45 minuten kunt bekijken onder begeleiding van een gids. Er is een prima pad gemaakt, wel steeds klimmen en dalen en af en toe bukken om de stalactieten te ontwijken. Er zijn 19 verschillende soorten stalactieten en stalagmieten in deze grotten, zeer indrukwekkend en zeker de moeite van het bekijken waard. De uitgang is op een andere plaats dan de ingang, zodat je nog circa 15 minuten terug moet wandelen, wat geen straf is want je hebt prachtig uitzicht op het meer en Ioannina. Daar willen we nog wel even wat langer van genieten, dus rijden we naar een hoger gelegen bergdorp voor een late lunch.

Terras met uitzicht op Ioannina en het meer.

Helemaal daar boven is het monument van Zalogo,
beneden is een klooster.

Zondag wordt het weer tijd om richting Préveza te rijden. Dit doen we via Zalogo, waar hoog op de klif een monument staat ter nagedachtenis aan de vrouwen en kinderen van Souli welke daar in 1803 van de klif af sprongen om uit de handen te blijven van de Turkse tiran Ali Pasha. Eerst duwden de vrouwen hun kinderen van de klif waarna ze er al dansend zelf achteraan gingen, een gewisse dood tegemoet. Daar is veel moed voor nodig en in die geest moet je er ook wat voor over hebben om het monument van dichtbij te bekijken, namelijk 410 traptreden omhoog klimmen. En weer naar beneden natuurlijk, om niet zoals de vrouwen en kinderen te eindigen. Willem gelooft het wel, Jeanet heeft het er voor over. De trap is prima begaanbaar, het zijn alleen een beetje veel treden. Tegelijk met Jeanet gaat er nog een aardig Grieks echtpaar omhoog. Boven aangekomen maken ze even foto’s, ook  Jeanet leggen ze vast en gaan dan al weer snel naar beneden. En dan kan Jeanet helemaal alleen genieten van het uitzicht en deze bijzondere plaats. Wow, daar kun je alleen maar van dromen zo midden in het hoogseizoen!

Het monument van Zalogo.

 

Van dit soort treden zijn er dus 410.

 

 

Nikopolis.

 

Na de afdaling en een café frappé in een plaatsje waar we waarschijnlijk het gesprek van de dag zijn, wordt het hoog tijd om Nikopolis te bezoeken. Deze stad iets buiten Préveza werd gesticht door de Romein Octavianus Augustus ter ere van zijn glansrijke overwinning op Markus Antonius en Cleopatra in de slag bij Aktio in 31 v.C.. Het heeft een enorm gebied beslagen van circa 5 kilometer doorsnede en was een machtig centrum in dit deel van het Romeinse rijk tot circa 400 n.C.

 

Later hebben de Byzantijnen er nieuw leven ingeblazen door kerken te bouwen en nieuwe muren op te trekken, waarvan nu nog een deel overeind staat en een deel gerestaureerd is. Wij vinden dit al een enorm oppervlakte en dit beslaat maar circa 1/6 deel van het oorspronkelijke Nikopolis.

Door de muren krijg je een idee van het enorme oppervlak van Nikopolis.

Indrukwekkend hoor! Er is ook een theater, maar dat ligt een stuk verderop dus dat hebben we niet bekeken en er is nog veel meer wat nog overwoekerd is. Dan is er nog het bijbehorende museum, wat zeker de moeite waard  is om te bekijken, en daarna wordt het tijd om ons drijvende huisje weer op te zoeken.

In het museum van Nikopolis.

Inmiddels zijn wij gisteren weer uit het water getild en staan we op ons vertrouwde plekje. Voor volgende week zit er een rondreis over de Peloponnesos in de planning, dus nog genoeg leuks in het verschiet.