De thuisreis

Op donderdag en vrijdag doen we de laatste voorbereidingen voor de winter. Er is onweer en regen, wat het nog lastig maakt om alles droog binnen te krijgen, maar dat lukt uiteindelijk toch goed. Susanne en Frank (met hun neef) liggen in Levkas marina, dus die gaan we nog even opzoeken om bij te kletsen onder het genot van een borrel.

In Albanië rijden we een heel stuk langs een rivier. 

Nadat zaterdag 12 september als laatste het winterkleed over de Saudade wordt gedrapeerd kunnen we vertrekken voor de eerste 300 kilometer naar Fier in Albanië. Het noorden van Griekenland is prachtig ruig en groen. De grenscontrole neemt ongeveer 20 minuten en gek genoeg is het landschap daarna een stuk  minder groen. Blijkbaar is er hier ook een natuurlijke grens. Wel nog steeds prachtig hoge bergen en we rijden een heel stuk langs een brede rivierbedding met spierwitte kiezels en mooi blauw water. Wat valt ons op nu we in Albanië zijn: de weg is goed, veel nieuwe dure auto’s regelmatig met het stuur aan de "Engelse" kant (Mercedes, BMW, Audi, e.d., zitten daar misschien veel gestolen auto’s bij?),  heel veel benzine stations zeker in verhouding tot het aantal auto’s, mega veel plaatsen om die troetelbeestjes te wassen, de huizen zien er over het algemeen goed verzorgd uit, niet armoedig of zo, regelmatig kleine kuddes schapen en/of koeien op of langs de weg, altijd met een herder, ezels worden veel gebruikt en veel politiecontroles. Eén keer krijgen wij ook het stopbord te zien, maar als we eenmaal gestopt zijn kunnen we met een vriendelijke lach en een “bye, bye” weer verder. Ons hotel blijkt een beetje buiten het centrum te liggen, op een soort industrieterrein. Voor 30 euro kun je dan ook niet al te veel verwachten, maar de kamer is prima. En het centrum van Fier mis je niets aan (we hebben deze plek uitgekozen vanwege de reistijd en omdat het handig op de route ligt). Eten doen we in het restaurant van het hotel en dat blijkt een prima keuze. Het Engels van de ober en kok is beperkt, dus de kippensoep wordt een vissoep en de spaghetti carbonara wordt een spaghetti fruti di mare. Alles smaakt uitstekend, ook de Albanese salade, die dezelfde ingrediënten als de Griekse salade blijkt te bevatten, met nog pittiger feta dan we gewend zijn. Dan zijn er nog druiven voor toe: voor Jeanet in originele staat voor Willem in de gedestilleerde vorm als slaapmuts. Het vervolg van de weg naar het noorden loopt meer in de buurt van de kust en is nogal saai en erg stedelijk. Veel nieuwbouw hier en die ziet er mooi uit. Ja, Albanië is duidelijk een land in opkomst. In het noorden wordt het landschap weer ruiger en we reiden langs een groot meer, waar ook de grensovergang naar Montenegro is.

Montenegro is onherbergzaam!

Dat gaat vlotjes. Het hotel in Podgorica, de hoofdstad, is aan de rand van de stad en snel gevonden. Volgens de goed Engels sprekende receptioniste is er in Podgorica niets interessants te zien. Dat is toch wel triest als je dat van je eigen hoofdstad moet zeggen. Maar ze tipt ons wel over een mooi natuurgebied en leuk plaatsje richting de kust en het meer waar we een tijd langs gereden zijn. Dat lijkt ons wel wat, dus Rijeka Crnojevica wordt in de routeplanner gezet en daar gaan we weer. Eerst is de weg normaal, na de afslag wordt de weg steeds smaller en het gaat steil naar beneden. Er is nergens vangrail. Sommige bochten zijn zo krap dat we die niet in een keer kunnen nemen, dus moet Willem steken en dat met de afgrond direct naast ons!!!!!!!!!!! Jullie begrijpen dat Jeanet doodsangsten uitstaat, gelukkig heeft Willem daar niet snel last van. Een troost is dat het uitzicht magnifiek is en er komt een keer een einde aan zo’n nachtmerrie.

Mooi tochtje over de rivier.

Het dorp ligt aan een rivier die uitmondt in het grote meer. We worden gestrikt voor een boottocht van een uur à 25 euri’s door dit prachtige natuurgebied. Het blijkt zeker de moete waard. De vaarweg slingert tussen een soort van gele waterlelies die bijna in bloei staan en er zijn veel vogels o.a. blauwe en zilver reigers, eenden en aalscholvers.

Veel zilver en blauwe reigers.

Magnifieke natuur hier.

Einde van de boottocht.

De kust van Montenegro is in zicht.

Op de terugweg blijkt er gelukkig een alternatieve route voor het enge weggetje te zijn, die is 5 km langer maar een stuk relaxter. De volgende dag loopt de route eerst naar de kust van Montenegro. We rijden door hetzelfde berggebied als gisteren, maar de weg wordt gelukkig niet weer zo smal, hoewel de laatste afdaling naar zeeniveau er ook mag zijn. Circa 25 haarspeldbochten (ze zijn genummerd) zijn er voor nodig om de steile berg af te komen. Op veel plaatsen is het niet mogelijk een tegenligger te passeren, dus dan is het stoppen, passen en meten. Vooral als je een bus tegenkomt kan dat lastig zijn. Het uitzicht is wederom magnifiek! Wat een bijzondere streek is dit.

De "snelweg" in Montenegro naar de kust.
Een tegenligger passeren is vaak lastig. 

De pont uit tegenovergestelde richting.

Aan de kust is een grote inham waar je omheen kunt rijden, maar er is ook een pontje. Nadat we snel een kaartje à raison van 4,50 euro gekocht hebben kunnen we nog net mee op het pontje dat op het punt staat te vertrekken. De overtocht duurt 10 minuten, hartstikke leuk. Daarna is het niet ver meer naar de grens met Kroatië, die we vlot passeren. Blijkbaar zien we er heel betrouwbaar uit want ze kijken helemaal niet of nauwelijks in onze paspoorten.





Flinke drukte op de brug over de gracht naar
de oude ommuurde binnenstad van Dubrovnik.

Vroeg in de middag passeren we Dubrovnik en aangezien de gereserveerde kamer nog maar 40 km weg is, hebben we genoeg tijd om de prachtige oude binnenstad te bekijken en te lunchen. Ook moet er even gepind worden, want hier hebben ze de kuna. Voor de ingang van de ommuurde oude stad is het een gekkenhuis met toeristenbussen en in de stad kun je over de hoofden lopen. En dat is niet ten onrechte, want het is zeker de moeite waard om te bezoeken.

Dubrovnik.

Het strand op 5 minuten lopen van onze kamer.

De gereserveerde kamer ligt direct aan de weg 5 km buiten het dorpje Slano en is eenvoudig maar netjes en goedkoop. In Slano zijn restaurants voor diner en ontbijt, op 5 minuten lopen is een mooi kiezelstrand en aangezien het de volgende dag nog mooi weer is besluiten we een nachtje bij te boeken en er een relaxte dag van te maken door van strand en zee te genieten. We hebben er geen spijt van. Woensdag na een bakje koffie uit de automaat op ons terras en het afrekenen verder noordwaarts. Ontbijten doen we in Bosnië-Herzegovina. Het is namelijk maar een klein stukje naar de grens. Blijkbaar moest Bosnië- Herzegovina ook een stukje land aan de kust hebben, na circa 5 kilometer komt de grens met Kroatië alweer in zicht. Het middelste deel van het land rijden we over de snelweg, een uitstekende weg, erg leeg en door een saai landschap van lage bergen en struiken. Kosten 14 euro.

De kust van Kroatië vinden wij een beetje kaal en saai.

Het laatste stuk nemen we weer de kustweg, die is een stuk drukker. Wij hebben een beeld van de kust van Kroatië met veel mooie inhammen en groene eilanden. Niets van dat alles, in ieder geval niet in dit deel van het land. Inhammen zijn er nauwelijks, we zien ook bijna geen zeilboten, en de eilanden voor de kust zien er kaal uit. Wij hebben niet het idee veel te missen door hier niet te varen. Het pension iets ten noorden van de grote stad Rijeka ligt een beetje in de bergen, waar het nogal bewolkt is en dus een stuk koeler. Het blijkt een knoeperd van een huis, erg hokkerig. Onze kamer zou een balkon hebben, maar dat is er niet. De aardige mevrouw geeft ons voor dezelfde prijs een andere kamer, beneden met een terras waar ook het ontbijt gebracht wordt. Prima geregeld.

Het ontbijt wordt op ons terras geserveerd.

Prachtige gebouwen in Triest.

Het is dan nog maar een stukje van een kleine 70 km vooral door Slovenië naar Triest. We zijn al vroeg bij het hotel in een villadorp 5 km buiten Triest. Na de spullen uit de auto te hebben geladen gaan we naar de stad. Een parkeerplek dicht bij het centrum is redelijk snel te vinden en niet heel duur. Het is een prachtige stad met veel imposante gebouwen, mooi bewerkt en versierd. We zijn hier met name om een pak voor Willem te kopen voor de aanstaande bruiloft van neef Chris. Eerst kunnen we de pakkenwinkels niet zo erg vinden, maar later vinden we er meerdere. Willem laat zijn oog vallen op een Armani in een etalage. In eerste instantie is de winkel dicht, maar tussen 15.30 en 16.30 gaan alle winkels weer open. Het pak past als gegoten, over de prijs zullen we het hier niet hebben. De broek moet nog wel even op lengte gemaakt worden. Dat duurt 2 dagen en zit niet bij de prijs inbegrepen, ongelooflijk slechte service vinden wij, dus dat kunnen we ook elders laten doen.

Triest.

Genieten van de mooie doorkijkjes in Venetië.

Ons volgende doel is Venetië. Wij hebben geprobeerd een betaalbaar hotel in de stad te vinden, maar zijn duidelijk te laat met boeken. Een beetje naïef van ons om te denken dat dit nog wel zal lukken 2 dagen voor aankomst. Maar we hebben een alternatief in het plaatsje Malcontenta op een half uur rijden met de openbare bus naar het Piazzale Roma in Venetië. Ze hebben ook een eigen shuttlebus service in de ochtend. Op het Piazzale Roma kun je op de vaporetto stappen, de “busdienst” over het water.

Filevorming van gondels.

Er vaart van alles rond, van de vuilnisboot tot gondels. Vooral véél gondels. Boeiend om te zien hoe de gondeliers in het roerige water manoeuvreren. Bij sommige bruggen in de smalle kanalen is het zo druk, dat je kunt spreken van filevorming van gondels en ontstaan er ook wel kleine aanvaringen en onenigheid.





De mogelijkheid om de Rialtomarkt te bezoeken is er alleen nog op zaterdagochtend, dus daar gaan we eerst heen. Prachtige groente en fruit uitstallingen, vooral de bossen felrode pepers vallen op. En natuurlijk de visafdeling, ook altijd boeiend om te zien.

Rialtomarkt.

Rialtomarkt.

De straatjes en kanaaltjes achter de markt zijn een lust voor het oog. Zodra je van de doorgaande route af bent is het niet druk meer, dat valt ons erg mee. De Rialto brug is helaas in restauratie en er hangt ook nog eens een groot reclame doek voor, dat valt dan weer wat tegen. De bruggen vallen ons zo wie zo een beetje tegen. Het zijn er wel veel, maar de meesten zijn lelijk.
Via een stop bij de Accademia brug met een mooi uitzicht over het Canal Grande belanden we op het San Marco plein, waar het dus wel gigantisch druk is. Voor alles waar je hier naar binnen kunt om te bekijken, zoals de basiliek en de Campanile (toren) staat een lange wachtrij.

Uitzicht over het Canal Grande vanaf de Accademia brug.

Dat geloven we dus wel en na een ommetje over het plein en omgeving pakken we de vaporetto naar het plein en huis waar Marco Polo geboren is. Dit vinden we helaas niet, maar het is ook wel weer een leuke buurt met veel winkels. Wij moeten natuurlijk weer met de bus terug naar het hotel, maar die gaat tot 24.00 uur, dus eten kan in Venetië en doen we op een mooi groot plein waar het een levendige bedoening is met veel spelende kinderen. Natuurlijk mag een Spritz niet ontbreken, dat is echt hét drankje hier (hadden we al van Susanne en Frank gehoord).

Een Spritz voor het eten hoort er bij!

Heeeeeeel veeeeel souveniers van glas.

Zondagochtend gaan we eerst met de vaporetto naar Murano, een eilandje in de grote baai van Venetië op circa 20 minuten varen. Murano is bekend om de glasblaaskunst, dus is er uiteraard de ene na de andere winkel met vaak prachtige kunstwerken van glas. Bij een van de grotere winkels is een glasblaasdemonstratie (op zondag wordt dit bij de fabrieken niet gedaan). Boeiend om dat een keer live te zien.

Demonstratie van glasblazers op Murano.

De wijk achter de Rialtomarkt vinden wij het leukst, dus daar brengen we de rest van de middag door en na een etentje dicht bij het busstation hebben wij het wel gezien in Venetië.



Venetië.

Wil er iemand misschien een foto maken?

Venetië in het avondlicht.

Passau.

We hebben een beetje in een opwelling een hotel voor de komende dagen in Passau geboekt, eigenlijk zonder goed te kijken hoe ver het rijden is. Gevolg, maandag 21 september gaat grotendeels op aan het afleggen van de ruim 600 km naar het zuidoosten van Duitsland. Wat ook niet echt helpt is dat er net na de grens met Oostenrijk extra politiecontrole is vanwege de vluchtelingenstroom. Dat geeft uiteraard een file. Maar Passau blijkt een goede keuze, het ligt prachtig op een  driesprong van rivieren. De Donau, de Inn en de Ilz komen hier samen. Dinsdagochtend eerst nog wat zaken afhandelen i.v.m. de aanstaande bruiloft. Zo moet de broek van Willems pak nog op maat gemaakt worden. Laten we nou in de eerste de beste straat die we inlopen een kleermaakster vinden! Wat een toeval.

Zicht op Passau vanaf de uitkijktoren bij het Oberhaus.

Na nog wat andere boodschappen is er ’s middags tijd om naar het Oberhaus te gaan, dit is een grote vesting op een berg boven de stad welke uit 1219 stamt. Je kunt er heen met een pendelbus, heel handig want het is supersteil omhoog, en vanaf de uitkijktoren heb je een prachtig uitzicht. Terug beneden bekijken we ook de rest van de stad. Het is namelijk nu nog mooi weer, maar het gaat vanaf ’s avonds regenen. Een prima weertje voor Jeanet om de volgende ochtend naar de kapper te gaan. Verder maken we er een relaxte dag van.

Ook de auto moet er netjes uitzien voor de bruiloft.

Donderdag is het ongeveer 2,5 uur rijden naar Donauwörth, waar we de rest van de familie treffen en ook de vrijdag staat in het teken van voorbereiding voor de bruiloft en familiebezoek.







Zaterdag 26 september is dus de dag van de bruiloft. Het is gelukkig nog steeds mooi weer en het wordt een zeer geslaagde dag. Heel leuk om een keer een Beierse bruiloft mee te maken, met toch iets andere gewoontes dan bij ons. Zo is aan het einde van de middag de bruid zoek. Die blijkt in een schuur achter het hotel/restaurant te zijn met lange “biertafels”, hoewel er alleen wijn en water te krijgen is. Het feest gaat daar een poosje verder met de band als grote animator die slachtoffers uit het publiek plukt om ludieke spelletjes te doen. Na nog een afsluitende lunch met de familie op zondag is dan toch de laatste dag aangebroken en rijden we op maandag in circa 8 uur naar huis. Zo komt er een eind aan een heerlijke en bijzondere zomer met een mooie reis en leuk feest als toetje.