Na bijna 2 jaar komt de Saudade op zaterdag 10 juli om 9.45 weer op de plaats terecht waar zij eigenlijk hoort, namelijk in het water. Heerlijk, we drijven weer!
Zoals al gemeld in ons vorige korte bericht verliep de heenreis voorspoedig. De eerste stop was in Darmstadt bij onze vrienden Susanne en Frank van de zeilboot Sparkling. Zij zijn bijna onze buren op de werf van Ionion Marine. Ook hen hebben we natuurlijk bijna 2 jaar niet gezien dus we hebben veel bij te praten. Zij volgen ons later in de maand naar de Ionische zee.
 |
| De bierbrouwerij in Passau. |
De 2e stop is in Passau, in het hotel daar hebben we al vaker overnacht. We hebben hier gelijk het Europese corona certificaat nodig, ze controleren het grondig. En overal is binnen een mondkapjesplicht.
 |
| Passau vanaf de bug over de Inn. |
 |
| Het terrasje bij de B&B in Oostenrijk. |
Normaal gesproken zouden we nu via Oostenrijk en Hongarije naar Servië doorreizen, maar Hongarije laat geen Nederlanders toe. De alternatieve route gaat nu van Oostenrijk, door Slovenië en Kroatië. Voor de derde nacht hebben we een kamer in een B&B van een fruitbedrijf in Oostenrijk vlak bij de Sloveense grens. Het fruitbedrijf ligt prachtig op een heuvel in een groene omgeving met veel appelboom- en wijngaarden iets buiten een schattig dorpje.
 |
| Eten op een terras in het schattige dorpje Ehrenhausen. |
Na een super ontbijt zijn we snel in Slovenië en daar ook weer heel snel doorheen. Helaas is dit het einde van de Schengen zone en is het druk bij de grens met Kroatië. Het kost circa 1,5 uur om te passeren. Vooraf moesten we online een formulier invullen en het Europese corona certificaat uploaden, waarna we een A4 kregen met toestemming om in Kroatië te zijn. Dit zou bij de grens gecontroleerd worden, dus wij laten het zien maar hebben sterk de indruk dat er niet echt op gelet wordt. In het oosten van Kroatië hebben we vlak bij de grens een appartementje voor 1 nacht. Het gebouw waar we moeten zijn is een beetje vervallen, maar het appartement zelf is hartstikke nieuw. De verhuurder spreekt alleen Kroatisch, hij heeft wat standaard teksten in o.a. het Engels op een A4 bij zich. En een tip voor een restaurant komen we ook wel uit. De volgende dag is het langste traject door Servië naar Noord Macedonië, dus vroeg op pad en ontbijt onderweg. In Servië mag je alleen verblijven als je een recente negatieve corona test kunt laten zien, dus vandaar dat wij hier alleen doorheen reizen. Dat mag in maximaal 12 uur, je mag wel stoppen bij tankstations. Bij de grens weer de nodige drukte, ondanks dat we er al om 8 uur zijn. Na circa een uur zijn we er doorheen. Verder naar het zuiden wordt het een stuk rustiger met dikke Mercedessen, Audi's en BMW's die ons voorbij blazen als de mensen op familiebezoek afbuigen naar het oosten. Bij de grens met Noord Macedonië is het niet druk meer, zodat we best op tijd bij het hotel in het noorden van Noord Macedonië aankomen. Fijn, want nu kan Jeanet nog even een verkwikkende duik in het zwembad nemen. De temperatuur is inmiddels opgelopen naar 34 graden.
 | ||||
| Het diner in het hotel wordt op verzoek gemaakt. |
En op zaterdag 10 juli passeren we dus vlot de grens met Griekenland, over onze twijfels lazen jullie al in het vorige bericht. We ruiken de stal en rijden het traject van bijna 500 kilometer vrijwel zonder te stoppen zodat we om 16.00 uur bij de Saudade aankomen.
Die week werken we hard om haar vaarklaar te maken. Natuurlijk het nodige schoonmaakwerk gedaan en verder de gebruikelijke zaken als anti fouling smeren, boodschappen doen en zeilen aanslaan. Meestal krijgt de romp een waxlaag, we laten het deze keer bij een poetsbeurt.
 |
| Vóór het harde werken... |
 |
| ... en erna. |
Aangezien alles bijna 2 jaar stil heeft gestaan zijn we extra bevreesd voor bacteriegroei in de dieseltank. De biodiesel van tegenwoordig kan er namelijk voor zorgen dat er een dikke drab ontstaat. Hiervoor heeft Willem een pompje mee van huis genomen waarmee hij de diesel van de bodem van de tank op kan zuigen. Er zit wel wat troep onderin, gelukkig geen bacteriegroei. En de motor start alsof hij gisteren nog gelopen heeft! Ook op de accu's zijn we extra alert, ze doen het nog uitstekend.
Zelfs de Griekse bureaucratie valt mee. Voorheen moesten we ons ieder jaar bij de havenpolitie melden om een stempel te halen op een enorm document wat DEKPA heet. Susanne en Frank hadden ons al geïnformeerd dat dit afgeschaft is. Nu is er alleen nog de vaarbelasting. In 2019 is deze ingevoerd en toen hebben we door een service bureautje een account aan laten aanmaken. En zowaar lukt het Jeanet om in te loggen en voor de 3 kalendermaanden dat we in het water liggen een nieuw document aan te maken. Hiervoor moet wel alles wat de vorige keer al ingevuld was opnieuw ingevuld worden. Vervolgens denk je: betalen met credit card. Maar nee, dat gaat niet. Je moet naar het postkantoor of een bank. Bij de bank in Préveza verwijst de dame achter de balie ons naar een machine. Ze zal ons helpen als we aan de beurt zijn. Maar tegen die tijd is ze met een andere klant bezig en zelf lopen we al snel vast in het keuzemenu. Een aardige meneer achter ons helpt en na circa een kwartier is de belasting contant betaald en hebben we een bonnetje! Het koste wat moeite, maar is dus ook gelukt. Het lastigste van deze week was eigenlijk het kwijt raken van de wespen. Er waren onder het winterkleed verschillende nesten gemaakt en een aantal bleven hardnekkig terug komen in een poging nieuwe te maken. Sorry wespen, maar jullie moeten verhuizen.
 |
| Iedere dag ff zwemmen bij dit verlaten strandje. |
Ons eerste doel is vlak bij, namelijk de ankerplaats bij Préveza. Er volgt toch nog een onaangename verrassing, de aanzuigslang van het toilet zit verstopt. Willem haalt de slang van de pot en er blijkt een vieze drab in te zitten. We denken dat een of ander beestje door het rooster heen gekropen is en een nest gebouw heeft. Voortaan het rooster toch maar afplakken.
Verder wordt de dinghy opgeblazen, gelukkig loopt het buitenboord motortje snel. En in de taverna's waar we veel komen blijkt alles gelukkig oké met de bekenden. In de taverna's dragen de serveerders consequent mondkapjes. Hier in Préveza is het seizoen al aardig op gang gekomen met vooral Griekse toeristen.
 |
De luxe marina in Préveza is helemaal klaar en ook het restaurant is in gebruik. Voorheen lagen we hier graag, toen was het nog betaalbaar. Nu hebben we niet eens meer de prijslijst gevraagd.
Dinsdag 20 juli is het dan zo ver, de zeilen worden na bijna 2 jaar weer gehesen. Als we de vaargeul uit zijn kan de motor uit want er is een prima ruimwindse koers naar de brug van het kanaal van Levkas. De Saudade heeft er zin in, het water bruist voor de boeg. Wat een zaligheid is dat toch om te horen!
Bij de brugopening van 12.00 uur is het opvallend rustig voor de tijd van het jaar. En ook nadat we uit het kanaal gemotord zijn zien we weinig vaaractiviteit. Vergelijkbaar met juni. Naar de Vlikho baai zeilen we ook grotendeels. Als we voorbij Nidri komen zien we veel bootjes van de flottielje bedrijven aan de stijgers liggen en ook in de Vlikho baai is het opvallend rustig. Nee, de massa is hier (nog?) niet gearriveerd.
Als Willem de volgende dag met de dinghy onderweg is naar Nidri om wat spullen te kopen volgt nog een onaangename verrassing. De koeling van de buitenboord motor werkt niet meer goed, dus hij komt roeiend terug. Na een aantal uren sleutelen doet hij het weer bij weinig vermogen en voor korte duur. Onderweg naar Nidri Marine om te vragen of ze het motortje kunnen repareren stopt hij er na circa 2/3 van de afstand weer mee. De rest moeten we roeien en ook de terugweg gaat op armkracht. Na 2 dagen kunnen we het motortje weer ophalen, de reparatie kost € 65 wat we een heel schappelijk bedrag vinden.
De volgende bestemming is ook weer niet ver, namelijk de Ambelaki baai van Meganisi. Meganisi is een heel populaire bestemming onder vaarders en hier is duidelijk meer volk. Onze favoriete inham vinden we te druk, maar we vinden een andere mooie plek om met de achterlijnen aan land vast te maken. Wordt vervolgd in het volgende bericht.
