Weer thuis

Na de laatste wintervoorbereidingen voor de Saudade is onze eerste bestemming op de thuisreis Veroia in het noordoosten van Griekenland. Nog maar koud onderweg treffen we in de bergen de eerste hoosbui met onweer. Het hotel ligt een beetje afgelegen, ook enigszins in de bergen, lekker rustig in principe, mits er geen feestje aan de gang is. Wij treffen een kinderverjaardag, gelukkig is het om 21.00 uur af. Op dag 2 hebben we weer een flink stuk gepland naar hetzelfde hotel in de buurt van Belgrado als op de heenreis. Wederom een flinke hoosbui onderweg, geen problemen met tijdig tanken deze keer en valt de drukte bij de grenzen mee. Maar het is wel duidelijk dat het voor veel mensen deze week einde van de vakantie is. Donderdags is zuidoost Slovenië ons doel. Het is de hele dag regenachtig, de drukte bij de grenzen is weer te doen en we hebben een hotel met een leuk restaurant erbij.

Het komende weekend maken we pas op de plaats in Slovenië en hebben een hotel voor 2 nachten in het midden van het land bij Idrija in de buurt. Het land is prachtig groen, best bergachtig en de route voert o.a. langs de grotburcht van Predjama.

Het hotel blijkt 4,5 km omhoog in de bergen te liggen via een weg met tig haarspeldbochten. 's Nachts is het er al best fris, maar gelukkig voor Jeanet hebben we een 4-persoons kamer zodat ze twee zomerdekbedjes kan gebruiken.

Op zaterdag toeren we door het Triglav nationaal park en het dal van de Soca rivier met prachtig zwembadblauw water, hoewel de waterstand in deze tijd van het jaar natuurlijk wel laag is. Evengoed zijn er kanoërs en rafters actief op de rivier. En op de weg heel veel motorrijders, fietsers, mountainbikers en wandelaars. Een sportief gebeuren hier.

De volgende dag hebben we weer een flink stuk gepland naar zuid Duitsland. Er zijn op zondag dan wel geen vrachtwagens op de weg, maar het is helaas wel heel druk met enige files tot gevolg. Eigenlijk zouden we nog bij onze vrienden Susanne en Frank in Darmstadt langs, maar door een onderweg opgelopen corona besmetting moeten we dat helaas overslaan en zijn we op maandag 5 september in de namiddag weer thuis, met een tuin die uitgegroeid is tot een soort rimboe.

Levkas, Préveza en Golf van Amvrakia

In de dagen dat we aan het steigertje van hotel Armonia liggen maken we een paar mooie tochten door de bergen naar o.a. het strand Pefkoulia en de bergdorpen Karya, Ecklouvi en Exantheia. Bij het laatste dorp is het startpunt van de paragliders die dan landen op het strand van Pefkoulia. Leuk om een keer gezien te hebben, maar wij hadden er iets te hoge verwachtingen van. Vooral de weg van Chortata naar Ecklouvi, wat echt hoog in de bergen ligt, is prachtig.

Overzicht van de Vklikho baai.

Exantheia met een paraglider die net gestart is.

Ecklouvi. Als we op een avond na het eten in Nidri langs een relaxte poolbar lopen, horen we een bekende stem. Het is die van George, van voorheen het cafeetje Fyki in Vlikho! Hij heeft het cafeetje sinds de corona sluiting omgebouwd tot appartementje en werkt nu o.a. bij de poolbar. Met zijn moeder, die altijd de heerlijke verse mezze maakte, gaat het gelukkig ook goed. De weersvoorspellingen voor het aanstaande weekend zijn niet zo geweldig, regen en onweer, dus we hebben vanaf vrijdag 12 augustus een plek gereserveerd in de dure marina van Préveza. 's Ochtends naar de brugopening bij Levkas van 12 uur is er nog geen wind, maar na de brug kunnen we met ruime wind zeilend tot aan Préveza. Die avond is er een heftig onweer met veel wind en regen, dus we zijn blij met onze keuze om er €50 per nacht aan te besteden. We krijgen een SMS van Susanne en Frank. Zij staan inmiddels weer bij Ionion Marine op de kant en bieden aan om met hun kampeerbus onze auto in Nidri op te gaan halen. Nou, daar zeggen we geen nee tegen! Dus zaterdag rond het middaguur is het een gezellig weerzien en gaat het richting Nidri. Helaas lijkt het hier zwarte zaterdag, want we staan wel 6 kilometer in de file voor de brug naar Levkas! De auto is mooi schoon geregend en na gedag te hebben gezegd bij de familie van het hotel parkeren we om circa 17.00 uur bij Ionion. Na koffie op de Sparkling eten we gezamenlijk in Préveza en zeggen we gedag tot in september als we op onze terugweg nog overnachten bij Susanne en Frank in Darmstadt.

De ouzo winkel in Préveza. Zaterdag is er verder geen onweer meer en ook zondag blijft het gelukkig bij dreigende luchten om ons heen, zodat de was gedaan kan worden. En 's avonds borrelen we nog aan boord bij Peter en Jolanda van de Funny Girl. We hadden hen al ontmoet aan het steigertje van Armonia en nu liggen ze aan de kade van Préveza. Na vertrek uit de marina op maandagochtend ankeren we nog een uurtje bij Préveza om te wachten op voldoende westenwind om de Golf van Amvrakia in te zeilen naar de ankerplek iets voorbij Vonitsa.

De ankerbaai bij Vonitsa met de dinghy tussen de vissersbootjes. Het is er rustig met boten, maar niet met geluid: de hele nacht een kolere herrie van housemuziek vanaf circa 2 mijl verderop. Dus na inkopen de volgende ochtend direct met ruime wind op de genua door naar de ankerbaai verder de golf in. Daar is het super rustig, zowel wat betreft boten als kampeerders aan de wal. Inmiddels hebben we besloten om eerder op de kant te gaan. We zijn wel klaar met het varen voor deze zomer, in de nieuwe week wordt nogal onzeker weer voorspeld met iedere dag wel kans op regen en onweer en dan hebben we wat meer tijd voor de terugreis. We bellen met Ionion en we kunnen zaterdag om 11.00 uur al terecht. In de baai waar we liggen is niets behalve, weten we van een aantal jaren geleden, iets verderop een paar appartementen met een zwembad en een bar. Donderdags gaan we daar nog even wat drinken, misschien is het restaurant wel weer heropend. Maar nee, dat is niet het geval. De aardige eigenaar geeft ons wel 4 verse vijgen uit de tuin van zijn moeder mee. De Griekse gastvrijheid blijft ons verrassen.

Willem heeft even de vuilnis weg gebracht. En dan is dus de laatste vaardag aangebroken en gaan we op tijd op de motor richting Préveza, zodat we geen last hebben van harde tegenwind. We zien nog even kort dolfijnen, helaas niet heel dicht bij. Na een rustige nacht achter het anker gaat de landing bij Ionion op zaterdag 20 augustus weer zeer efficiënt. De regen en het onweer blijft die week gelukkig, afgezien van donderdag, bij dreigende luchten alleen, zodat de klussen voor het winterklaar maken goed gedaan kunnen worden.

Aangezien we nu veel tijd hebben maken we op maandag een leuke tocht om de Golf van Amvrakia heen. Eerst via de zuidelijke en oostelijke oever naar Arta waar o.a. een mooie oude brug uit het begin van de 17e eeuw te bewonderen is.

Daarna naar het dorpje Koronisia aan de noordelijke oever, wat via een lange dam te bereiken is. De dam loopt door heel ondiep water en nu zien we ze dan eindelijk een keer hier in de golf: flamingo's! We hadden er wel van gehoord en over gelezen, maar ze zijn dus hier in het ondiepe water. Heel leuk om nu een keer gezien te hebben.

Jeanet gaat nog een ochtendje shoppen in Préveza. Iedere ochtend gaat er om 10.00 uur een busje van Ionion Marine die kant op, een perfecte service. Je kunt om 12.00 uur terug, maar Jeanet wordt door Willem opgehaald om nog naar de supermarkt te gaan. En vrijdag is het zonnig genoeg om nog een keer naar het strand op Levkas te gaan. Dan is het vandaag, de dag dat we oorspronkelijk uit het water zouden gaan, de dag dat we op huis aan gaan. We willen wat tijd in Slovenië doorbrengen, we hebben een aantal tips over mooie plekken gekregen. Daarover lezen jullie in het volgende blogbericht.

Vlikho v.v. via Zakyntos en Trisonia

Maandagochtend 11 juli gaan we al op tijd aan het steigertje van hotel Armonia vastmaken. Net na de middag komt er een SMS van onze goede Duitse vrienden Susanne en Frank binnen. Ze wilden eigenlijk naar Mitikas, maar daar is het vol dus nu komen ze ook aan het steigertje liggen. Leuk! Het is een gezellig weerzien, zo relaxend bij het zwembad. Onze auto staat er nog prima bij en de volgende dag maken we dan ook met ons vieren een toertje over Levkas, eerst naar de vuurtoren. Het is er prachtig, de foto's spreken voor zich.

Dan langs de kustweg aan de westkant naar het noorden en na een lunch in Athani door naar Levkas stad om bij de Lidl beide schepen weer even goed te bevoorraden. Na terugkomst aan boord is er nog veel gedoe met een Zweed die aan komt leggen. Zijn anker houdt niet, dus het moet opnieuw en bij het ophalen blijken er 2 lijnen in zijn anker vast te zitten. Hij is alleen aan boord, dus Willem gaat mee om een nieuwe poging te doen, maar het blijkt weinig zinvol, want hij smijt zonder overleg het anker er weer op een vreemde plaats in. Uiteindelijk houdt dit keer het anker wel, een bedankje kan er niet vanaf. Zo is er altijd wel reuring in een haven. Woensdag willen we proberen om in de fijne Abelaki baai in Meganisi te gaan liggen. De wind steekt al vroeg op, het blijkt er al best druk en met de harde zijwind aanleggen tussen de boten durven we niet aan. Dus wordt het een sportief zeiltochtje terug naar de Vlikho baai. Na 2 nachten daar nemen we afscheid van Susanne en Frank, want wij gaan via de ankerbaai bij Petalas naar Zakyntos. Het plan is om te kijken of we daarvandaan naar de zuidwestpunt van de Peloponnesos zullen gaan. Het was weer erg leuk om een paar dagen met Susanne en Frank door te brengen.

Bij de zuidkust van Levkas zien we weer kort de grote groep dolfijnen, tot circa 5 mijl voor Petalas kunnen we heel relaxed zeilen, daarna is de wind op. Maar eenmaal achter het eiland is er wel weer wind. Het blijft een vreemd fenomeen waar die wind vandaan komt. Als we aankomen zijn we de enige boot! Bijzonder zo in het hoogseizoen. Uiteindelijk zijn we die nacht met 5 boten, de volgende nacht zijn het er flink meer. Je waant je hier altijd in niemandsland, afgezien van wat vissershutten, maar het blijkt helaas steeds duidelijker dat er meer is in de omgeving. Vanaf een strandtent een stuk verderop klinkt housemuziek door. Irritant! Er zijn steeds minder plaatsen waar het echt stil is. Petalas bij zonsopkomst.

Zondag gaan we naar Zakyntos stad. We vertrekken al om 7.00 uur want het is 40 mijl. Het is rustig weer, de hele afstand gaat motorzeilend. We vinden een plekje op de buitenkant van de pier die het bassin afschermt.

Het is een beetje een onrustige plek door in en uit varende veerponten en dagtripboten. Zo dichtbij komen de veerponten

In het bassin zelf lig je rustiger, maar dat is inmiddels vrijwel volledig bezet door vaste ligplaatshouders en geparkeerde boten die op nieuwe bemanning of opstappers wachten. Jammer, vooral omdat in de nacht van maandag op dinsdag de wind op de kust komt te staan en het stevig gaat waaien. We zien de flinke rollers van buiten de grote pier en dat geeft onvermijdelijk deining. 's Morgens vroeg komen er al de nodige boten binnenvaren vanaf de ankerplekjes. Er is weinig plaats want vrijwel iedereen blijft liggen en ook grote motorboten en zeiljachten willen nu blijkbaar in de haven liggen.

Maar onze Poolse buren denken er anders over.Na de middag willen ze weg, met 25 knopen (6 Bf) dwarswind en wij liggen aan hun lage wal. Helemaal niet fijn dit, we zijn bang voor schade. Hun boot is groter en veel zwaarder, straks worden we geplet! Maar onze bezwaren maken geen indruk, ze gaan. Op zich gaat het gelukkig goed, behalve dan dat ze ons anker uit de grond trekken. Grrrrr! Nu moeten we met deze harde zijwind opnieuw ankeren, echt enorm balen dit. Gelukkig lukt het om schadevrij opnieuw aan te leggen. Pas op donderdag is het weer rustiger en gaan onze beide buren vroeg weg. Mooi, dan kunnen wij het toeristentreintje van 10.00 uur nemen naar de heuvel boven de stad. De afgelopen dagen hebben we ons vermaakt met wandelingetjes door de straten en om de enorme havenkom heen, maar helemaal naar boven lopen is ons te veel in de hitte.

Net als we van boord willen gaan horen we een doffe klap. Jeanet kijkt naar buiten en ziet de Griekse medewerker van de motorboot tegenover ons heel stil op de kade liggen. We lopen er heen en zien allemaal bloed bij zijn hoofd vandaan stromen. Snel 112 gebeld, die nemen gelukkig gelijk op. Terwijl we proberen uit te leggen wat er aan de hand is en vooral waar, komt de man bij kennis en draait zijn gewonde hoofd om. Dat ziet er erg bloederig uit. Inmiddels is de man van de Shell tankauto erbij gekomen en die neemt de telefoon over. In het Grieks gaat de uitleg beter. We proberen de man duidelijk te maken dat hij stil moet blijven liggen en dat de ambulance er aan komt. De Franse eigenaren van de motorboot zijn niet aan boord, maar ondertussen hebben meer mensen van andere boten in de gaten dat er iets goed mis is en komen aangesneld met verbanddozen. De man wil persé rechtop zitten en blijkbaar heeft hij aan de meneer van de Shell verteld dat hij van de bovenverdieping van de motorboot naar beneden gevallen is. De ambulance is er in ongeveer een kwartier. Ze leggen de man weer neer, fixeren zijn nek en hoofd en met de brancard gaat hij de auto in naar het ziekenhuis. De volgende dag spreken we nog met de Franse eigenaren van de motorboot. De man heeft zijn heup gebroken, maar de uitslag van de scan van zijn hoofd weten ze nog niet. Triest hoor, het gebeuren houdt ons erg bezig. In zekere zin heeft hij nog geluk gehad, want als hij tussen wal en schip in het water beland was had niemand het gemerkt en was hij misschien verdronken. Die dag nemen we nog het toeristentreintje van 11.00 uur naar boven. Het is een leuk ritje, maar het Venetiaanse fort daar is gesloten vanwege Covid-19. Ze hadden blijkbaar een excuus nodig om het te sluiten, evenals trouwens de douches op de haven. In het treintje bij het vertrkepunt vanaf het grote plein

Inmiddels hebben we besloten om niet meer naar de zuidwestpunt van de Peloponnesos te gaan. Er is al weer wat tijd verstreken, de afstanden zijn flink die we ook weer terug moeten en de kans op harde wind is best groot. In plaats daarvan gaan we de Golf van Patras en Korinthe in met als eerste doel Messolonghi. Zaterdag is de windrichting gunstig om de 40 mijl af te leggen. Deze beauty lag op de rede van Zakyntos bij ons vertrek

Het eerste deel helpt het ijzeren zeil ons nog vooruit, later is er genoeg wind om een mooie vaart te houden op het zeil alleen. Helaas zakt de wind later in in plaats van dat hij aantrekt wat meestal het geval is.

In Messolonghi is het niet druk, we kunnen kiezen waar we aan de kade gaan liggen. Het is heet, 35 graden, met 's nachts gelukkig een lichte bries waardoor we ondanks de luide muziek van de bars goed slapen na een lange dag. Zondag is relax dag en de maandag is om schoon schip te maken en te bevoorraden, want de volgende bestemming is het kleine eilandje Trizonia en daar is niet veel te krijgen. Naar Trizonia moeten we onder de brug bij Patras door, op de plaats waar de Golf op zijn smalst is waardoor daar altijd meer wind is. Op deze bizarre plek ten oosten van de brug bij Patras is altijd veel wind en dus zijn er veel (kite)surfers

We denken rond het middaguur wind mee te krijgen, maar helaas, 5 mijl vóór de brug beginnen we wind tegen te krijgen, ruim 20 knopen over dek, en dat blijft tot aan Trizonia zo. De net schoon gespoten Saudade zit weer onder het zout, ach ja, verkeerde timing. Op Trizonia is het heel rustig, zowel qua schepen als in de restaurants. En wat heel fijn is, geen luide muziek 's nachts en geen rondhangende jeugd met brommertjes! De minimarkt blijkt helemaal gesloten nu, er is wel vers brood te krijgen bij één van de taverna's. Maar je kunt eventueel met het taxibootje naar de vaste wal naar de supermarkt. Wij vermaken ons een weekje voornamelijk met wandelen over het eiland naar een fijn strandje om te zwemmen en relaxen.

"Ons" strandje

Trizonia, met op de achtergrond het vaste land

Veel mensen genieten van deze rust en blijven net als wij plakken. Zo geleidelijk aan merken we wel dat het drukker wordt, want het kanaal van Korinthe is nu weer sinds een paar weken open. Het was namelijk 1,5 jaar lang gesloten vanwege instortingen waardoor er eerst verstevigingen aan de steile wanden gedaan moesten worden. Na een week is het mooi geweest, op dinsdag 2 augustus is de wind gunstig om teug naar Messolonghi te gaan. Onderhoud aan de brug bij Patras

Ongeveer 5 mijl voor de brug is de oosten wind sterk genoeg om de genua het werk te laten doen. We durven echter de motor niet uit te zetten, want de monitor geeft aan dat de accu's nog maar voor 75% vol zijn en ondanks dat de motor draait zien we het percentage verder terug lopen. Misschien zijn de accu's niet goed meer? Het aantal volt wat gemeten wordt is wel normaal. Voor de zekerheid zetten vrijwel alle apparatuur uit en komen zo toch voornamelijk zeilend in Messolonghi aan. Eerst maar eens de boeken er op naslaan en als we nog wat op de knopjes drukken, springt de meter ineens naar 100%. Hoe het kan weten we niet, maar het lijkt dus loos alarm te zijn geweest. Na bevoorrading gaan we de volgende dag door naar de ankerplaats bij Petalas, er is alleen op het laatste stuk genoeg wind om te zeilen. We blijven er 2 nachten, het is super rustig, we zijn beide nachten slechts met 4 boten. Op vrijdag is ons doel de Vlikho baai. 's Ochtends kunnen we op de wind van land even zeilen, daarna pas weer in de straat tussen Meganisi en Levkas. Zeilen voor de kust van Meganisi

Met de wind in de rug gaat het lekker op stand melkmeisje. Het is wel geconcentreerd zeilen om goed voor de wind te blijven en er komen ons de nodige jachten kruisend tegemoet. Maar wel leuk dit. In de Vlikho baai is het best druk, we blijven er tot maandag want dan hebben we tot vrijdag besproken bij het steigertje van hotel Armonia zodat we met onze auto die daar geparkeerd staat nog wat van Levkas kunnen bekijken en naar het heerlijke strand aan de westkust kunnen gaan.

Opstappers aan boord

Op dinsdag 28 juni wordt de wekker vroeg gezet zodat we om 8.00 uur richting het vliegveld rijden om Carla en haar goede vriendin Jacqueline op te halen. We zijn er net aangekomen als we een appje krijgen dat ze geland zijn. Gelukkig hadden ze geen probleem op Schiphol, maar ze hebben dan ook geen ruimbagage bij zich. Die dag blijven we in Nidri zodat we boodschappen kunnen doen en relaxen bij het zwembad.

Met de dinghy gaan we 's avonds naar taverna Elena, het aanleggen bij de vlonder met de tafels en daar aanschuiven is altijd een leuke attractie. Onze eerste bestemming is de Abelaki baai op Meganisi. Na een paar uurtjes heerlijk zeilen blijkt dat het er heel rustig is. Van de Italiaanse buren in Nidri hebben we twee moten zelf gevangen tonijn gekregen, dus dat is smikkelen en smullen tijdens de lunch. Het is hier altijd heerlijk zwemmen en snorkelen, een klein paradijsje.

En de wandeling 's avonds heen en weer naar klein Vathi om te eten is ook altijd een leuke activiteit. De volgende morgen maken Jacqueline en Jeanet een wandeling naar de andere baai en na een afkoelende duik wordt Paleiros ons volgende doel. Het is er behoorlijk vol, maar een Engelse crew die aan de buitenkant van de steiger ligt vindt aan de andere kant van zijn boot nog een vrije mooringlijn zodat wij zijn oude kunnen nemen. Erg aardig van hen om deze moeite te doen. Hun boot is ook een Moody en ze blijken ook lid van de vereniging te zijn, dat is toch wel heel toevallig.

Hier is een taverna waar je heerlijk Indisch kunt eten, nou, daar hebben we alle vier wel trek in. Kalamos is de volgende bestemming. Er is geen wind, dus als we een mooi strandje aan de kust van het vaste land zien is de keuze snel gemaakt om daar een zwem- en lunchstop te maken. Het blijkt een verrassend mooie plek, ook om te snorkelen.

Later, in de buurt van Kalamos, steekt er nog wat wind op zodat de genua mee kan helpen in de vooruitgang. In Kalamos worden we net als iedereen en zoals gebruikelijk door George opgewacht, het is een attractie op zich. We hebben een van de laatste plekjes, een kwartier later is het vol. Er zijn duidelijk minder ligplaatsen nu dan andere jaren, want de noordkant van de haven wordt niet meer vol gestapeld met bezoekers. Zaterdag gaan we naar groot Vathi op Ithaka. Na de straat tussen Kalamos en Kastos kunnen we zeilen. En ook nadat we een rondje door de prachtige One House Bay van Atokos hebben gevaren kunnen de zeilen weer het werk doen. Onder de kust van Ithaka is de wind helaas op en wordt het heel heet aan boord. De emmers water die we putsen als douche en de zwemstop bij de ingang van de baai naar Vathi brengt verkoeling. Aan de kade in Vathi is het opvallend rustig. We kunnen zo achter onze boot op het terras neerploffen.

Voor de dames is het hier leuk shoppen. We blijven lekker nog een dag om een toertje met de brommer over het eiland te maken.

Eerst naar het klooster van Kathara. Jaren geleden waren we hier al eens met Dirk en Jennemieke, maar het is weer leuk om te bezoeken.

Na koffie met lekkers in het bergdorpje Anogi ...

... zoeken we in Stavros het archeologische museumpje. Dat valt nog niet mee om te vinden, het is dan ook met recht een museumpJE. Maar toch wel leuk om te bezoeken omdat hier spulletjes uit het paleis wat toegeschreven wordt aan Odysseus ten toon gesteld worden, evenals spulletjes die in de grot van de Polis baai gevonden zijn.

Deze Polis baai zou de haven van Odysseus geweest zijn. We nemen de slingerweg naar zeeniveau, daar is het bloedheet, dus snel weer terug naar Stavros voor de lunch. Op de prachtige route terug naar Vathi met uitzicht op Kefalonia, zijn we hard toe aan een verkoelende duik. In Vathi is het flink drukker geworden. Gelukkig geen problemen met het anker van de Saudade. We betalen hier € 10,- per nacht, de 2e nacht is voor de helft van de prijs. Het echt goede nieuws is dat er nu uitstekende douches zijn voor, 6 minuten voor € 3,-, en ook wasmachines. De volgende bestemming is Sivota aan de zuidkust van Levkas. Het is een mooi beschutte baai die inmiddels vrijwel volledig vol ligt met steigers. Wij hebben een plekje gereserveerd aan het steigertje van restaurant Delfinia. Je ligt daar in principe gratis inclusief water en elektra, maar het is dan wel de bedoeling dat je in het restaurant eet. Dat is geen straf, we zitten prachtig vooraan op het balkon van het restaurant met uitzicht op de baai.

Als de locale troubadour langs komt met zijn gitaar dansen we zelfs een tango, dat is in een van de vorige jaren ook al eens gebeurd.

De volgende ochtend blijkt dat dit gratis liggen sinds een jaar of 3 niet meer helemaal gratis is. De gemeente Levkas komt € 10,- innen, ondanks dat de steiger dus van het restaurant is. Beetje vreemd, maar à la. Er is geen wind deze dag dus de 10 mijl naar Vasiliki gaat op de motor. Er is plek in de haven aan de kade, daar liggen we fijn beschut voor de harde valwind die vrijwel dagelijks 's middags van de bergen af komt. Er zijn weer veel surfers in de grote baai die hier dankbaar gebruik maken van die valwind. Hier in Vasiliki gaan Carla en Jacqueline van boord. Zij hebben nog voor 4 nachten een studio gehuurd en die blijkt uit te kijken over de haven en de baai. We kunnen vanaf de boot hun balkon zien en naar elkaar zwaaien, heel grappig dit.

En het uitzicht vanaf het balkon is ook super.

Wij blijven hier nog plakken zodat we gezellig borrelen in de studio of aan boord en 's avonds met ons vieren eten. Bij het strandje dicht bij de haven kun je leuk snorkelen, we zien zelfs op 2 dagen 2 donker rode zeesterren! Helaas is op de dag dat we de onderwatercamera mee hebben de grootste van de 2 wat meer in de schaduw van een rots waardoor de rode kleur minder goed te zien is.

De laatste avond eten we in het visrestaurant waar Yannis, de ontzettend aardige huisbaas van Carla en Jacqueline, ober is. Zaterdagochtend gaan Carla en Jacqueline heel vroeg met de bus naar Levkas, zodat ze zondag niet al te ver van het vliegveld zijn voor de terugvlucht. En dan is hun bezoek weer voorbij. We hebben het heel gezellig en leuk gehad, bedankt dat jullie er waren Carla en Jacqueline! Wij varen op zondag naar de Vlikho baai. En of de duvel er mee speelt, iets voorbij Sivota zien we dolfijnen! Niet heel dicht bij en ook niet heel lang, maar het is wel een grote groep. Heel jammer dat we dit niet gezien hebben terwijl Carla en Jacqueline nog aan boord waren. Na een nacht in de heerlijk rustige Vlikho baai hebben we weer voor 2 nachten gereserveerd aan het steigertje van hotel Armonia zodat we o.a. de fietsjes die in de auto opgeslagen waren weer aan boord kunnen nemen. En dan komt er een SMS van onze goede Duitse vrienden Susanne en Frank binnen. Ze wilden eigenlijk naar Mitikas, maar daar is het vol dus ze komen ook aan het steigertje liggen! Super leuk dit, jullie horen er in het volgende bericht meer over. PS de foto's in dit blogbericht zijn door onszelf, door Carla of door Jacqueline genomen.