Donderdagavond 8 juni landen Tineke en
John om 20.15 uur. De taxi wil hen eerst op een verkeerde plek er uit
gooien, aan de kade in plaats van bij de Marina, maar gelukkig hebben
ze het op tijd in de gaten. Zodoende is het al zo’n half tien voor
we richting taverna The Mermaid van Tassos lopen. Zijn arsenaal
Nederlands wordt weer uit de kast gehaald, het blijft grappig. We
besluiten nog een dagje te blijven liggen om in Préveza wat
boodschappen te doen, te shoppen voor extra luchtige kleding en op
ons favoriete terras koffie te drinken. En zo krijgt ons bezoek een
aardige indruk van dit leuke stadje wat toch ons tweede thuis
geworden is. Zij maken in de namiddag nog een fietstocht naar het
fort en verder, nu kan dat nog want de fietsen zullen achterblijven
in Préveza op slot achter het havenkantoor. Die avond willen we in
een andere taverna eten, maar dat lukt niet want het is overal erg
druk en we belanden weer bij The Mermaid aan de laatste vrije tafel
naast de livemuziek. Het wordt een bar gezellige avond, met Tassos op
een gegeven moment dansend op een stoel.
|
Tineke en John sinds lange tijd weer aan boord. |
Op zaterdag vertrekken we op
tijd naar de brug van 12.00 uur bij Levkas. Eenmaal uit de vaargeul
is het een prima bezeilde koers en maken we zoveel voortgang dat we
zelfs een half uur over hebben. Na het Levkas kanaal is er nog een
poosje genoeg wind om op een ruime koers te zeilen, maar zoals
meestal is de wind daarna op en motoren we het laatste stuk naar de
Vlikho baai. Daar is het lekker zwemmen, de watertemperatuur is al 28
graden! In de namiddag met de dinghy naar Vlikho voor een rondje door
dit aparte dorpje en uiteraard een drankje op het terras van Fyki met
de zalige mezze van moeders. ’s Avonds eten we op de vlonder aan
het water van taverna Elena in het gehucht Geni, elke keer weer
genieten om hier terug te zijn. De volgende bestemming is Vathi op
Ithaka. In de straat tussen Levkas en Meganisi is geen wind, ongeveer
halverwege Ithaka steekt er een lekker westen windje op en kunnen we
half tot ruime wind zeilen. Het laatste stuk de baai in naar Vathi
gaat weer op de motor.
|
Op het terras van het cafeetje waar we voor liggen
in rustigere tijden. |
We kunnen aan de kade liggen, Tineke en John
gaan een rondje door het dorp. Er steekt een noordelijk windje op,
dwars op de kade, wat gebruikelijk is voor hier in de middag. Maar de
lucht begint te betrekken en de wind neemt snel toe. Er hangen
onweersbuien boven het eiland. De zonnetent moet er af, maar dat lukt
nog niet zo 123 door de harde wind. Het anker van onze Franse buurman
houdt niet, gelukkig ligt hij benedenwinds van ons. Hij heeft zijn
motor gestart om van de kade weg te blijven, dat lukt maar half. De
man van het cafeetje waar we voor liggen helpt wat hij kan. Gelukkig
komt John helpen om de zonnetent weg te krijgen, in de straatjes van
het dorp zelf was dus niets te merken van de harde wind. Ons anker
houdt goed, maar voor de zekerheid brengen we een lijn van onze punt
naar de uitstekende kade waar de veerpont aanlegt, daar liggen we
vlak bij, er ligt slechts één kleine boot tussen. Dat bootje dreigt
met de neus tegen de kade aan te komen en ze zijn niet aan boord.
Willem brengt met een lijn van ons een extra spring aan, zodat dat
voorkomen wordt. Ook onze Franse buurman wil graag een lijn van zijn
punt naar die kade via onze boot. Wij en anderen helpen hem daar bij.
Wat een consternatie in korte tijd, de wind gaat na circa 20 minuten
al weer liggen. We horen nog wat gerommel maar er valt geen druppel.
’s Avonds en ’s nachts is het heel rustig maar wel flink
afgekoeld wat helpt bij een goede nachtrust. We blijven nog een dagje
liggen. Tineke en Willem zoeken een mooi plekje om te
tekenen/schilderen. Grappig, sinds onze week op Kythera heeft Willem
er een hobby bij, hij heeft de smaak van het tekenen/schilderen
helemaal te pakken. John en Jeanet gaan een wandeling maken. Eerst
bovenlangs het dorp met een prachtig uitzicht over de baaien en dan
geleidelijk door de straten van het dorp naar beneden.
|
Tineke en Willem vinden een mooi plekje om te tekenen/schilderen. |
|
John en Jeanet maken een wandeling met mooie uitzichten op de baaien van Ithaka. |
Dinsdag 13 juni eerst richting One
House Bay op Atoko. Het plan is om er te ankeren voor de lunch en te
zwemmen. Onderweg steekt er een lekker windje op 3 à 4 Bf, half tot
ruim dus de zeilen kunnen omhoog. Bij One House Bay is het al best
druk en naarmate we de baai naderen blijken er harde valwinden van de
berg te komen. Niet fijn om te ankeren, we varen een rondje door de
prachtige baai zodat Tineke en John die even kunnen bewonderen en
zeilen met een gang van 6 knopen door naar Kalamos. Plannen zijn er
tenslotte om te wijzigen.
Meer richting Kalamos wordt de wind weer
minder en in tegenstelling tot wat meestal het geval is, is de wind
in de straat tussen Kalamos en Kastos helemaal weg. Zoals
gebruikelijk staat George in Kalamos aanwijzingen te geven waar we
kunnen liggen. Voor ons is dat ditmaal aan de landkant, niet aan de
pier. Wat we tot dan toe niet weten is dat daar gratis water te
krijgen is. Top, we kunnen alles weer vullen en even een wasje doen.
In de loop van de middag wordt de haven zoals gebruikelijk vol
gebouwd, het is een vermaak. John en Jeanet gaan zwemmen bij een
strandje en in de namiddag maken Tineke en John nog een wandeling
naar het bovendorp, een warme aangelegenheid. ’s Avonds eten we in
de taverna van George. Hij heeft een nieuwe chef in de keuken en dat
is te merken want het heeft nog nooit zo goed gesmaakt. Woensdag een
mooi tochtje. Eerst tussen Kalamos en het vaste land door, daarna met
3 Bf opkruisen naar de Abelike baai op Meganisi. Later wordt de wind
zelfs iets ruimer zodat we een bezeilde koers hebben. In Abelike is
het niet heel druk. Er gaat net een boot weg en dat vinden we wel een
heel mooi plekje dus dat pikken we gelijk in. Helaas wordt dit
paradijsje “verfraaid” met een nieuw hotel of appartementjes.
Tussen 8.00 en 15.00 uur wordt er druk gebouwd, dat geeft de nodige
herrie. Jammer hoor. Het is heerlijk zwemmen hier, John en Jeanet
gaan snorkelen. Er zitten hier best een paar mooie visjes, niet heel
veel maar toch de moeite waard. ’s Avonds gaan we eten in Vathi.
Eerst door de bosjes naar de weg en dan na beetje klimmen en afdalen
over de trappen terug naar waterniveau. Het is inmiddels flink
opgewarmd en er is geen wind dus een tafeltje direct aan het water is
welkom. Tineke gaat in de kuip slapen, de achterkajuit vindt ze te
warm. We hebben het muskietennet over de hele kuip gespannen en dat
bevalt goed, maar slapen blijft lastig.
Donderdag is Vonitsa in de Golf van
Amvrakia onze bestemming, een kleine 30 mijl varen dus op tijd weg.
Op de route naar het Levkas kanaal zien Tineke, John en Willem even
kort dolfijnen in de verte. Jammer dat ze niet een beetje dichterbij
zijn, maar toch leuk. Er is eerst geen wind, meer richting het kanaal
komt er wat wind op de neus. Lastig voor ons omdat de motor nog
steeds een matig toerental aan kan. We halen de brug van 12.00 uur
met 10 minuten speling. Goede timing! Na de brug blijkt er een
bescheiden westenwindje te staan, 3 à 4 Bf zodat het heerlijk zeilen
is naar het begin van de vaargeul naar Préveza. Eenmaal in de geul
gaat het grootzeil weer naar beneden en op alleen de genua zeilen we
het hele stuk naar Vonitsa. Onderweg zien we een aantal malen de kop
van een schildpad boven water komen, helaas geen dolfijnen.
|
Aan de kade in Vonitsa. |
In
Vonitsa kunnen we aan de kade liggen. Met de pittige dwarswind is het
lastig om tussen de boten in te manoeuvreren, maar met wat hulp op de
kant lukt het uiteindelijk. Gelukkig is er ’s avonds geen herrie
van de bars zoals de vorige keer dat we hier lagen. Het is de
bedoeling om de volgende dag door de Golf te varen om te proberen
dolfijnen te zien. Maar als we ’s ochtends wakker worden is er een
dreigende lucht en horen we gerommel en vallen er een paar spatten
regen. De actuele grib file voorspelt dat het de hele dag een beetje
zo zal blijven en ook voor de nacht van zaterdag naar zondag en
zondagochtend zit er onweer en regen aan te komen. Wij vinden het te
onzeker om die dag te varen en besluiten zaterdag terug te gaan naar
Préveza. Inmiddels hebben we bedacht dat er in Préveza een boot is
die dolfijnentochten door de Golf maakt. Dat is misschien een
mogelijkheid om maandag te doen, die schipper weet waarschijnlijk
waar ze vaak te zien zijn wat voor ons zo wie zo interessant kan
zijn. Vandaag is dan wel een teleurstelling, maar we houden nog goede
moed. Tineke en John hebben evengoed een leuke dag met een wandeling
naar het schiereilandje Koukouvitsa. ’s Avonds eten we aan de
waterkant met een prachtige zonsondergang en een schildpad vlak onder
de kust. Dat hebben we toch maar mooi weer in the pocket.
Zaterdagochtend op tijd naar Préveza zodat we de hardere tegenwind
ontlopen. Helaas onderweg wederom geen dolfijnen, wel weer
schildpadden. In Préveza Marina hebben we een plaatsje gereserveerd
wat achteraf niet nodig blijkt te zijn. We krijgen een mooi plaatsje
in de hoek voor het nieuwe douche en toiletgebouw wat helaas nog niet
klaar is. ’s Avonds lopen we lang de boot die de dolfijnentocht
doet. Voor maandag hebben ze verder nog geen aanmeldingen en ze varen
alleen met minimaal 10 personen. Op dinsdag gaan ze wel, maar ja, dan
zitten Tineke en John al weer in het vliegtuig naar huis. Ze gaan
proberen om nog 6 mensen erbij te krijgen voor maandag, duimen dat
het lukt. Het is heel druk in de taverna’s en op straat, de
kinderen hebben inmiddels vakantie misschien heeft het daar mee te
maken. ’s Nachts is er gelukkig geen onweer, zondagochtend wel een
dreigende lucht en weer 10 spatten regen.
|
Afbeelding van een dolfijn uit de Romeinse tijd in het
museum van Nikopolis. |
We besluiten naar het
museum van Nikopolis te gaan en dat gaan we in estafettevorm doen: 2
fietsen er vooruit, parkeren de fiets en gaan lopen, de andere 2
pikken de fiets weer op en zo voorts. Dat gaat nog best snel op deze
manier en de afwisseling van lopen en fietsen is eigenlijk best fijn.
Net als we bij het museum zijn begint het weer te regenen, mazzel. In
het museum is het niet druk en het is wederom interessant. De vorige
keer dat we hier waren hebben we niet alles kunnen bekijken, nu
hebben we meer tijd. Nikopolis was een stad iets buiten Préveza die
werd gesticht door de Romein Octavianus Augustus ter ere van zijn
glansrijke overwinning op Markus Antonius en Cleopatra in de slag bij
Aktio in 31 v.C.. Het heeft een enorm gebied beslagen van circa 5
kilometer doorsnede en was een machtig centrum in dit deel van het
Romeinse rijk tot circa 400 n.C. Later hebben de Byzantijnen er nieuw
leven ingeblazen door kerken te bouwen en nieuwe muren op te trekken,
waarvan nu nog een deel overeind staat en een deel gerestaureerd is.
In het museum zijn een aantal van de opgravingen te zien en wordt de
hele geschiedenis verteld, ook over latere perioden zoals in de tijd
onder Napoleon en de tweede wereldoorlog.
|
Graftombes in het museum van Nikopolis. |
Als we zondagavond op weg naar een
taverna langs de boot van de dolfijnentocht lopen, blijkt dat het
niet gelukt is om nog minimaal 6 mensen erbij te krijgen voor de
volgende dag en dus gaat de tocht niet door. Helaas, we zien het ook
niet zo zitten om zelf weer de golf in te varen, je bent dan
minimaal 7 uur onderweg met onze slakkengang en hebt nog steeds geen
zekerheid dat je dolfijnen ziet. Plan B wordt uit de kast gehaald, we
gaan een auto huren voor 2 dagen. Op die manier kunnen we op
dinsdagochtend Tineke en John naar het vliegveld brengen en ook weer
even bevoorraden bij de Lidl. Bij het pinnen hebben we een nare
ervaring: Willems pas komt niet terug uit de automaat. Ook nadat
andere mensen gepind hebben, blijft de pas in de buik van de
automaat. Op maandagochtend eerst naar het filiaal van de bank, maar
die kunnen niets voor ons doen. Alle buitenlandse passen die in de
automaat achterblijven worden door het bedrijf wat de automaat vult
vernietigd. Balen. Natuurlijk is Jeanet haar pas er nog, dus
vooralsnog is er geen probleem.
We proberen eerst via Olga, de dame van
de administratie in Préveza Marina, een auto te huren maar dat lukt
helaas niet. Avis heeft een vestiging vlak bij, die hebben nog een
autootje voor ons alhoewel wel dik aan de prijs. Eerst togen we naar
de opgraving van Nikopolis zelf. Tegenwoordig moet je voor een deel
van het terrein betalen, we kunnen naar binnen met de kaartjes van
het museum van de vorige dag. Er is nu ook meer te zien: de mozaïek
vloeren van een aantal kathedralen uit de Byzantijnse tijd zijn bloot
gelegd en deels gerestaureerd. Mooi hoor. Een stukje verderop, op het
deel van het terrein wat nog vrij toegankelijk is, loop je door de
poort in de oude Romeinse vestingmuur. Na ongeveer een halve
kilometer kom je bij het Odeon, een prachtig klein theater, er worden
nu nog steeds regelmatig voorstellingen gegeven. Het bijzondere hier
is dat je ook onder het theater kunt komen, dat hebben we nog niet
eerder meegemaakt. Je kunt er even heerlijk afkoelen, geen overbodige
luxe want de temperatuur is al aardig richting de 30 graden
opgelopen.
|
De opgravingen van Nikopolis. |
|
Mozaïek vloer in een opgraving van een kathedraal van Nikopolis. |
|
Het Odeon (klein theater) van Nikopolis. |
|
Onder het Odeon van Nikopolis. |
|
Kokkinopilos. |
En dan is het al weer 20 juni 8.30 uur,
tijd om richting het vliegveld te gaan om Tineke en John af te
leveren voor de thuisreis. De tijd is omgevlogen. Het plan om daar
nog even samen koffie te drinken laten we varen, want de rij voor de
controle van de handbagage is weer mega lang. Dus nemen we gelijk
maar afscheid. We hadden een heel gezellige tijd, Tineke en John
bedankt voor jullie bezoek. Later die ochtend doen we boodschappen en
ook de dieselvoorraad wordt weer aangevuld. ’s Middags naar het
heerlijke strand op Levkas, we hebben geen zin om te koken of uit
eten te gaan en laten een pizza bij de boot bezorgen door Antonio’s,
dat werkt goed en smaakt perfect!.
|
De dinghy ligt op de kant om een klein lek te repareren.
Een van de zwerfhonden ziet er een lekker slaapplekje in. |
Na nog een weekje in Préveza Marina
voor o.a. de was is de Vlikho baai weer onze eerstvolgende
bestemming. Hoewel er altijd voldoende plaats is, is het nu opvallend
rustig. Geen flottieljes. We eten weer bij Elena op het terras direct
aan het water, wat zit je daar toch altijd mooi zeker met de super
rustige nachten van nu. Als we ’s ochtends voor boodschappen in
Nidri zijn, zien we bij een van de restaurants dat er ’s avonds
live muziek is. Dat lijkt ons wel leuk, dus die avond eten we daar.
De muziek valt nogal tegen, de accordeon overheerst waardoor de
traditionele gitaren overstemd worden en er zijn lange pauzes. De
restauranteigenaar blijkt een goede entertainer en plukt eerst een
groep vrouwen en later een groep mannen van de tafels om te dansen.
Zelf speelt hij een aardig deuntje op de trompet, o.a. de Cumparsita
komt voorbij zodat we even een tango kunnen dansen. Er is nog een
ouder echtpaar wat de Argentijnse tango danst, ze blijken uit
Argentinië te komen, een grappig toeval.
Het te lage toerental van de motor zit
ons helemaal niet lekker. In Préveza is gebleken dat er ook olie
verbruikt wordt, dat zien we ook op het achterschip wat heel vies is
na een poosje motorvaren. Inmiddels hebben we via de mail contact
gehad met de leverancier van de motor om te vragen of de problemen
die we hebben veroorzaakt kunnen worden door de verf op de schroef.
Die heeft bevestigd dat dit zo kan zijn, dus Willem wil in helder
water proberen om meer ervan af te schuren.
|
In de Abelike baai op Meganisi wordt gebouwd.
Het zou verboden moeten zijn. |
De Abelike baai op
Meganisi is daarvoor een prima plek, dus dat is op donderdag onze
bestemming. Verrassend genoeg kunnen we grotendeels zeilen en ook
daar is het niet heel druk. Maar ondanks dat we inclusief het
aanmeren slechts 1 motoruur hebben is de achterkant van de boot al
weer zwart. We worden er niet geruster op, misschien is er meer aan
de hand met bijvoorbeeld de cilinder waardoor er olie uit de motor
gegooid wordt. In dat geval hebben we een groter probleem! Maar de
volgende ochtend blijkt er gelukkig niet veel olie verbruikt te zijn
en gaat Willem met de loodgordel om de schroef schoon schuren. Er
blijkt ook nog een stukje touw om de schroef te zitten, dat helpt
natuurlijk ook niet mee in de voortgang. Die dag doen we verder niet
veel, het is 38! graden en dan is zwemmen de beste bezigheid. Na een
vijftal schuurbeurten is het glimmende metaal van de schroef weer
grotendeels te zien.
Zaterdag 1 juli, het wordt zelfs nog
warmer, 40 graden. We gaan terug naar de Vlikho baai, want vanaf
zondagochtend krijgen we een aantal dagen met harde wind. Het is toch
een beetje spannend als we op de motor de baai uit varen. Eerst de
motor maar even goed warm draaien. Aan de achterkant is niets te zien
van olie wat op het achterschip komt. Er staat een stevige bries, de
genua wordt uitgerold en de motor kan nog even uit. Maar verderop is
er geen wind meer, dus de motor gaat weer aan en we voeren het
toerental op. En ja hoor, nu loopt hij wel op tot de gebruikelijke
1900 à 2000 toeren. Opluchting! Maaaaaarrrrrrr… we hebben het nog
niet gezegd of het toerental zakt weer in. Wat is dat nu weer????? We
laten de motor zachtjes lopen met circa 1000 toeren en kijken in het
motorruim. De aanzuiging van het koelwater ziet er goed uit, geen
olie of dergelijken die lekken, maar er is wel wat rook te zien.
Misschien is de uitlaatslang lek. De motor blijft het gelukkig doen
en er gaan geen alarmbellen af dus we besluiten zo rustig door te
tuffen met de genua erbij om gebruik te maken van het beetje wind wat
er staat. Het is niet ver naar de Vlikho baai. Bij het ankeren lukt
het ook nog om met 1600 toeren in de achteruit het anker in de grond
te trekken, hoewel Jeanet daarbij wel een vreemd geluid uit het
motorruim hoort. Dus gaat het deksel weer open en blijkt heel snel
wat ze gehoord heeft. Het koelwater plenst op de bodem van het ruim
en hij staat vol rook! Snel de motor uit. Pffffffffffff, we liggen en
we hebben het weer op eigen kracht gered. Later, als de motor
afgekoeld is, blijkt dat het stuk van de uitlaat waar de slangen aan
gekoppeld worden finaal is doorgerot. Wat een geluk bij een ongeluk dat
dit hier gebeurd in de buurt van Nidri waar diverse
watersportbedrijven zijn.
|
De kapotte uitlaat houdt ons wel even in de Vlikho baai. |
Willem demonteert de volgende dag de uitlaat, maar op zondag maken we niet veel kans bij de watersportbedrijven. Tot laat in de avond komen er boten de baai in, sommigen willen wel heel dicht bij ons ankeren, maar als we zeggen dat we geen motor hebben vertrekken ze gelukkig weer. Die nacht gaat het flink waaien, tot 30 knopen (7 Bf), er zijn een paar boten los, ons anker houdt goed. Maandag waait het ook de hele dag nog flink. Willem gaat in de dinghy naar Nidri met de kapotte uitlaat. De behulpzame dame van een watersportbedrijf belt om te vragen of ze het op korte termijn kunnen krijgen, maar dit blijkt helaas niet mogelijk. In heel Griekenland is er geen uitlaat voor een Lombardini motor op voorraad en bestellen duurt een maand! Dus gaan we het bij de Nederlandse leverancier bestellen en laten we het bij de watersportzaak bezorgen, dat vinden ze prima. Wij liggen hier dus nog wel even!