Keutelen op de Ionische zee deel 2




Ankerperikelen bij het vertrek uit Sivota. 3 Ankerkettingen
zitten in elkaar verweven, de veroorzaker van dit
leed is al lang vertrokken.

Zondag 30 juli is Sivota aan de zuidkust van Levkas onze bestemming. We zien 2 maal dolfijnen. De eerste maal direct buiten Nydri. We zien ze een stukje bij de boot vandaan onze kant op komen en zwemmen even kort mee. Dan komt de veerboot naar Meganisi er aan en gaan ze daar op af. Twee maal springt er een dolfijn helemaal uit het water, wat een prachtig gezicht is dat! Later komen ze nog even kort met ons meezwemmen en dan verdwijnen ze uit het zicht. Als we aan de zuidkant van Levkas zijn zien we wederom kort dolfijnen, maar ditmaal niet heel dichtbij. In Sivota is het zowel zondag als maandag heel druk met o.a. grote flottieljes. We raken aan de praat met onze Engelse buren van de Ethos. Ze hebben problemen met hun accu’s, die laden niet goed op terwijl ze net 3 weken oud zijn. Balen voor hun, ze moeten terug naar Nydri om het probleem op te lossen en verhaal te halen bij de leverancier. ’s Avonds kletsen we ook nog gezellig in het restaurant waar we toevallig beiden eten. Ze geven ons een tip over een mooi ankerbaaitje op Ithaka iets ten zuiden van de ingang van de baai van Vathi. Daar gaan we woensdag een kijkje nemen. De wind is matig uit west tot noordwest zodat we ongeveer 2/3 deel van de afstand met halve tot ruime wind kunnen zeilen. Tot zo ver verloopt de dag perfect. De baai van onze bestemming heeft 2 inhammen met strand. Op het ene strand staan parasols en aanverwante artikelen, deze inham is dan ook over land te bereiken en is afgezet met boeien voor de zwemmers. Het andere strand is alleen per boot te bereiken. Het is er prachtig met kraakhelder water en dat is te merken ook, want het ligt er helemaal vol met boten in alle soorten en maten en o.a. 2 dagtrip boten. Ons anker laten we vallen in 10 meter water. Er is best een aanlandig windje en dat geeft wat swell. We kijken het even aan, maar liggen niet op ons gemak dus gaan we weer ankerop en varen een stukje terug om in de ingang van de baai naar Vathi alsnog te ankeren voor de nacht. Daar liggen in eerste instantie nog een aantal andere boten maar die gaan bijna allemaal in de vroege avond weg en vervolgens is het er heel rustig. De langsvarende motorboten zorgen er wel voor dat we wat liggen te rollen, maar a la. Eigenlijk willen we er nog een nacht blijven, maar tegen 12.00 uur komt er een deel van een flottielje vlak bij ankeren met een hele groep kinderen aan boord. Geen aantrekkelijk vooruitzicht om daar een aantal uren van te mogen “genieten”, dus is de keuze snel gemaakt. We vertrekken naar Petalas, 20 mijl oostwaarts. Helaas wordt het wel een motorbootdagje. Op de ankerplek achter het eiland Petalas is het niet druk. Wel ligt er een heel groot motorjacht met alle toeters en bellen die daar bij schijnen te horen, zoals een bevoorradingsboot (nieuwste trend?), een surfboard met stuur, zadel en trappers en een speedboot om te waterskiën. Dit laatste doen ze bij voorkeur in de buurt van ons en de andere geankerde boten. Een Duitser maakt zich daar zo boos over dat hij een sirene aanzet en door een megafoon?!? de mensen oproept om de baai te verlaten. De Griekse eigenaar komt later verhaal halen, we kunnen de conversatie niet helemaal volgen maar horen veel “Griekenland” en “Europa”. Tja, je kunt het niet leuk vinden dat anderen geen rekening met je houden, maar verboden is het natuurlijk niet. ’s Avonds gaat de motorboot weg en lost het “probleem” zich vanzelf op. De volgende dag blijven we relaxed liggen. Er komt een zeer lelijke Maltese motorboot catamaran (veel Maltese boten trouwens dit jaar) schuin achter ons liggen en dan beleven we een primeur in ons zeilersbestaan: ze hebben een drone. Het kleine ding met een irritant hoog geluid vliegt gelukkig maar een klein rondje over de baai. Als de valwind later aantrekt tot 25 knopen blijken er 4 goede kitesurfers aan boord, zodat we daar dan weer wel van kunnen meegenieten. De volgende dag is het eigenlijk de bedoeling om naar Astakos te gaan totdat we op de weersite zien dat het daar 40 graden gaat worden. Dat is nou niet bepaald aantrekkelijk om op te zoeken.

Geankerd bij Kastos.

Als nieuw doel kiezen we Kastos, we ankeren voor het strand bij het plaatsje. Er is daar kraakhelder water, geen wind en wel swell. Het plaatsje zelf is heel klein en vinden wij nogal saai. Zondag 6 augustus kijken we eerst of de “one boat bay” vrij is. In dit baaitje bij de zuidpunt van Kastos hebben we een aantal jaren terug heel fijn gelegen. Nu is het kansloos, er ligt al een boot en er liggen nog veel andere kapers op de kust in de buurt. Dan maar de tweede keuze, naar Kalamos, maar niet nadat we een lunch en zwemstop bij de noordpunt van Kastos gemaakt hebben. ’s Avonds eten we bij de taverna van George. Als we nog even nazitten met een biertje horen we opeens een Argentijnse tango. Op het terras van de taverna zijn de tafels aan de kant gezet en zijn er diverse dames schoenen aan het wisselen. Vol ongeloof vraagt Jeanet of er een salon de tango Argentino georganiseerd wordt. En ja hoor, dat is het geval! Snel terug naar de boot om om te kleden en de schoenen te halen. Het blijkt een groep van vrijwel allemaal Italianen die met zeilboten onderweg zijn en een paar maal een salon organiseren. Op merkwaardige wijze is er één Nederlandse dame uit Leiden in deze groep verzeild geraakt en er is een van oorsprong Senegalese maestro bij. Er zijn wel meer vrouwen dan mannen en het ervaringsniveau is wisselend, maar we hebben een zeer geslaagde avond vooral ook omdat het zo totaal onverwacht is. De salon duurt tot ongeveer 00.30 uur. Na deze salon organiseren ze nog een salon in Assos en Fiskardho, beiden op Kefalonia. Dit zijn geen bestemmingen die ons aantrekken, dus we laten het hierbij.

Tangosalon op het terras van George´s taverna op Kalamos.

Het is heel heet, 38 graden en nauwelijks wind, dus dan moet je niet te lang in een haven liggen. We gaan maar eens kijken in de Abelike baai hoe druk het daar is en dat blijkt erg mee te vallen. De oever waar wij het liefste liggen is bij aankomst zelfs helemaal leeg. Niet lang na ons komen er natuurlijk wel meer boten liggen, maar het blijft beperkt.

In de Abelike baai op Meganisi zijn rattenstoppers aan de landvasten nodig.

Maar ook in de Abelike baai is het bloedheet ondanks de onbeperkte zwemmogelijkheden, er is totaal geen wind. Even aan land liggen met walstroom zodat we de grote ventilator vooral ook ’s nachts kunnen gebruiken is dan een aanlokkelijk vooruitzicht. Bovendien lijkt er zich misschien wat onweer te ontwikkelen. We bellen met de aardige mevrouw van Nydri Marine of we 2 nachten aan hun steigertje kunnen liggen. Helaas, ze zijn vol.

Aan het zwembad van hotel Armonia. De masten van
de boten aan hun steigertje op de achtergrond. 

Jeanet heeft echter een vooruitziende blik gehad en toen wij bij Nydri Marine lagen bij het steigertje van de buren hun telefoonnummer gevraagd. Dus daar bellen we naar toe en zowaar, er is plaats. Dit steigertje hoort bij hotel Armonia en naast elektra en water mag je ook gebruik maken van hun zwembad. Niet verkeerd met deze warmte en de aanwezigheid van kwallen. We belanden weer naast de Ethos, waar we eerder in Sivota ook al naast lagen. Hun problemen met de accu’s zijn inmiddels opgelost, ze vertrekken de volgende dag. Verder liggen er veel Nederlanders, best gezellige mensen en ook in het hotel zijn veel Nederlanders. Aan de zwembadbar is het goed vertoeven. Een van de eigenaars heeft veel contacten met dieselmonteurs, accuspecialisten en dergelijke. Goed om te weten ingeval van problemen. De opblaasbare tube van de bodem van de dinghy is lek, Willem vindt het gaatje gelukkig snel. Hopelijk houdt de reparatie het. Maar dit is al de zoveelste lekkage en misschien wordt het tijd voor een nieuwe. Na een paar heerlijk relaxte uurtjes aan het zwembad oriënteren we ons bij Nydri Marine op hun aanbod. Daarna een leuk fietstochtje naar ons favoriete terrasje Fyki in Vlikho, het is slechts een kleine 20 minuten. We genieten nog een keer van de heerlijke mezze van moeders en zeggen haar en George gedag. Ons plan is namelijk om naar de Golf van Amvrakia te gaan. We willen daar een aantal ankerplekjes uitproberen en hopelijk is het daar wat minder druk. En wie weet, zien we de grote groep dolfijnen die daar leeft. Bij terugkomst uit Vlikho gaan we de jerrycan voor de benzine en 2 voor diesel vullen bij de pomp die dichtbij is. Na een late verfrissende douche op de steiger, een pita gyros in Nydri en een goede nachtrust wordt donderdag 10 augustus de Varkos baai onze bestemming. Deze baai aan het vaste land in het noorden is nieuw voor ons, maar we horen van veel mensen dat ze er overnachten. En aangezien het nog steeds warm en heel rustig weer is lijkt ons dat een mooie bestemming voor 1 nacht. In eerste instantie lijkt er genoeg wind om er zeilend te komen, maar verderop zakt die toch weer in dus tuffen we het laatste stukje. De Varkos baai blijkt een grote baai met meerdere stranden. We kiezen voor de westkant van de baai. Het is hier best druk, maar er is genoeg plaats om vrij te ankeren, niet te dicht onder de kust in de drukte van de motorbootjes en de herrie van de strandtent. Deze baai blijkt wel gevoelig voor valwinden vanaf de niet heel hoge bergen, met de hitte van nog steeds 38 graden (we hoorden gisteren van George dat het die ochtend in Levkas stad 46 graden was!) is dat nu wel welkom. In de namiddag gaan veel (motor)boten weg en wordt het een heerlijk rustige nacht met een prachtige sterrenhemel.

Willem van Gogh.

Voor zaterdag en zondag wordt er veel wind verwacht en daarom hebben we vanaf vrijdag een plaatsje gereserveerd in Préveza Marina. Bovendien moet het mobiele internet voor de laatste maand verlengd worden, wat alleen in een winkel van Vodafonos kan. De afstand tot de brug bij Levkas is 8 mijl en aangezien er geen wind is tuffen we in een rustig tempo naar de brug van 13.00 uur. Maaaaarrrr….. eenmaal daar blijkt die niet open te gaan. Bij navraag via de marifoon blijkt het nieuw beleid te zijn dat de bruggen van 13.00 en 15.00 niet draaien, ook niet in het hoogseizoen! In september vorig jaar hadden we dit ook al beleefd, maar toen begrepen we dat dit pas vanaf half september in ging. Verkeerde veronderstelling dus. We maken even vast aan een lijn die aan de hoge wal van de kade in het kanaal ligt. Tegen 14.00 uur begint het flink druk te worden met schepen die door de brug willen. Het wordt een hele armada van beide kanten en als ongeveer de helft van de boten door de brug is begint de sirene van de brug te loeien. Blijkbaar om aan te manen dat men op moet schieten. Tja, het lijkt ons toch logisch dat als je in het hoogseizoen 2 brugopeningen over slaat het wegverkeer er in de andere uren veel meer last van heeft. Maar dat is misschien weer geredeneerd met onze westerse blik. Na de brug blijkt er een prima zeilwind van ruim 4Bf te staan zodat de motor uit kan. In Préveza Marina is het druk, vooral ook met veel geparkeerde boten. Ondanks dat gezegd was dat we waarschijnlijk langszij een andere boot zouden moeten liggen krijgen we een mooi plekje langszij een van de pieren. ’s Avonds is er in taverna The Mermaid van Tassos live muziek en is het een gezellige avond. Zaterdagmiddag begint het inderdaad flink te waaien, de was droogt er goed van, en ook zondag is er veel wind. We liggen hier goed beschut terwijl het buiten op zee 7Bf waait. In de haven zien we een zeehaas (ook wel zeeslak genoemd) zwemmen. Wat een apart beest, helaas is het filmpje mislukt.

Loutraki baai.

Maandag 14 augustus gooien we de trossen weer los om de Golf van Amvrakia in te varen. De invaart naar deze binnenzee loopt langs Préveza. Er leeft een groep van tussen de 80 en 120 dolfijnen die we hopen te zien. Ook willen we kijken of er voorbij Vonitsa nog een andere goed beschutte ankerplaats is. Ons doel is de baai van Loutraki, zowel in de almanak als op de kaart staat daar een ankerplaats aangegeven. Eerst is er nog weinig wind, de genua heeft de hulp van het ijzeren zeil nodig. Verderop in de golf staat er genoeg wind om alleen op de genua verder te zeilen. Eenmaal voorbij de landpunt die we moeten ronden om in de Loutraki baai te komen wordt de genua ingerold en gaan we op de motor verder. Toch altijd een beetje spannend, zo’n nieuwe bestemming. Wat zullen we er aantreffen. Nou, dat pakt heel goed uit deze keer. Het blijkt hier een prima beschutte baai tegen de normaal uit west tot noord heersende wind in een prachtig landelijke omgeving. Er is een strand, er staan wat campers onder de bomen en er liggen slechts 5 andere boten. Helaas vandaag geen dolfijnen gezien, maar deze ankerplek vergoed veel. In de namiddag gaan we even aan de wal kijken. We lopen het weggetje omhoog en daar blijkt o.a. een zwembad met bar wat bij een paar appartementen hoort. Het restaurant blijkt sinds 4 jaar gesloten te zijn. Na een koele drink bij het zwembad keren we terug naar de boot. Die nacht zijn we met in totaal slechts 8 boten en dat dus in het hoogseizoen. Het bevalt ons hier goed, dus we blijven nog een dagje, slechts 3 andere boten volgt ons voorbeeld. Hier geen snelle rib’s afgeladen met luidruchtige Italianen. Toen we dit voorjaar met de auto op de terugreis van Kythera langs de golf reden, hebben we een taverna gezien aan een van de baaien in de laatste zuidelijk inham. We willen eens kijken of het daar geschikt is om te overnachten, woensdag ochtend trekken we de spijker weer uit de prima ankergrond en gaat het oostwaarts. Eenmaal om de laatste landpunt varen we dicht onder de kust om de vele inhammen te bekijken. Prachtig hier, maar wel weer een stuk drukker. De kleine strandjes zijn afgeladen vol, het is goed te merken dat de grote plaats Amfilokhia niet ver hiervandaan is. We herkennen op een gegeven moment de taverna die we langs de weg hebben gezien. Helaas is de inham niet diep genoeg en open naar noordwest, niet geschikt om te overnachten vinden wij. Toch leuk om deze kust een keer verkend te hebben. We keren om en varen noordwaarts. Inmiddels is de wind 3 a 4Bf en gaan de zeilen omhoog. Hoog aan de wind kruisen we op naar het noorden in een poging dolfijnen tegen te komen. Verder naar het noorden wordt de wind steeds minder en keren we om, terug richting de Loutraki baai. En toeval of niet, even daarna trekt de wind aan tot 5Bf en hoog aan de wind is de bestemming net bezeild. Het is alweer een poosje geleden dat we zo op één oor door het water kliefden en zout water over dek kregen. Kortom: een leuke dag, heerlijk gezeild en alleen de dolfijnen ontbraken.



Vanaf de ankerplek bij de Vouvalos eilandjes.
10 minuten latern passeert hier
 een grote groep dolfijnen.

Na wederom een rustige nacht met prachtige sterrenhemel is de ankerbaai achter het schiereiland Koukouvitsa bij Vonitsa onze bestemming. Maar eerst varen we voor een zwem en lunchstop naar de Vouvalos eilandjes. Dit groepje eilanden is als een soort rif met elkaar verbonden en ligt in het noorden van de golf. Eenmaal daar aangekomen blijkt het water er erg troebel en er zijn zelfs een paar kwallen! Niet fijn om te zwemmen, laat staan snorkelen, dus na een klein uur gaan we weer ankerop richting Koukouvitsa. Als we net ongeveer 10 minuten onderweg zijn zien we achter ons een dolfijn, ongeveer op de plek waar we nog geen 10 minuten geleden geankerd lagen. We gooien de motor stil en even later komt een hele grote groep dolfijnen al springend uit het water daar langs. Als we dus wel waren gaan zwemmen, als we dus wel daar hadden geluncht, als, als, als … ja dan waren ze waarschijnlijk vlak voor onze boeg langs gekomen. Nu genieten we op de nodige afstand door de verrekijker van dit schouwspel. Maar toch, we hebben ze gezien. Bij Koukouvitsa is het niet heel druk, het is altijd fijn liggen hier. Jeanet gaat nog wat boodschappen halen in Vonitsa en ’s avonds eten we er op een terras. Het is nog steeds mooi weer, niet meer zo heel heet maar toch wel circa 33 graden en hoewel er totaal geen onweer voorspeld is betrekt de lucht in de vroege avond een beetje en horen we gerommel uit de bergen. Niet zo’n prettig idee vinden wij, dus vrijdags verkassen we naar de ankerplaats bij Préveza, verder bij de bergen vandaan, en van zaterdag tot donderdag hebben we een plaatsje in de marina gereserveerd.

 

Zonsondergang vanaf de ankerplek bij het eilandje Koukouvitsa.

 

Er is zowaar genoeg wind om de genua uit te rollen en als we richting de uitgang van de golf varen zien we diep in de meest noordwestelijke baai het bootje wat de dolfijnentrips doet. Hij lijkt daar stil te liggen, dat kan interessant zijn. We varen een stukje die kant op en zien al snel veel activiteit van meeuwen en ja hoor, een groep dolfijnen heeft een groep vissen omsingeld en is daar lekker van aan het eten. We gooien de motor stil. Maar ze zijn te druk met eten en niet geïnteresseerd in ons. We kijken het een tijdje aan, op een gegeven moment komt er nog een groepje dolfijnen van de andere kant naar de boot gezwommen, maar helaas laten ze zich niet heel dicht bij zien. Heel leuk om ze nogmaals gezien te hebben en het lijkt er op dat de noordkust van de golf toch meer kans geeft om de dolfijnen te zien.

 

 

 

De ankerplek bij Préveza is als vanouds prima en de volgende dag gaan we rond het middaguur de marina in. Er is enige verwarring over onze reservering, we staan niet op de lijst voor zaterdag. Wel voor zondag. Daar is dus een misverstand geweest, maar we krijgen toch een plaatsje langszij een van de kades. Op zondag maken we een klein fietstochtje Préveza uit, langs de oever van de golf. Vanaf de ankerplek zagen we een soort van villadorp en daar willen we wel eens kijken. Het klopt inderdaad dat daar veel grote, mooie en minder mooie, huizen staan en dat er verder niets is. Langs de weg staan veel bramen, weliswaar klein van stuk door de weinige regen, maar toch wel smakelijk. De komende dagen liggen we dus in de marina en wie weet, als het weer goed blijft, is aan het eind van de week Paxos ons laatste reisdoel van deze zomer.

 

Bramen plukken.