de saudade

de saudade
Saudade voor de noordkust van Spanje

vrijdag 15 september 2017

Keutelen in de Ionische zee deel 3

Een rustig weekje in Préveza. Willem verft o.a. de ijzeren delen aan boord, zoals de mastvoet. We hebben nog oude witte verf uit Albufeira die er goed uit ziet en ook nog goed smeert. Maar de volgende dagen blijkt het roze op te droge en hoewel nog steeds in de kleuren van onze boot, kopen we toch maar een nieuw potje wit om het nog een keer over te schilderen. Het plan om misschien nog naar Paxos te gaan hebben we laten varen. Liever willen we nog wat ankeren op rustige plaatsen en dat is op Paxos niet goed mogelijk. Bovendien lijkt het weer in de volgende week wat onbestendiger te worden. Vrijdag 25 augustus willen we eigenlijk weg uit Préveza, maar op donderdag begeeft de 12 volt lader van de laptop het en die is nodig want we willen ankeren. Willem gaat op de fiets heel Préveza af om een nieuwe te vinden. Die is niet te krijgen, maar bij één winkel wil de aardige meneer wel proberen om hem te maken. Dit lukt niet, maar hij blijkt op internet een nieuwe gevonden te hebben die hij voor ons kan bestellen. Kost slechts 22 euro plus 3 euro verzendkosten. Het lijkt een goede te zijn en voor dat geld kunnen we het wel proberen dus we doen het. Omdat onduidelijk is wanneer hij geleverd zal worden verlengen we ons verblijf in Préveza Marina tot dinsdag.

Het barbecueën van heeeeel veeeel sardientjes.
Dit weekend is het in Préveza sardientjes festival. Daar hadden we wel al eerder van gehoord, maar nog niet meegemaakt. Er is een markt van lokale producten, vooral veel honing, en op zaterdagavond is er vuurwerk. Daarna start er live muziek op een klein podium op de kade vlak voor taverna Mythos van Thalia en familie waar we die avond eten. We zitten dus eerste rang. Er is weinig belangstelling om te dansen, dus doen wij op een gegeven moment een paar tangotjes. Zondagavond blijkt de feestavond te zijn. Op het grote parkeerterrein is een podium voor live muziek met ruimte om te dansen ervoor en heel veel tafels en stoelen. We zien een bus met een dansgroep en lange rijen wachtende mensen bij de barbecues met sardientjes, saladebar en brood. Wij eten die avond bij Tassos, daar is het heel wat rustiger dan de vorige avond toen het volgens zijn woorden chaos was. Op de terugweg naar de boot kijken we nog even bij de live muziek. Het dansen van de lokale mensen begint net op gang te komen. Het ziet er gezellig uit allemaal en gaat tot 3.00 uur in de ochtend door, dus de oordoppen moeten er aan te pas komen om te slapen.

Dansen op het sardientjes festival.

De nieuwe lader is inmiddels aangekomen en werkt perfect dus dinsdag gooien we de trossen los. In Vonitsa willen we aan de kade liggen vanwege een beetje onzeker weer. Het lukt nog om een plaatsje te vinden en in de middag is er inderdaad een klein buitje.

Op weg naar het fort van Vonitsa. Wij liggen links aan de
kade als laatste boot. 

Op woensdag gaat het er dan eindelijk van komen om het Venetiaanse fort van Vonitsa te bekijken. We zijn dat al 5 jaar van plan, maar het komt er maar steeds niet van. We weten inmiddels dat er entree geheven wordt, dus dat schept enige verwachtingen. Vanaf de kade is er een prachtig wandelpad naar boven, dat is op zich al de moeite waard. Bij de poort hangt inderdaad een briefje dat de entree 2 euro is, maar er is niemand te bekennen en er hangt ook geen kastje of iets dergelijks waar je het geld in kunt doen. Waarschijnlijk zijn er nu te weinig bezoekers zodat het niet loont dat iemand de entree int. De muren van het fort zijn nog voor een groot deel in tact, maar verder blijkt er weinig te zien. Een beetje teleurgesteld dalen we weer af naar zeeniveau en hebben verder een relaxte middag.

Het fort van Vonitsa.

Het fort van Vonitsa.
Toevallig ontdekken we ’s avonds een café met goede muziek. Ze blijken nog maar pas sinds begin augustus open te zijn. Er speelt een duo Griekse rock, af en toe herkennen we een vertaald nummer. De volgende ochtend vertrekken we een beetje katterig en varen eerst noordwaarts om te kijken of daar dolfijnen zijn. In de buurt van de Vouvalos eilanden zien we twee andere zeilboten dobberen en draaien. En inderdaad, daar zwemt een groepje dolfijnen die op vis aan het jagen is. Ze hebben het te druk met eten en geen belangstelling voor ons. Toch weer leuk om ze gezien te hebben. We richten het steven op de baai van Loutraki en tuffen in een traag tempo die kant op. De wind is helaas laat vandaag, tegen de tijd dat hij opsteekt zijn we er al bijna. Er ligt geen enkele andere boot, ongelofelijk! Terwijl het in Vonitsa best druk was. Op de kant staan een stuk of 6 campers en later komt er nog een kleine trimaran, maar dat is het dan ook. Een heerlijk rustige nacht hier, met een maan in het laatste kwartier en een prachtige sterrenhemel. Kort na ons vertrek de volgende ochtend zien we vlak buiten de baai weer jagende dolfijnen.
De laatste zeildag van 2017.
Nu is er direct al wind van 3 a 4Bf uit het noorden, dus de zeilen kunnen omhoog. Hoog aan de wind kruisen we in 4 slagen terug richting Vonitsa. Met een aanwakkerende wind tot 4 a 5Bf gaat dat heerlijk met volle zeilen. Dit is waarschijnlijk de laatste zeildag van dit seizoen, dus daar genieten we extra van. In de buurt van de Vouvalos eilanden zien we weer even kort jagende dolfijnen, maar als ze zo druk met eten bezig zijn is er niet heel veel van ze te zien. We ankeren achter het schiereilandje Koukouvitsa. Bij ons vertrek uit Préveza Marina hebben we direct een reservering gemaakt voor zondag en de rest van de week om de boot winterklaar te maken. Maar inmiddels zien we op de GRIB files dat er zondagochtend onweer in de lucht zit, dus we vervroegen onze reservering naar zaterdag. Dat reserveren is tegenwoordig helaas een must. Hoewel er eigenlijk altijd nog wel plaats is, doen ze moeilijk als je aankomt zonder reservering. Nadat Jeanet nog een laatste duik in het water genomen heeft gaat het anker uit de grond en tuffen we naar Préveza en krijgen hetzelfde plekje als waar we dinsdag van vertrokken zijn. Zondagochtend is het inderdaad bewolkt en hangt er onweer in de lucht, maar we krijgen er niets van. De “to do” lijst voor de tijd tot dat we zaterdag 9 september om 10.00 uur op de kant gaan wordt weer gemaakt. En ook de lijst voor daarna tot ons vertrek op dinsdag wordt gestaag langer. Afgezien dat we allebei een verkoudheid oplopen verloopt de week volgens plan. Voor de laatste maal dit seizoen eten in de favoriete taverna’s en op die manier iedereen gedag zeggen. Met Katarina hebben we donderdags nog een laatste drankje op het terras van café Prevere waar haar moeder werkt. Ze weet sinds maandag dat ze een baan heeft als IT’er in een vluchtelingencentrum op Kos en ze moet de volgende dag al weg. Dus het is eg krap tijd voor haar om alles te regelen en iedereen gedag te zeggen. Leuk om haar nog even gezien te hebben, de baan is voor in ieder geval 8 maanden en misschien langer dus het is de vraag of we haar volgende zomer zullen zien. Maar wel heel fijn voor haar dat ze nu werk heeft. Inmiddels is de weersverwachting voor zaterdagochtend als wij om 10.00 uur uit het water gaan niet zo best. Regen met misschien onweer. Nou dat zullen we weten. ’s Nachts om 00.30 uur barst het onweer los, giert de wind door het want en begint het te stortregenen. Gelukkig liggen we aan de kade in de haven en niet voor anker in een baai, maar we liggen wel een beetje aan lager wal. De wind komt schuin van voren, zodat we in de echt harde vlagen tegen de kade gedrukt worden. De stootwillen geven genoeg bescherming. Er komt deining in de haven zodat we langs de kade op en neer hobbelen. Dat is nooit fijn, bij tijd en wijle rukken de landvasten flink aan de bolders op de boot. Maar de meeste tijd liggen we net ietsje vrij van de kade en het gaat allemaal goed, geen schade. Rond 2.00 uur is het ergste voorbij en in de loop van de nacht blijft het verder rustig. Dat was nog even een enerverende laatste drijvende nacht van dit seizoen. ’s Morgens valt er af en toe een licht buitje. Tegen de tijd dat we weg moeten horen we gerommel van onweer, dus we gooien snel los van de kade om eventuele harde wind voor te zijn.

Als we de zeiljas van Willem uit de kast halen blijkt een wesp
een nest in de kraag gemaakt te hebben.
Bij Ionion Marine maken we vast zonder dat er veel wind is en worden weer vlot en deskundig op onze vaste plek gezet. Tot 14.00 uur blijft het regenachtig, gelukkig geen onweer meer. Zondag is het prachtig weer, zodat het wasgoed en alle andere zaken schoon en droog naar binnen kunnen. Toen we in het voorjaar aan boord kwamen bleek er een lekkage bij een van de raampjes in de kajuit te zijn. We komen er maar niet achter op welke plaats het water precies naar binnen komt. Willem heeft maar weer eens de kit vervangen, maar met de regen van vrijdag nacht blijkt het lek nog steeds niet dicht. Met de waterslang proberen we op diverse plaatsen of we het lek kunnen vinden. Bij de mast, bij de luchthappers en bij de buiskap. We komen er niet achter dus bij ons vertrek moet er op de plek van de lekkage een emmer neergezet worden om het vocht op te vangen. Op maandagochtend blijkt zelfs door het condenswater al genoeg vocht naar binnen te komen om het kussen nat te maken. Er is een straffe, warme zuiden wind. Niet fijn om bij 32 graden nog de laatste schoonmaak klusjes te doen, de tas in te pakken en op tijd de winterkleden over de boot te plaatsen want voor later op de middag of vroeg in de avond is er weer regen op komst en ook dinsdag 12 september bij ons vertrek naar het vliegveld lijken we het niet droog te houden. Maar ach, dan kunnen we alvast wennen aan de Nederlandse omstandigheden!

Tot gauw allemaal.

De Saudade zit weer onder de winterkleden.




zondag 20 augustus 2017

Keutelen op de Ionische zee deel 2




Ankerperikelen bij het vertrek uit Sivota. 3 Ankerkettingen
zitten in elkaar verweven, de veroorzaker van dit
leed is al lang vertrokken.
Zondag 30 juli is Sivota aan de zuidkust van Levkas onze bestemming. We zien 2 maal dolfijnen. De eerste maal direct buiten Nydri. We zien ze een stukje bij de boot vandaan onze kant op komen en zwemmen even kort mee. Dan komt de veerboot naar Meganisi er aan en gaan ze daar op af. Twee maal springt er een dolfijn helemaal uit het water, wat een prachtig gezicht is dat! Later komen ze nog even kort met ons meezwemmen en dan verdwijnen ze uit het zicht. Als we aan de zuidkant van Levkas zijn zien we wederom kort dolfijnen, maar ditmaal niet heel dichtbij. In Sivota is het zowel zondag als maandag heel druk met o.a. grote flottieljes. We raken aan de praat met onze Engelse buren van de Ethos. Ze hebben problemen met hun accu’s, die laden niet goed op terwijl ze net 3 weken oud zijn. Balen voor hun, ze moeten terug naar Nydri om het probleem op te lossen en verhaal te halen bij de leverancier. ’s Avonds kletsen we ook nog gezellig in het restaurant waar we toevallig beiden eten. Ze geven ons een tip over een mooi ankerbaaitje op Ithaka iets ten zuiden van de ingang van de baai van Vathi. Daar gaan we woensdag een kijkje nemen. De wind is matig uit west tot noordwest zodat we ongeveer 2/3 deel van de afstand met halve tot ruime wind kunnen zeilen. Tot zo ver verloopt de dag perfect. De baai van onze bestemming heeft 2 inhammen met strand. Op het ene strand staan parasols en aanverwante artikelen, deze inham is dan ook over land te bereiken en is afgezet met boeien voor de zwemmers. Het andere strand is alleen per boot te bereiken. Het is er prachtig met kraakhelder water en dat is te merken ook, want het ligt er helemaal vol met boten in alle soorten en maten en o.a. 2 dagtrip boten. Ons anker laten we vallen in 10 meter water. Er is best een aanlandig windje en dat geeft wat swell. We kijken het even aan, maar liggen niet op ons gemak dus gaan we weer ankerop en varen een stukje terug om in de ingang van de baai naar Vathi alsnog te ankeren voor de nacht. Daar liggen in eerste instantie nog een aantal andere boten maar die gaan bijna allemaal in de vroege avond weg en vervolgens is het er heel rustig. De langsvarende motorboten zorgen er wel voor dat we wat liggen te rollen, maar a la. Eigenlijk willen we er nog een nacht blijven, maar tegen 12.00 uur komt er een deel van een flottielje vlak bij ankeren met een hele groep kinderen aan boord. Geen aantrekkelijk vooruitzicht om daar een aantal uren van te mogen “genieten”, dus is de keuze snel gemaakt. We vertrekken naar Petalas, 20 mijl oostwaarts. Helaas wordt het wel een motorbootdagje. Op de ankerplek achter het eiland Petalas is het niet druk. Wel ligt er een heel groot motorjacht met alle toeters en bellen die daar bij schijnen te horen, zoals een bevoorradingsboot (nieuwste trend?), een surfboard met stuur, zadel en trappers en een speedboot om te waterskiën. Dit laatste doen ze bij voorkeur in de buurt van ons en de andere geankerde boten. Een Duitser maakt zich daar zo boos over dat hij een sirene aanzet en door een megafoon?!? de mensen oproept om de baai te verlaten. De Griekse eigenaar komt later verhaal halen, we kunnen de conversatie niet helemaal volgen maar horen veel “Griekenland” en “Europa”. Tja, je kunt het niet leuk vinden dat anderen geen rekening met je houden, maar verboden is het natuurlijk niet. ’s Avonds gaat de motorboot weg en lost het “probleem” zich vanzelf op. De volgende dag blijven we relaxed liggen. Er komt een zeer lelijke Maltese motorboot catamaran (veel Maltese boten trouwens dit jaar) schuin achter ons liggen en dan beleven we een primeur in ons zeilersbestaan: ze hebben een drone. Het kleine ding met een irritant hoog geluid vliegt gelukkig maar een klein rondje over de baai. Als de valwind later aantrekt tot 25 knopen blijken er 4 goede kitesurfers aan boord, zodat we daar dan weer wel van kunnen meegenieten. De volgende dag is het eigenlijk de bedoeling om naar Astakos te gaan totdat we op de weersite zien dat het daar 40 graden gaat worden. Dat is nou niet bepaald aantrekkelijk om op te zoeken.
Geankerd bij Kastos.

Als nieuw doel kiezen we Kastos, we ankeren voor het strand bij het plaatsje. Er is daar kraakhelder water, geen wind en wel swell. Het plaatsje zelf is heel klein en vinden wij nogal saai. Zondag 6 augustus kijken we eerst of de “one boat bay” vrij is. In dit baaitje bij de zuidpunt van Kastos hebben we een aantal jaren terug heel fijn gelegen. Nu is het kansloos, er ligt al een boot en er liggen nog veel andere kapers op de kust in de buurt. Dan maar de tweede keuze, naar Kalamos, maar niet nadat we een lunch en zwemstop bij de noordpunt van Kastos gemaakt hebben. ’s Avonds eten we bij de taverna van George. Als we nog even nazitten met een biertje horen we opeens een Argentijnse tango. Op het terras van de taverna zijn de tafels aan de kant gezet en zijn er diverse dames schoenen aan het wisselen. Vol ongeloof vraagt Jeanet of er een salon de tango Argentino georganiseerd wordt. En ja hoor, dat is het geval! Snel terug naar de boot om om te kleden en de schoenen te halen. Het blijkt een groep van vrijwel allemaal Italianen die met zeilboten onderweg zijn en een paar maal een salon organiseren. Op merkwaardige wijze is er één Nederlandse dame uit Leiden in deze groep verzeild geraakt en er is een van oorsprong Senegalese maestro bij. Er zijn wel meer vrouwen dan mannen en het ervaringsniveau is wisselend, maar we hebben een zeer geslaagde avond vooral ook omdat het zo totaal onverwacht is. De salon duurt tot ongeveer 00.30 uur. Na deze salon organiseren ze nog een salon in Assos en Fiskardho, beiden op Kefalonia. Dit zijn geen bestemmingen die ons aantrekken, dus we laten het hierbij.

Tangosalon op het terras van George´s taverna op Kalamos.

Het is heel heet, 38 graden en nauwelijks wind, dus dan moet je niet te lang in een haven liggen. We gaan maar eens kijken in de Abelike baai hoe druk het daar is en dat blijkt erg mee te vallen. De oever waar wij het liefste liggen is bij aankomst zelfs helemaal leeg. Niet lang na ons komen er natuurlijk wel meer boten liggen, maar het blijft beperkt.

In de Abelike baai op Meganisi zijn rattenstoppers aan de landvasten nodig.

Maar ook in de Abelike baai is het bloedheet ondanks de onbeperkte zwemmogelijkheden, er is totaal geen wind. Even aan land liggen met walstroom zodat we de grote ventilator vooral ook ’s nachts kunnen gebruiken is dan een aanlokkelijk vooruitzicht. Bovendien lijkt er zich misschien wat onweer te ontwikkelen. We bellen met de aardige mevrouw van Nydri Marine of we 2 nachten aan hun steigertje kunnen liggen. Helaas, ze zijn vol.

Aan het zwembad van hotel Armonia. De masten van
de boten aan hun steigertje op de achtergrond. 
Jeanet heeft echter een vooruitziende blik gehad en toen wij bij Nydri Marine lagen bij het steigertje van de buren hun telefoonnummer gevraagd. Dus daar bellen we naar toe en zowaar, er is plaats. Dit steigertje hoort bij hotel Armonia en naast elektra en water mag je ook gebruik maken van hun zwembad. Niet verkeerd met deze warmte en de aanwezigheid van kwallen. We belanden weer naast de Ethos, waar we eerder in Sivota ook al naast lagen. Hun problemen met de accu’s zijn inmiddels opgelost, ze vertrekken de volgende dag. Verder liggen er veel Nederlanders, best gezellige mensen en ook in het hotel zijn veel Nederlanders. Aan de zwembadbar is het goed vertoeven. Een van de eigenaars heeft veel contacten met dieselmonteurs, accuspecialisten en dergelijke. Goed om te weten ingeval van problemen. De opblaasbare tube van de bodem van de dinghy is lek, Willem vindt het gaatje gelukkig snel. Hopelijk houdt de reparatie het. Maar dit is al de zoveelste lekkage en misschien wordt het tijd voor een nieuwe. Na een paar heerlijk relaxte uurtjes aan het zwembad oriënteren we ons bij Nydri Marine op hun aanbod. Daarna een leuk fietstochtje naar ons favoriete terrasje Fyki in Vlikho, het is slechts een kleine 20 minuten. We genieten nog een keer van de heerlijke mezze van moeders en zeggen haar en George gedag. Ons plan is namelijk om naar de Golf van Amvrakia te gaan. We willen daar een aantal ankerplekjes uitproberen en hopelijk is het daar wat minder druk. En wie weet, zien we de grote groep dolfijnen die daar leeft. Bij terugkomst uit Vlikho gaan we de jerrycan voor de benzine en 2 voor diesel vullen bij de pomp die dichtbij is. Na een late verfrissende douche op de steiger, een pita gyros in Nydri en een goede nachtrust wordt donderdag 10 augustus de Varkos baai onze bestemming. Deze baai aan het vaste land in het noorden is nieuw voor ons, maar we horen van veel mensen dat ze er overnachten. En aangezien het nog steeds warm en heel rustig weer is lijkt ons dat een mooie bestemming voor 1 nacht. In eerste instantie lijkt er genoeg wind om er zeilend te komen, maar verderop zakt die toch weer in dus tuffen we het laatste stukje. De Varkos baai blijkt een grote baai met meerdere stranden. We kiezen voor de westkant van de baai. Het is hier best druk, maar er is genoeg plaats om vrij te ankeren, niet te dicht onder de kust in de drukte van de motorbootjes en de herrie van de strandtent. Deze baai blijkt wel gevoelig voor valwinden vanaf de niet heel hoge bergen, met de hitte van nog steeds 38 graden (we hoorden gisteren van George dat het die ochtend in Levkas stad 46 graden was!) is dat nu wel welkom. In de namiddag gaan veel (motor)boten weg en wordt het een heerlijk rustige nacht met een prachtige sterrenhemel.

Willem van Gogh.
Voor zaterdag en zondag wordt er veel wind verwacht en daarom hebben we vanaf vrijdag een plaatsje gereserveerd in Préveza Marina. Bovendien moet het mobiele internet voor de laatste maand verlengd worden, wat alleen in een winkel van Vodafonos kan. De afstand tot de brug bij Levkas is 8 mijl en aangezien er geen wind is tuffen we in een rustig tempo naar de brug van 13.00 uur. Maaaaarrrr….. eenmaal daar blijkt die niet open te gaan. Bij navraag via de marifoon blijkt het nieuw beleid te zijn dat de bruggen van 13.00 en 15.00 niet draaien, ook niet in het hoogseizoen! In september vorig jaar hadden we dit ook al beleefd, maar toen begrepen we dat dit pas vanaf half september in ging. Verkeerde veronderstelling dus. We maken even vast aan een lijn die aan de hoge wal van de kade in het kanaal ligt. Tegen 14.00 uur begint het flink druk te worden met schepen die door de brug willen. Het wordt een hele armada van beide kanten en als ongeveer de helft van de boten door de brug is begint de sirene van de brug te loeien. Blijkbaar om aan te manen dat men op moet schieten. Tja, het lijkt ons toch logisch dat als je in het hoogseizoen 2 brugopeningen over slaat het wegverkeer er in de andere uren veel meer last van heeft. Maar dat is misschien weer geredeneerd met onze westerse blik. Na de brug blijkt er een prima zeilwind van ruim 4Bf te staan zodat de motor uit kan. In Préveza Marina is het druk, vooral ook met veel geparkeerde boten. Ondanks dat gezegd was dat we waarschijnlijk langszij een andere boot zouden moeten liggen krijgen we een mooi plekje langszij een van de pieren. ’s Avonds is er in taverna The Mermaid van Tassos live muziek en is het een gezellige avond. Zaterdagmiddag begint het inderdaad flink te waaien, de was droogt er goed van, en ook zondag is er veel wind. We liggen hier goed beschut terwijl het buiten op zee 7Bf waait. In de haven zien we een zeehaas (ook wel zeeslak genoemd) zwemmen. Wat een apart beest, helaas is het filmpje mislukt.

Loutraki baai.
Maandag 14 augustus gooien we de trossen weer los om de Golf van Amvrakia in te varen. De invaart naar deze binnenzee loopt langs Préveza. Er leeft een groep van tussen de 80 en 120 dolfijnen die we hopen te zien. Ook willen we kijken of er voorbij Vonitsa nog een andere goed beschutte ankerplaats is. Ons doel is de baai van Loutraki, zowel in de almanak als op de kaart staat daar een ankerplaats aangegeven. Eerst is er nog weinig wind, de genua heeft de hulp van het ijzeren zeil nodig. Verderop in de golf staat er genoeg wind om alleen op de genua verder te zeilen. Eenmaal voorbij de landpunt die we moeten ronden om in de Loutraki baai te komen wordt de genua ingerold en gaan we op de motor verder. Toch altijd een beetje spannend, zo’n nieuwe bestemming. Wat zullen we er aantreffen. Nou, dat pakt heel goed uit deze keer. Het blijkt hier een prima beschutte baai tegen de normaal uit west tot noord heersende wind in een prachtig landelijke omgeving. Er is een strand, er staan wat campers onder de bomen en er liggen slechts 5 andere boten. Helaas vandaag geen dolfijnen gezien, maar deze ankerplek vergoed veel. In de namiddag gaan we even aan de wal kijken. We lopen het weggetje omhoog en daar blijkt o.a. een zwembad met bar wat bij een paar appartementen hoort. Het restaurant blijkt sinds 4 jaar gesloten te zijn. Na een koele drink bij het zwembad keren we terug naar de boot. Die nacht zijn we met in totaal slechts 8 boten en dat dus in het hoogseizoen. Het bevalt ons hier goed, dus we blijven nog een dagje, slechts 3 andere boten volgt ons voorbeeld. Hier geen snelle rib’s afgeladen met luidruchtige Italianen. Toen we dit voorjaar met de auto op de terugreis van Kythera langs de golf reden, hebben we een taverna gezien aan een van de baaien in de laatste zuidelijk inham. We willen eens kijken of het daar geschikt is om te overnachten, woensdag ochtend trekken we de spijker weer uit de prima ankergrond en gaat het oostwaarts. Eenmaal om de laatste landpunt varen we dicht onder de kust om de vele inhammen te bekijken. Prachtig hier, maar wel weer een stuk drukker. De kleine strandjes zijn afgeladen vol, het is goed te merken dat de grote plaats Amfilokhia niet ver hiervandaan is. We herkennen op een gegeven moment de taverna die we langs de weg hebben gezien. Helaas is de inham niet diep genoeg en open naar noordwest, niet geschikt om te overnachten vinden wij. Toch leuk om deze kust een keer verkend te hebben. We keren om en varen noordwaarts. Inmiddels is de wind 3 a 4Bf en gaan de zeilen omhoog. Hoog aan de wind kruisen we op naar het noorden in een poging dolfijnen tegen te komen. Verder naar het noorden wordt de wind steeds minder en keren we om, terug richting de Loutraki baai. En toeval of niet, even daarna trekt de wind aan tot 5Bf en hoog aan de wind is de bestemming net bezeild. Het is alweer een poosje geleden dat we zo op één oor door het water kliefden en zout water over dek kregen. Kortom: een leuke dag, heerlijk gezeild en alleen de dolfijnen ontbraken.


Vanaf de ankerplek bij de Vouvalos eilandjes.
10 minuten latern passeert hier
 een grote groep dolfijnen.
Na wederom een rustige nacht met prachtige sterrenhemel is de ankerbaai achter het schiereiland Koukouvitsa bij Vonitsa onze bestemming. Maar eerst varen we voor een zwem en lunchstop naar de Vouvalos eilandjes. Dit groepje eilanden is als een soort rif met elkaar verbonden en ligt in het noorden van de golf. Eenmaal daar aangekomen blijkt het water er erg troebel en er zijn zelfs een paar kwallen! Niet fijn om te zwemmen, laat staan snorkelen, dus na een klein uur gaan we weer ankerop richting Koukouvitsa. Als we net ongeveer 10 minuten onderweg zijn zien we achter ons een dolfijn, ongeveer op de plek waar we nog geen 10 minuten geleden geankerd lagen. We gooien de motor stil en even later komt een hele grote groep dolfijnen al springend uit het water daar langs. Als we dus wel waren gaan zwemmen, als we dus wel daar hadden geluncht, als, als, als … ja dan waren ze waarschijnlijk vlak voor onze boeg langs gekomen. Nu genieten we op de nodige afstand door de verrekijker van dit schouwspel. Maar toch, we hebben ze gezien. Bij Koukouvitsa is het niet heel druk, het is altijd fijn liggen hier. Jeanet gaat nog wat boodschappen halen in Vonitsa en ’s avonds eten we er op een terras. Het is nog steeds mooi weer, niet meer zo heel heet maar toch wel circa 33 graden en hoewel er totaal geen onweer voorspeld is betrekt de lucht in de vroege avond een beetje en horen we gerommel uit de bergen. Niet zo’n prettig idee vinden wij, dus vrijdags verkassen we naar de ankerplaats bij Préveza, verder bij de bergen vandaan, en van zaterdag tot donderdag hebben we een plaatsje in de marina gereserveerd.
 
Zonsondergang vanaf de ankerplek bij het eilandje Koukouvitsa.
 
Er is zowaar genoeg wind om de genua uit te rollen en als we richting de uitgang van de golf varen zien we diep in de meest noordwestelijke baai het bootje wat de dolfijnentrips doet. Hij lijkt daar stil te liggen, dat kan interessant zijn. We varen een stukje die kant op en zien al snel veel activiteit van meeuwen en ja hoor, een groep dolfijnen heeft een groep vissen omsingeld en is daar lekker van aan het eten. We gooien de motor stil. Maar ze zijn te druk met eten en niet geïnteresseerd in ons. We kijken het een tijdje aan, op een gegeven moment komt er nog een groepje dolfijnen van de andere kant naar de boot gezwommen, maar helaas laten ze zich niet heel dicht bij zien. Heel leuk om ze nogmaals gezien te hebben en het lijkt er op dat de noordkust van de golf toch meer kans geeft om de dolfijnen te zien.
 
 
 
De ankerplek bij Préveza is als vanouds prima en de volgende dag gaan we rond het middaguur de marina in. Er is enige verwarring over onze reservering, we staan niet op de lijst voor zaterdag. Wel voor zondag. Daar is dus een misverstand geweest, maar we krijgen toch een plaatsje langszij een van de kades. Op zondag maken we een klein fietstochtje Préveza uit, langs de oever van de golf. Vanaf de ankerplek zagen we een soort van villadorp en daar willen we wel eens kijken. Het klopt inderdaad dat daar veel grote, mooie en minder mooie, huizen staan en dat er verder niets is. Langs de weg staan veel bramen, weliswaar klein van stuk door de weinige regen, maar toch wel smakelijk. De komende dagen liggen we dus in de marina en wie weet, als het weer goed blijft, is aan het eind van de week Paxos ons laatste reisdoel van deze zomer.
 
Bramen plukken.
 

vrijdag 28 juli 2017

Parkeren en keutelen op de Ionische zee deel 1


De boosdoener.
Op zondag maken we niet veel kans om bij de watersportbedrijven in Nydri te achterhalen of ze de kapotte uitlaatbocht voor ons kunnen bestellen, maar maandagochtend 3 juli gaat Willem op onderzoek uit. Eerst vraagt hij het bij de aardige mevrouw van Nydri Marine. Die verwijst hem naar het bedrijf van de buren, Ionion Boat Assistance. De behulpzame dame daar gaat bellen en zal ons later op de dag terugbellen of ze er aan kan komen. Aan het einde van de middag belt ze inderdaad terug, maar helaas, de uitlaatbocht voor onze Lombardini motor is in heel Griekenland niet op voorraad en levering zal een maand duren. Bestellen in Nederland zal vast sneller gaan. We vragen bij Nydri Marine of we hun adres voor de levering van het pakket mogen gebruiken en dat is geen probleem. Dinsdag bellen we eerst naar de Nederlandse leverancier (Kemper en van Twist). Bestellen en laten bezorgen in Griekenland kan niet rechtstreeks op de website. We moeten even een email sturen met de gewenste onderdelen en het adres waar het pakket naar toe gestuurd moet worden. We vragen in de email of ze de snelst mogelijke manier van verzenden willen nemen en dat zullen we weten! Als de factuur gemaild wordt blijken de verzendkosten 195 euro! Slik…. We betalen de factuur gelijk en sturen er een mail achteraan dat we het bedrag overgemaakt hebben om de gang er in te houden. Woensdag bekijken we ongeduldig regelmatig de mail, maar horen we niets. We troosten onszelf met een biertje plus verse mezze op het terras van Fyki en eten voor het eerst bij de Vlikho Yachtclub. Het is er een beetje duurder, maar ze hebben een West-Europese kaart en het smaakt uitstekend. Ook blijkt dat je er kunt douchen, wassen en dat ze veel aan service doen, we hadden het pakket ook daar kunnen laten bezorgen. Goed om dat soort dingen te weten.

Volle maan in de Vlikho baai boven de taverna´s van Geni. 

Donderdagochtend is er eindelijk wel een mail. Vol goede verwachting lezen we hem gelijk, maar wat een teleurstelling, de uitlaatbocht hebben ze niet op voorraad!!! Ze hebben hem besteld bij de fabriek van Lombardini in Italië en ze verwachten hem “een dezer dagen” te ontvangen. Daar hadden we totaal geen rekening mee gehouden, op hun website stond daar ook niets over. Dat kan dus wel eens lang gaan duren, geen fijn idee om al die tijd geen motor te hebben. Willem bekijkt nog maar eens de kapotte uitlaatbocht en gaat hem schoon maken. Misschien is hij toch te lassen. Hij gaat eerst vragen bij de Vlikho Yachtclub of zij een lasser weten. Dat weten ze, maar die is 2 weken met vakantie. Natuurlijk, zal je net zien. Dan maar weer naar Nydri Marine. Die weten een lasbedrijfje, Steel Marine in Nydri zelf en op loopafstand. Willem vindt hem snel, maar hij is gesloten tussen 14.00 en 17.00 uur, daarna weer open dus tegen die tijd gaan we er samen op af. En passant passeren we een benzinepomp, die hebben we ook binnenkort nodig want we tuffen heel wat af met de dinghy. Als we bij Steel Marine aankomen is er niemand te bekennen, hoewel de deur open is, de radio luid aan staat en de fan hard ronddraait. We wachten. In de werkplaats in het souterrain staat o.a. een buigmachine, draaibank, etc. Een deel van de tuin is ook werkplaats met o.a. het lasapparaat. Willem zoekt alvast tussen de afvalstukjes rvs of hij iets geschikts kan vinden. Dan komt de eigenaar, die Phil blijkt te heten, tevoorschijn uit zijn huis, een totaal relaxte Engelsman. Willem en hij overleggen hoe dit klusje het beste aangepakt kan worden en hij gaat gelijk aan de slag. Voor 30 euro inclusief fooi is het na een half uurtje gepiept. Nu maar hopen dat het past. Na nog een terrasje en een pita giros in Nydri zijn we om 21.00 uur weer aan boord. Vanuit Vlikho horen we geluiden van het testen van een muziekinstallatie. Om 23.00 start de traditionele live muziek en dat duurt tot 5.00 uur in de ochtend. De oordoppen zijn dus weer hard nodig. Met nog slaperige ogen monteert Willem vrijdags de gelaste oude uitlaatbocht. De twee delen blijken niet helemaal op de juiste plaats aan elkaar gelast, maar met een kleine aanpassing lukt het monteren wel. Na het starten van de motor blijkt er nog en kleine lekkage, maar er is geen rook te zien. We kunnen de motor dus weer gebruiken hoewel we er niet op durven te vertrouwen dat we er hele einden mee kunnen varen. We blijven dus liggen waar we liggen. Bij het eten vrijdag in taverna Elena vragen we de ober naar de live muziek van de vorige nacht. Het feest blijkt ter ere van de naamdag van de heilige van het kerkje op de landpunt te zijn. Ook die nacht zal er weer live muziek zijn. Dat laten we niet aan onze neus voorbij gaan, dus steken we de baai over naar Vlikho. Er blijken zelfs 2 bands te zijn. Eentje lijkt op een bejaardensoos, dus we kiezen om bij de andere band te gaan zitten. Een goede keuze, want even later is daar een groepje dansers maar zeker geen heel plein vol zoals we in Mitata al twee keer hebben beleefd. Wat wel weer apart is, is dat er borden stuk gegooid worden op de dansvloer. Dat zagen we tot nu toe alleen voor de toeristen. Het zijn wel hele goedkope borden, maar toch. Ook kun je bordjes met daarop schuimplastic en bloemen kopen wat je op de dansvloer uit kunt strooien. Zaterdagochtend zijn we een beetje brak, maar er moet benzine voor de buitenboord motor gehaald worden. Die hebben we nu natuurlijk veel nodig, dus we moeten niet zonder komen te zitten. Op maandagochtend komt het verlossende mailtje, de uitlaatbocht wordt die dag naar ons opgestuurd. Later zal de track and trace code volgen. We zijn benieuwd hoe lang hij er over zal doen om in Nydri aan te komen, we schatten 5 tot 7 dagen. Opgelucht gaan we de was doen bij Nydri Marine, het is druk we moeten op onze beurt wachten. Gelijk reserveren we een plekje aan hun steigertje van vrijdag tot maandag. Voor zondag wordt namelijk onweer en regen verwacht. Ook hebben we tegen die tijd wel weer eens water nodig en walstroom is ook wel fijn als het regent.


Moeders achter het roer op weg naar huis.
We hebben een leuke actiefoto kunnen maken van de moeder van George van het Fyki café. Zij vaart iedere ochtend van haar huis in Geni over de baai naar Vlikho met best een pittige gang. We kwamen haar, kleinzoon Sotiris en de hond een keer tegen vroeg in de avond toen ze weer naar huis gingen. De foto is een beetje onscherp, het was ook al schemerig, maar bij ons volgende bezoek aan het café laten we hen de foto zien. Ze vinden het erg leuk, dus we mailen hem naar George. We worden die dag extra verwend met moeders mezze! Woensdagochtend is de mail er met de track and trace code. Het pakket wordt die dag al bezorgd. Wat een aangename verrassing! Om 10.30 uur gaan we naar Nydri om de bus van 11.00 uur naar Levkas te nemen. We moeten namelijk naar de winkel van Vodafonos om het mobiel internet met een maand te verlengen (10 euro, 8 Gig) en dat schijnt alleen in de winkel te kunnen gebeuren. Het is een leuke rit van circa 40 minuten á 1,80 pp enkele reis. De bus heeft goede airco en dat is hard nodig ook want het is 37 graden! In de winkel worden we uitstekend geholpen om een eigen account aan te maken zodat we voortaan ons verbruik kunnen volgen en misschien lukt het nu ook om voortaan via internet te verlengen. Bij terugkomst in Nydri eten we nog een crêpe op een terras en melden bij Nydri Marine dat het pakket die dag zal komen. Daarna snel terug aan boord en zwemmen! Inmiddels hebben we hier 2 maal een schildpad gezien, vorige jaren dat we hier lagen hadden we dat genoegen niet. In de namiddag bellen we of het pakket bezorgd is en ja hoor, Willem kan het afhalen. Complimenten voor DHL Express. Het kost een paar centen, maar is ook echt snel.
Donderdag monteert Willem de nieuwe uitlaatbocht. Met het verwijderen van de oude en het plaatsen van de nieuwe is hij in een kleine 3 uur klaar. Dan toch even een spannend moment als de motor gestart wordt. En ja hoor, geen lekkend koelwater meer en ook geen wolkje rook meer te zien in het motorruim. Dat ziet er dus weer heel goed uit.

Onze `parkeerplek` in de Vlikho baai.

Voor vrijdag t/m zondag hebben we bij Nydri Marine een plaatsje gereserveerd aan hun drijvende steiger. Er moet nodig weer schoon schip gemaakt worden en ook de motor en het ruim moet goed schoongemaakt worden na die onbedoelde zoute douche. En voor zondag zien we al een tijdje onweer en regen aankomen, dus dan is het fijn om aan de wal te liggen. Als we vrijdags rond 13.00 uur bellen dat we er over een paar minuten zijn, blijkt de boot die op de plek ligt waar wij moeten komen nog niet weg, dus we gaan nog even een uurtje voor anker in Tranquil bay, waarna we vast maken aan het steigertje achter ons eigen anker met 50 meter ketting uit. Een beetje veel, maar aangezien er dus voor zondag onweer verwacht wordt met misschien veel wind beter wat te veel ketting dan te weinig. Lekker om weer even aan de wal te liggen en niet op het verbruik van water en elektra te hoeven letten. Naast ons komen later aardige Nederlandse mensen liggen en aan de andere kant van de steiger ligt ook al een Nederlandse boot. Die mensen hebben de pech gehad dat ze gevallen zijn met een gehuurde motor. Ze zitten beiden onder de schaafwonden en de mevrouw heeft ook gekneusde ribben. Ze worden goed verzorgd door de eerste hulppost in Nydri, maar het is een pijnlijk en langdurig proces voor ze weer verder kunnen varen.

Dreigende lucht houden Susanne, Frank en ons
nog even aan boord.
Inmiddels zijn Susanne en Frank van de Sparkling gearriveerd op hun boot bij Ionion Marine. Ze zijn 12 dagen hier om wat aan de boot te werken en vakantie te houden. Zij gaan nu niet varen, dat doen ze half september pas. Met de huurauto komen ze op zondag met de middag naar ons. Het is een gezellig weerzien. Het onweer en de regen lijkt allemaal wat later te komen, ook voor maandagochtend ziet het er nog regenachtig uit, dus we hebben inmiddels de reservering met een dag verlengd. Zondagmiddag is het weer nog mooi en vermaken we ons gevieren met eten, drinken, keuvelen, formule 1 kijken in een café en keutelen door Nydri. We hebben het plan om met de huurauto naar restaurant Elena in Geni te gaan om te eten, Susanne en Frank kennen het daar niet, maar inmiddels betrekt de lucht en zien we steeds meer flitsen boven de bergen. Ook boven Levkas begint het te flitsen en te rommelen. De wind trekt wel wat aan, maar het blijft nog beperkt tot zo’n 20 knopen (5Bf) en het is nog steeds droog. We kijken het nog een tijdje aan, maar met dit weer durven we niet te ver van de boot weg te gaan dus eten we een pita gyros in Nydri. Als we in de snackbar zitten valt er dan toch een flinke bui, maar het lukt gelukkig om weer droog aan boord te komen. Bij het afscheid spreken we met Susanne en Frank af om later in de week contact te hebben om te kijken of we elkaar op vrijdag nog ergens kunnen treffen. Die nacht blijft het onrustig met flink wat regen, bij ons geen onweer en beperkte wind. Later horen we dat het in de Vlikho baai om de hoek gehageld heeft en dat het in de baaien van Meganisi wel heel hard gewaaid heeft. Nieuwe Italiaanse buren die op maandag naast ons komen liggen zijn de hele nacht in de weer geweest met hun motor aan. Wij hebben dus een goede keuze gemaakt met onze ligplaats en mazzel gehad. Na nog de laatste klussen en weer volgeladen te zijn met water is op dinsdag 18 juli na ruim 2 weken “geparkeerd” liggen Petalas onze bestemming. In Nydri lijkt het nog dat er een lekker zeilwindje is, maar eenmaal uit de baai valt dat tegen. Eerst de motor maar eens goed testen. Alles blijkt weer oké, ook het toerental is weer als vanouds en we zien geen vieze roetsporen meer op het achterschip komen. Een hele opluchting. Uiteindelijk zeilen we met ruime wind ongeveer een derde deel van de afstand van 27 mijl naar de ankerbaai achter het eiland Petalas. Daar is het zoals gewoonlijk niet heel druk, maar die nacht wel wat onrustig door een stevige bries vanaf land. Ondanks dat blijven we nog een nachtje. In de middag steekt er weer een fiks windje op (25 knopen, 6Bf) uit het westen ditmaal, maar die nacht is het rustig.

Onderweg naar Port Atheni op Meganisi.
De volgende ochtend gaan we ankerop naar Port Atheni op Meganisi. In eerst instantie is de wind pal tegen, niet veel zo’n 7 knopen, maar altijd jammer als het grootzeil niet ook een beetje mee doet. Eerst moeten we tussen de Ekhinades eilandjes door en vervolgens om de zuidpunt van Kastos heen. Daarna is de koers meer noordelijker en komt de wind gunstiger in. Tegen de tijd dat we bij de zuidpunt van Kalamos zijn kan de motor uit en zeilen we met 3 a 4 knopen de rest van de afstand. In Port Atheni gaan we vrij ankeren in water van circa 12 meter diep. Aan de houten stijger van een van de twee taverna’s hier komt een Nederlandse flottielje. Er zit een groep jeugd bij wat in de namiddag nogal irritant luidruchtig aanwezig is. ’s Avonds wordt er in de taverna nadat het eten achter de rug is door de baas en wat personeel van de taverna een Grieks dansje gedaan en daarna wordt er jaren 70 muziek opgezet zodat de voetjes van de vloer kunnen. Best gezellig en een leuke avond, om 24.00 uur gaat de muziek uit. Inmiddels hebben we met Susanne en Frank afgesproken om elkaar zaterdag weer te treffen in Nydri of Vlikho. Vrijdags proberen we een plekje te krijgen aan de steiger van de taverna in de baai van Spartakhori. Als we er om 12.00 uur aankomen liggen er slechts 2 boten, maar de man op de steiger wuift ons weg met het gebaar dat er geen plaats is. Het kan natuurlijk zijn dat alles gereserveerd is, maar wij hebben onze twijfel. Het is tenslotte hoogseizoen en dan is een boot met slechts 2 personen aan boord niet zo interessant voor je taverna.

Nydri vanaf de landpunt Geni tijdens een wandeling.
Tranquil bay op de voorgrond.
We varen dus gelijk maar door naar de Vlikho baai, vanwaar we zaterdag op de namiddag Susanne en Frank in Vlikho treffen om op het terrasje van Fyki wat te drinken. Met de auto gaan we vervolgens naar taverna Elena in Geni, zij kennen deze geweldige plek nog niet, waar het weer heerlijk vertoeven is met lekker eten. Susanne en Frank vertrekken zondag 23 juli weer naar huis, dus terug in Vlikho bij de dinghy moeten we weer afscheid nemen. We hadden weer een reuze gezellig samenzijn. Die nacht slapen we een beetje onrustig vanwege luide bruiloftsmuziek die tot 4.00 uur in de ochtend door gaat. Op de actuele GRIB file zien we dat er voor woensdag / donderdag weer onweer en regen verwacht wordt. We reserveren vanaf dinsdag een plekje in Marina Odyseas in Vathi op Meganisi. Wel veel duurder dan aan de drijvende steiger van Nydri Marine, maar ook zekerder doordat er een vast kade is en mooring lijnen. Inmiddels zijn er wat kwallen de Vlikho baai binnengedrongen en een verandering van omgeving is ook wel weer welkom. Op dinsdag is het er nog niet heel druk en opvallend genoeg op woensdag ook niet. Het onweer gaat deze keer gelukkig aan onze neus voorbij, de regen zonder wind komt donderdagochtend vroeg.


Veel wind bij Meganisi. Aan de buitenkant van de baai
is een restaurantsteiger waar de boten flink
liggen te rollen.
In de loop van de dag stroomt de marina vol, er staat veel wind en we merken dat ook aan de deining in de haven. Aan de buitenkant van de pier van de marina liggen ook boten geparkeerd van mensen die naar huis zijn. Die gaan enorm tekeer. Een van de hulpjes van de marina houdt ze wel in de gaten maar toch begrijpen wij niet dat mensen hun boot op deze manier achterlaten.
Naast ons komen 2 grote catamarans te liggen, waardoor we niet meer helemaal vrij liggen van onze buren. De stootwillen piepen tussen de rompen. ’s Avonds wordt het wel wat rustiger, maar die nacht wordt onze slaap vergezeld van gepiep. Voor vrijdag wordt er ook nog flink wat wind verwacht, 5 à 6Bf. We besluiten nog even voor 2 nachtjes terug te gaan naar de Vlikho baai voordat we verderop gaan. Gelukkig zijn de kwallen weer minder in aantal en verveelt het ons hier nog steeds niet!

De piepende stootwillen houden ons uit de slaap. 




dinsdag 4 juli 2017

Préveza – Ithaka v.v. met bezoek

Donderdagavond 8 juni landen Tineke en John om 20.15 uur. De taxi wil hen eerst op een verkeerde plek er uit gooien, aan de kade in plaats van bij de Marina, maar gelukkig hebben ze het op tijd in de gaten. Zodoende is het al zo’n half tien voor we richting taverna The Mermaid van Tassos lopen. Zijn arsenaal Nederlands wordt weer uit de kast gehaald, het blijft grappig. We besluiten nog een dagje te blijven liggen om in Préveza wat boodschappen te doen, te shoppen voor extra luchtige kleding en op ons favoriete terras koffie te drinken. En zo krijgt ons bezoek een aardige indruk van dit leuke stadje wat toch ons tweede thuis geworden is. Zij maken in de namiddag nog een fietstocht naar het fort en verder, nu kan dat nog want de fietsen zullen achterblijven in Préveza op slot achter het havenkantoor. Die avond willen we in een andere taverna eten, maar dat lukt niet want het is overal erg druk en we belanden weer bij The Mermaid aan de laatste vrije tafel naast de livemuziek. Het wordt een bar gezellige avond, met Tassos op een gegeven moment dansend op een stoel.

Tineke en John sinds lange tijd weer aan boord.
Op zaterdag vertrekken we op tijd naar de brug van 12.00 uur bij Levkas. Eenmaal uit de vaargeul is het een prima bezeilde koers en maken we zoveel voortgang dat we zelfs een half uur over hebben. Na het Levkas kanaal is er nog een poosje genoeg wind om op een ruime koers te zeilen, maar zoals meestal is de wind daarna op en motoren we het laatste stuk naar de Vlikho baai. Daar is het lekker zwemmen, de watertemperatuur is al 28 graden! In de namiddag met de dinghy naar Vlikho voor een rondje door dit aparte dorpje en uiteraard een drankje op het terras van Fyki met de zalige mezze van moeders. ’s Avonds eten we op de vlonder aan het water van taverna Elena in het gehucht Geni, elke keer weer genieten om hier terug te zijn. De volgende bestemming is Vathi op Ithaka. In de straat tussen Levkas en Meganisi is geen wind, ongeveer halverwege Ithaka steekt er een lekker westen windje op en kunnen we half tot ruime wind zeilen. Het laatste stuk de baai in naar Vathi gaat weer op de motor.

Op het terras van het cafeetje waar we voor liggen
in rustigere tijden.
We kunnen aan de kade liggen, Tineke en John gaan een rondje door het dorp. Er steekt een noordelijk windje op, dwars op de kade, wat gebruikelijk is voor hier in de middag. Maar de lucht begint te betrekken en de wind neemt snel toe. Er hangen onweersbuien boven het eiland. De zonnetent moet er af, maar dat lukt nog niet zo 123 door de harde wind. Het anker van onze Franse buurman houdt niet, gelukkig ligt hij benedenwinds van ons. Hij heeft zijn motor gestart om van de kade weg te blijven, dat lukt maar half. De man van het cafeetje waar we voor liggen helpt wat hij kan. Gelukkig komt John helpen om de zonnetent weg te krijgen, in de straatjes van het dorp zelf was dus niets te merken van de harde wind. Ons anker houdt goed, maar voor de zekerheid brengen we een lijn van onze punt naar de uitstekende kade waar de veerpont aanlegt, daar liggen we vlak bij, er ligt slechts één kleine boot tussen. Dat bootje dreigt met de neus tegen de kade aan te komen en ze zijn niet aan boord. Willem brengt met een lijn van ons een extra spring aan, zodat dat voorkomen wordt. Ook onze Franse buurman wil graag een lijn van zijn punt naar die kade via onze boot. Wij en anderen helpen hem daar bij. Wat een consternatie in korte tijd, de wind gaat na circa 20 minuten al weer liggen. We horen nog wat gerommel maar er valt geen druppel. ’s Avonds en ’s nachts is het heel rustig maar wel flink afgekoeld wat helpt bij een goede nachtrust. We blijven nog een dagje liggen. Tineke en Willem zoeken een mooi plekje om te tekenen/schilderen. Grappig, sinds onze week op Kythera heeft Willem er een hobby bij, hij heeft de smaak van het tekenen/schilderen helemaal te pakken. John en Jeanet gaan een wandeling maken. Eerst bovenlangs het dorp met een prachtig uitzicht over de baaien en dan geleidelijk door de straten van het dorp naar beneden.

Tineke en Willem vinden een mooi plekje om te tekenen/schilderen.
 
John en Jeanet maken een wandeling met mooie uitzichten op de baaien van Ithaka.
 
Dinsdag 13 juni eerst richting One House Bay op Atoko. Het plan is om er te ankeren voor de lunch en te zwemmen. Onderweg steekt er een lekker windje op 3 à 4 Bf, half tot ruim dus de zeilen kunnen omhoog. Bij One House Bay is het al best druk en naarmate we de baai naderen blijken er harde valwinden van de berg te komen. Niet fijn om te ankeren, we varen een rondje door de prachtige baai zodat Tineke en John die even kunnen bewonderen en zeilen met een gang van 6 knopen door naar Kalamos. Plannen zijn er tenslotte om te wijzigen.
 
Meer richting Kalamos wordt de wind weer minder en in tegenstelling tot wat meestal het geval is, is de wind in de straat tussen Kalamos en Kastos helemaal weg. Zoals gebruikelijk staat George in Kalamos aanwijzingen te geven waar we kunnen liggen. Voor ons is dat ditmaal aan de landkant, niet aan de pier. Wat we tot dan toe niet weten is dat daar gratis water te krijgen is. Top, we kunnen alles weer vullen en even een wasje doen. In de loop van de middag wordt de haven zoals gebruikelijk vol gebouwd, het is een vermaak. John en Jeanet gaan zwemmen bij een strandje en in de namiddag maken Tineke en John nog een wandeling naar het bovendorp, een warme aangelegenheid. ’s Avonds eten we in de taverna van George. Hij heeft een nieuwe chef in de keuken en dat is te merken want het heeft nog nooit zo goed gesmaakt. Woensdag een mooi tochtje. Eerst tussen Kalamos en het vaste land door, daarna met 3 Bf opkruisen naar de Abelike baai op Meganisi. Later wordt de wind zelfs iets ruimer zodat we een bezeilde koers hebben. In Abelike is het niet heel druk. Er gaat net een boot weg en dat vinden we wel een heel mooi plekje dus dat pikken we gelijk in. Helaas wordt dit paradijsje “verfraaid” met een nieuw hotel of appartementjes. Tussen 8.00 en 15.00 uur wordt er druk gebouwd, dat geeft de nodige herrie. Jammer hoor. Het is heerlijk zwemmen hier, John en Jeanet gaan snorkelen. Er zitten hier best een paar mooie visjes, niet heel veel maar toch de moeite waard. ’s Avonds gaan we eten in Vathi. Eerst door de bosjes naar de weg en dan na beetje klimmen en afdalen over de trappen terug naar waterniveau. Het is inmiddels flink opgewarmd en er is geen wind dus een tafeltje direct aan het water is welkom. Tineke gaat in de kuip slapen, de achterkajuit vindt ze te warm. We hebben het muskietennet over de hele kuip gespannen en dat bevalt goed, maar slapen blijft lastig.


Donderdag is Vonitsa in de Golf van Amvrakia onze bestemming, een kleine 30 mijl varen dus op tijd weg. Op de route naar het Levkas kanaal zien Tineke, John en Willem even kort dolfijnen in de verte. Jammer dat ze niet een beetje dichterbij zijn, maar toch leuk. Er is eerst geen wind, meer richting het kanaal komt er wat wind op de neus. Lastig voor ons omdat de motor nog steeds een matig toerental aan kan. We halen de brug van 12.00 uur met 10 minuten speling. Goede timing! Na de brug blijkt er een bescheiden westenwindje te staan, 3 à 4 Bf zodat het heerlijk zeilen is naar het begin van de vaargeul naar Préveza. Eenmaal in de geul gaat het grootzeil weer naar beneden en op alleen de genua zeilen we het hele stuk naar Vonitsa. Onderweg zien we een aantal malen de kop van een schildpad boven water komen, helaas geen dolfijnen.
 
Aan de kade in Vonitsa.
In Vonitsa kunnen we aan de kade liggen. Met de pittige dwarswind is het lastig om tussen de boten in te manoeuvreren, maar met wat hulp op de kant lukt het uiteindelijk. Gelukkig is er ’s avonds geen herrie van de bars zoals de vorige keer dat we hier lagen. Het is de bedoeling om de volgende dag door de Golf te varen om te proberen dolfijnen te zien. Maar als we ’s ochtends wakker worden is er een dreigende lucht en horen we gerommel en vallen er een paar spatten regen. De actuele grib file voorspelt dat het de hele dag een beetje zo zal blijven en ook voor de nacht van zaterdag naar zondag en zondagochtend zit er onweer en regen aan te komen. Wij vinden het te onzeker om die dag te varen en besluiten zaterdag terug te gaan naar Préveza. Inmiddels hebben we bedacht dat er in Préveza een boot is die dolfijnentochten door de Golf maakt. Dat is misschien een mogelijkheid om maandag te doen, die schipper weet waarschijnlijk waar ze vaak te zien zijn wat voor ons zo wie zo interessant kan zijn. Vandaag is dan wel een teleurstelling, maar we houden nog goede moed. Tineke en John hebben evengoed een leuke dag met een wandeling naar het schiereilandje Koukouvitsa. ’s Avonds eten we aan de waterkant met een prachtige zonsondergang en een schildpad vlak onder de kust. Dat hebben we toch maar mooi weer in the pocket. Zaterdagochtend op tijd naar Préveza zodat we de hardere tegenwind ontlopen. Helaas onderweg wederom geen dolfijnen, wel weer schildpadden. In Préveza Marina hebben we een plaatsje gereserveerd wat achteraf niet nodig blijkt te zijn. We krijgen een mooi plaatsje in de hoek voor het nieuwe douche en toiletgebouw wat helaas nog niet klaar is. ’s Avonds lopen we lang de boot die de dolfijnentocht doet. Voor maandag hebben ze verder nog geen aanmeldingen en ze varen alleen met minimaal 10 personen. Op dinsdag gaan ze wel, maar ja, dan zitten Tineke en John al weer in het vliegtuig naar huis. Ze gaan proberen om nog 6 mensen erbij te krijgen voor maandag, duimen dat het lukt. Het is heel druk in de taverna’s en op straat, de kinderen hebben inmiddels vakantie misschien heeft het daar mee te maken. ’s Nachts is er gelukkig geen onweer, zondagochtend wel een dreigende lucht en weer 10 spatten regen.
 
Afbeelding van een dolfijn uit de Romeinse tijd in het
museum van Nikopolis.
We besluiten naar het museum van Nikopolis te gaan en dat gaan we in estafettevorm doen: 2 fietsen er vooruit, parkeren de fiets en gaan lopen, de andere 2 pikken de fiets weer op en zo voorts. Dat gaat nog best snel op deze manier en de afwisseling van lopen en fietsen is eigenlijk best fijn. Net als we bij het museum zijn begint het weer te regenen, mazzel. In het museum is het niet druk en het is wederom interessant. De vorige keer dat we hier waren hebben we niet alles kunnen bekijken, nu hebben we meer tijd. Nikopolis was een stad iets buiten Préveza die werd gesticht door de Romein Octavianus Augustus ter ere van zijn glansrijke overwinning op Markus Antonius en Cleopatra in de slag bij Aktio in 31 v.C.. Het heeft een enorm gebied beslagen van circa 5 kilometer doorsnede en was een machtig centrum in dit deel van het Romeinse rijk tot circa 400 n.C. Later hebben de Byzantijnen er nieuw leven ingeblazen door kerken te bouwen en nieuwe muren op te trekken, waarvan nu nog een deel overeind staat en een deel gerestaureerd is. In het museum zijn een aantal van de opgravingen te zien en wordt de hele geschiedenis verteld, ook over latere perioden zoals in de tijd onder Napoleon en de tweede wereldoorlog.
 
Graftombes in het museum van Nikopolis.

Als we zondagavond op weg naar een taverna langs de boot van de dolfijnentocht lopen, blijkt dat het niet gelukt is om nog minimaal 6 mensen erbij te krijgen voor de volgende dag en dus gaat de tocht niet door. Helaas, we zien het ook niet zo zitten om zelf weer de golf in te varen, je bent dan minimaal 7 uur onderweg met onze slakkengang en hebt nog steeds geen zekerheid dat je dolfijnen ziet. Plan B wordt uit de kast gehaald, we gaan een auto huren voor 2 dagen. Op die manier kunnen we op dinsdagochtend Tineke en John naar het vliegveld brengen en ook weer even bevoorraden bij de Lidl. Bij het pinnen hebben we een nare ervaring: Willems pas komt niet terug uit de automaat. Ook nadat andere mensen gepind hebben, blijft de pas in de buik van de automaat. Op maandagochtend eerst naar het filiaal van de bank, maar die kunnen niets voor ons doen. Alle buitenlandse passen die in de automaat achterblijven worden door het bedrijf wat de automaat vult vernietigd. Balen. Natuurlijk is Jeanet haar pas er nog, dus vooralsnog is er geen probleem.

We proberen eerst via Olga, de dame van de administratie in Préveza Marina, een auto te huren maar dat lukt helaas niet. Avis heeft een vestiging vlak bij, die hebben nog een autootje voor ons alhoewel wel dik aan de prijs. Eerst togen we naar de opgraving van Nikopolis zelf. Tegenwoordig moet je voor een deel van het terrein betalen, we kunnen naar binnen met de kaartjes van het museum van de vorige dag. Er is nu ook meer te zien: de mozaïek vloeren van een aantal kathedralen uit de Byzantijnse tijd zijn bloot gelegd en deels gerestaureerd. Mooi hoor. Een stukje verderop, op het deel van het terrein wat nog vrij toegankelijk is, loop je door de poort in de oude Romeinse vestingmuur. Na ongeveer een halve kilometer kom je bij het Odeon, een prachtig klein theater, er worden nu nog steeds regelmatig voorstellingen gegeven. Het bijzondere hier is dat je ook onder het theater kunt komen, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Je kunt er even heerlijk afkoelen, geen overbodige luxe want de temperatuur is al aardig richting de 30 graden opgelopen.
 
De opgravingen van Nikopolis.
 
Mozaïek vloer in een opgraving van een kathedraal van Nikopolis.
Het Odeon (klein theater) van Nikopolis.
Onder het Odeon van Nikopolis.

 
We vervolgen de weg richting Agios Georgios, waar de restanten van het Romeinse aquaduct zijn. Hier vandaan werd water naar Nikopolis getransporteerd, 50 kilometer verderop. Bij Agios Georgios aangekomen is het eerst lunchtijd. We vinden een leuk restaurant wat rondom in de watervalletjes zit die uitkomen in de Louros rivier en waar een tapijtwasserij is. Ze hebben 4 grote bakken waar ze het stromende water van de bergen in opvangen en wat als een gek kolkt. Daar wassen ze de tapijten in, die vervolgens aan lange lijnen te drogen hangen. Blijkbaar is het een goed bekend in de omgeving, want de lijnen hangen vol. Wat een creatieve manier van gebruik maken van de natuur!

De tapijten worden opgehangen om te drogen.

Van het Romeinse aquaduct, die hier over de Louros rivier gebouwd is, zien we nu ook meer dan de vorige keer dat we hier waren, want het terrein aan de overkant van de weg is nu ook opengesteld. Vorige keer waren ze daar nog mee bezig. Je hebt er een prachtig uitzicht op de restanten van de bogen. Als we langs de weg over de brug lopen zien we toevallig een bever met jongen, wat een gelukje!

Bij het Romeinse aquaduct.

Bij het Romeinse aquaduct.

Bij het Romeinse aquaduct.

Op de terugweg naar Préveza stoppen we nog bij Kokkinopilos, het prachtige stuk natuur met de rode aarde. Het is wederom genieten van deze bijzondere plaats.

Kokkinopilos.
 
Kokkinopilos.

En dan is het al weer 20 juni 8.30 uur, tijd om richting het vliegveld te gaan om Tineke en John af te leveren voor de thuisreis. De tijd is omgevlogen. Het plan om daar nog even samen koffie te drinken laten we varen, want de rij voor de controle van de handbagage is weer mega lang. Dus nemen we gelijk maar afscheid. We hadden een heel gezellige tijd, Tineke en John bedankt voor jullie bezoek. Later die ochtend doen we boodschappen en ook de dieselvoorraad wordt weer aangevuld. ’s Middags naar het heerlijke strand op Levkas, we hebben geen zin om te koken of uit eten te gaan en laten een pizza bij de boot bezorgen door Antonio’s, dat werkt goed en smaakt perfect!.


De dinghy ligt op de kant om een klein lek te repareren.
Een van de zwerfhonden ziet er een lekker slaapplekje in.

Na nog een weekje in Préveza Marina voor o.a. de was is de Vlikho baai weer onze eerstvolgende bestemming. Hoewel er altijd voldoende plaats is, is het nu opvallend rustig. Geen flottieljes. We eten weer bij Elena op het terras direct aan het water, wat zit je daar toch altijd mooi zeker met de super rustige nachten van nu. Als we ’s ochtends voor boodschappen in Nidri zijn, zien we bij een van de restaurants dat er ’s avonds live muziek is. Dat lijkt ons wel leuk, dus die avond eten we daar. De muziek valt nogal tegen, de accordeon overheerst waardoor de traditionele gitaren overstemd worden en er zijn lange pauzes. De restauranteigenaar blijkt een goede entertainer en plukt eerst een groep vrouwen en later een groep mannen van de tafels om te dansen. Zelf speelt hij een aardig deuntje op de trompet, o.a. de Cumparsita komt voorbij zodat we even een tango kunnen dansen. Er is nog een ouder echtpaar wat de Argentijnse tango danst, ze blijken uit Argentinië te komen, een grappig toeval.

Het te lage toerental van de motor zit ons helemaal niet lekker. In Préveza is gebleken dat er ook olie verbruikt wordt, dat zien we ook op het achterschip wat heel vies is na een poosje motorvaren. Inmiddels hebben we via de mail contact gehad met de leverancier van de motor om te vragen of de problemen die we hebben veroorzaakt kunnen worden door de verf op de schroef. Die heeft bevestigd dat dit zo kan zijn, dus Willem wil in helder water proberen om meer ervan af te schuren.
In de Abelike baai op Meganisi wordt gebouwd.
Het zou verboden moeten zijn. 
De Abelike baai op Meganisi is daarvoor een prima plek, dus dat is op donderdag onze bestemming. Verrassend genoeg kunnen we grotendeels zeilen en ook daar is het niet heel druk. Maar ondanks dat we inclusief het aanmeren slechts 1 motoruur hebben is de achterkant van de boot al weer zwart. We worden er niet geruster op, misschien is er meer aan de hand met bijvoorbeeld de cilinder waardoor er olie uit de motor gegooid wordt. In dat geval hebben we een groter probleem! Maar de volgende ochtend blijkt er gelukkig niet veel olie verbruikt te zijn en gaat Willem met de loodgordel om de schroef schoon schuren. Er blijkt ook nog een stukje touw om de schroef te zitten, dat helpt natuurlijk ook niet mee in de voortgang. Die dag doen we verder niet veel, het is 38! graden en dan is zwemmen de beste bezigheid. Na een vijftal schuurbeurten is het glimmende metaal van de schroef weer grotendeels te zien.

Zaterdag 1 juli, het wordt zelfs nog warmer, 40 graden. We gaan terug naar de Vlikho baai, want vanaf zondagochtend krijgen we een aantal dagen met harde wind. Het is toch een beetje spannend als we op de motor de baai uit varen. Eerst de motor maar even goed warm draaien. Aan de achterkant is niets te zien van olie wat op het achterschip komt. Er staat een stevige bries, de genua wordt uitgerold en de motor kan nog even uit. Maar verderop is er geen wind meer, dus de motor gaat weer aan en we voeren het toerental op. En ja hoor, nu loopt hij wel op tot de gebruikelijke 1900 à 2000 toeren. Opluchting! Maaaaaarrrrrrr… we hebben het nog niet gezegd of het toerental zakt weer in. Wat is dat nu weer????? We laten de motor zachtjes lopen met circa 1000 toeren en kijken in het motorruim. De aanzuiging van het koelwater ziet er goed uit, geen olie of dergelijken die lekken, maar er is wel wat rook te zien. Misschien is de uitlaatslang lek. De motor blijft het gelukkig doen en er gaan geen alarmbellen af dus we besluiten zo rustig door te tuffen met de genua erbij om gebruik te maken van het beetje wind wat er staat. Het is niet ver naar de Vlikho baai. Bij het ankeren lukt het ook nog om met 1600 toeren in de achteruit het anker in de grond te trekken, hoewel Jeanet daarbij wel een vreemd geluid uit het motorruim hoort. Dus gaat het deksel weer open en blijkt heel snel wat ze gehoord heeft. Het koelwater plenst op de bodem van het ruim en hij staat vol rook! Snel de motor uit. Pffffffffffff, we liggen en we hebben het weer op eigen kracht gered. Later, als de motor afgekoeld is, blijkt dat het stuk van de uitlaat waar de slangen aan gekoppeld worden finaal is doorgerot. Wat een geluk bij een ongeluk dat dit hier gebeurd in de buurt van Nidri waar diverse watersportbedrijven zijn.

De kapotte uitlaat houdt ons wel even in de Vlikho baai.
Willem demonteert de volgende dag de uitlaat, maar op zondag maken we niet veel kans bij de watersportbedrijven. Tot laat in de avond komen er boten de baai in, sommigen willen wel heel dicht bij ons ankeren, maar als we zeggen dat we geen motor hebben vertrekken ze gelukkig weer. Die nacht gaat het flink waaien, tot 30 knopen (7 Bf), er zijn een paar boten los, ons anker houdt goed. Maandag waait het ook de hele dag nog flink. Willem gaat in de dinghy naar Nidri met de kapotte uitlaat. De behulpzame dame van een watersportbedrijf belt om te vragen of ze het op korte termijn kunnen krijgen, maar dit blijkt helaas niet mogelijk. In heel Griekenland is er geen uitlaat voor een Lombardini motor op voorraad en bestellen duurt een maand! Dus gaan we het bij de Nederlandse leverancier bestellen en laten we het bij de watersportzaak bezorgen, dat vinden ze prima. Wij liggen hier dus nog wel even!