Préveza – Ithaka v.v. met bezoek

Donderdagavond 8 juni landen Tineke en John om 20.15 uur. De taxi wil hen eerst op een verkeerde plek er uit gooien, aan de kade in plaats van bij de Marina, maar gelukkig hebben ze het op tijd in de gaten. Zodoende is het al zo’n half tien voor we richting taverna The Mermaid van Tassos lopen. Zijn arsenaal Nederlands wordt weer uit de kast gehaald, het blijft grappig. We besluiten nog een dagje te blijven liggen om in Préveza wat boodschappen te doen, te shoppen voor extra luchtige kleding en op ons favoriete terras koffie te drinken. En zo krijgt ons bezoek een aardige indruk van dit leuke stadje wat toch ons tweede thuis geworden is. Zij maken in de namiddag nog een fietstocht naar het fort en verder, nu kan dat nog want de fietsen zullen achterblijven in Préveza op slot achter het havenkantoor. Die avond willen we in een andere taverna eten, maar dat lukt niet want het is overal erg druk en we belanden weer bij The Mermaid aan de laatste vrije tafel naast de livemuziek. Het wordt een bar gezellige avond, met Tassos op een gegeven moment dansend op een stoel.

Tineke en John sinds lange tijd weer aan boord.

Op zaterdag vertrekken we op tijd naar de brug van 12.00 uur bij Levkas. Eenmaal uit de vaargeul is het een prima bezeilde koers en maken we zoveel voortgang dat we zelfs een half uur over hebben. Na het Levkas kanaal is er nog een poosje genoeg wind om op een ruime koers te zeilen, maar zoals meestal is de wind daarna op en motoren we het laatste stuk naar de Vlikho baai. Daar is het lekker zwemmen, de watertemperatuur is al 28 graden! In de namiddag met de dinghy naar Vlikho voor een rondje door dit aparte dorpje en uiteraard een drankje op het terras van Fyki met de zalige mezze van moeders. ’s Avonds eten we op de vlonder aan het water van taverna Elena in het gehucht Geni, elke keer weer genieten om hier terug te zijn. De volgende bestemming is Vathi op Ithaka. In de straat tussen Levkas en Meganisi is geen wind, ongeveer halverwege Ithaka steekt er een lekker westen windje op en kunnen we half tot ruime wind zeilen. Het laatste stuk de baai in naar Vathi gaat weer op de motor.

Op het terras van het cafeetje waar we voor liggen
in rustigere tijden.

We kunnen aan de kade liggen, Tineke en John gaan een rondje door het dorp. Er steekt een noordelijk windje op, dwars op de kade, wat gebruikelijk is voor hier in de middag. Maar de lucht begint te betrekken en de wind neemt snel toe. Er hangen onweersbuien boven het eiland. De zonnetent moet er af, maar dat lukt nog niet zo 123 door de harde wind. Het anker van onze Franse buurman houdt niet, gelukkig ligt hij benedenwinds van ons. Hij heeft zijn motor gestart om van de kade weg te blijven, dat lukt maar half. De man van het cafeetje waar we voor liggen helpt wat hij kan. Gelukkig komt John helpen om de zonnetent weg te krijgen, in de straatjes van het dorp zelf was dus niets te merken van de harde wind. Ons anker houdt goed, maar voor de zekerheid brengen we een lijn van onze punt naar de uitstekende kade waar de veerpont aanlegt, daar liggen we vlak bij, er ligt slechts één kleine boot tussen. Dat bootje dreigt met de neus tegen de kade aan te komen en ze zijn niet aan boord. Willem brengt met een lijn van ons een extra spring aan, zodat dat voorkomen wordt. Ook onze Franse buurman wil graag een lijn van zijn punt naar die kade via onze boot. Wij en anderen helpen hem daar bij. Wat een consternatie in korte tijd, de wind gaat na circa 20 minuten al weer liggen. We horen nog wat gerommel maar er valt geen druppel. ’s Avonds en ’s nachts is het heel rustig maar wel flink afgekoeld wat helpt bij een goede nachtrust. We blijven nog een dagje liggen. Tineke en Willem zoeken een mooi plekje om te tekenen/schilderen. Grappig, sinds onze week op Kythera heeft Willem er een hobby bij, hij heeft de smaak van het tekenen/schilderen helemaal te pakken. John en Jeanet gaan een wandeling maken. Eerst bovenlangs het dorp met een prachtig uitzicht over de baaien en dan geleidelijk door de straten van het dorp naar beneden.

Tineke en Willem vinden een mooi plekje om te tekenen/schilderen.

 

John en Jeanet maken een wandeling met mooie uitzichten op de baaien van Ithaka.

 

Dinsdag 13 juni eerst richting One House Bay op Atoko. Het plan is om er te ankeren voor de lunch en te zwemmen. Onderweg steekt er een lekker windje op 3 à 4 Bf, half tot ruim dus de zeilen kunnen omhoog. Bij One House Bay is het al best druk en naarmate we de baai naderen blijken er harde valwinden van de berg te komen. Niet fijn om te ankeren, we varen een rondje door de prachtige baai zodat Tineke en John die even kunnen bewonderen en zeilen met een gang van 6 knopen door naar Kalamos. Plannen zijn er tenslotte om te wijzigen.

 

Meer richting Kalamos wordt de wind weer minder en in tegenstelling tot wat meestal het geval is, is de wind in de straat tussen Kalamos en Kastos helemaal weg. Zoals gebruikelijk staat George in Kalamos aanwijzingen te geven waar we kunnen liggen. Voor ons is dat ditmaal aan de landkant, niet aan de pier. Wat we tot dan toe niet weten is dat daar gratis water te krijgen is. Top, we kunnen alles weer vullen en even een wasje doen. In de loop van de middag wordt de haven zoals gebruikelijk vol gebouwd, het is een vermaak. John en Jeanet gaan zwemmen bij een strandje en in de namiddag maken Tineke en John nog een wandeling naar het bovendorp, een warme aangelegenheid. ’s Avonds eten we in de taverna van George. Hij heeft een nieuwe chef in de keuken en dat is te merken want het heeft nog nooit zo goed gesmaakt. Woensdag een mooi tochtje. Eerst tussen Kalamos en het vaste land door, daarna met 3 Bf opkruisen naar de Abelike baai op Meganisi. Later wordt de wind zelfs iets ruimer zodat we een bezeilde koers hebben. In Abelike is het niet heel druk. Er gaat net een boot weg en dat vinden we wel een heel mooi plekje dus dat pikken we gelijk in. Helaas wordt dit paradijsje “verfraaid” met een nieuw hotel of appartementjes. Tussen 8.00 en 15.00 uur wordt er druk gebouwd, dat geeft de nodige herrie. Jammer hoor. Het is heerlijk zwemmen hier, John en Jeanet gaan snorkelen. Er zitten hier best een paar mooie visjes, niet heel veel maar toch de moeite waard. ’s Avonds gaan we eten in Vathi. Eerst door de bosjes naar de weg en dan na beetje klimmen en afdalen over de trappen terug naar waterniveau. Het is inmiddels flink opgewarmd en er is geen wind dus een tafeltje direct aan het water is welkom. Tineke gaat in de kuip slapen, de achterkajuit vindt ze te warm. We hebben het muskietennet over de hele kuip gespannen en dat bevalt goed, maar slapen blijft lastig.

Donderdag is Vonitsa in de Golf van Amvrakia onze bestemming, een kleine 30 mijl varen dus op tijd weg. Op de route naar het Levkas kanaal zien Tineke, John en Willem even kort dolfijnen in de verte. Jammer dat ze niet een beetje dichterbij zijn, maar toch leuk. Er is eerst geen wind, meer richting het kanaal komt er wat wind op de neus. Lastig voor ons omdat de motor nog steeds een matig toerental aan kan. We halen de brug van 12.00 uur met 10 minuten speling. Goede timing! Na de brug blijkt er een bescheiden westenwindje te staan, 3 à 4 Bf zodat het heerlijk zeilen is naar het begin van de vaargeul naar Préveza. Eenmaal in de geul gaat het grootzeil weer naar beneden en op alleen de genua zeilen we het hele stuk naar Vonitsa. Onderweg zien we een aantal malen de kop van een schildpad boven water komen, helaas geen dolfijnen.

 

Aan de kade in Vonitsa.

In Vonitsa kunnen we aan de kade liggen. Met de pittige dwarswind is het lastig om tussen de boten in te manoeuvreren, maar met wat hulp op de kant lukt het uiteindelijk. Gelukkig is er ’s avonds geen herrie van de bars zoals de vorige keer dat we hier lagen. Het is de bedoeling om de volgende dag door de Golf te varen om te proberen dolfijnen te zien. Maar als we ’s ochtends wakker worden is er een dreigende lucht en horen we gerommel en vallen er een paar spatten regen. De actuele grib file voorspelt dat het de hele dag een beetje zo zal blijven en ook voor de nacht van zaterdag naar zondag en zondagochtend zit er onweer en regen aan te komen. Wij vinden het te onzeker om die dag te varen en besluiten zaterdag terug te gaan naar Préveza. Inmiddels hebben we bedacht dat er in Préveza een boot is die dolfijnentochten door de Golf maakt. Dat is misschien een mogelijkheid om maandag te doen, die schipper weet waarschijnlijk waar ze vaak te zien zijn wat voor ons zo wie zo interessant kan zijn. Vandaag is dan wel een teleurstelling, maar we houden nog goede moed. Tineke en John hebben evengoed een leuke dag met een wandeling naar het schiereilandje Koukouvitsa. ’s Avonds eten we aan de waterkant met een prachtige zonsondergang en een schildpad vlak onder de kust. Dat hebben we toch maar mooi weer in the pocket. Zaterdagochtend op tijd naar Préveza zodat we de hardere tegenwind ontlopen. Helaas onderweg wederom geen dolfijnen, wel weer schildpadden. In Préveza Marina hebben we een plaatsje gereserveerd wat achteraf niet nodig blijkt te zijn. We krijgen een mooi plaatsje in de hoek voor het nieuwe douche en toiletgebouw wat helaas nog niet klaar is. ’s Avonds lopen we lang de boot die de dolfijnentocht doet. Voor maandag hebben ze verder nog geen aanmeldingen en ze varen alleen met minimaal 10 personen. Op dinsdag gaan ze wel, maar ja, dan zitten Tineke en John al weer in het vliegtuig naar huis. Ze gaan proberen om nog 6 mensen erbij te krijgen voor maandag, duimen dat het lukt. Het is heel druk in de taverna’s en op straat, de kinderen hebben inmiddels vakantie misschien heeft het daar mee te maken. ’s Nachts is er gelukkig geen onweer, zondagochtend wel een dreigende lucht en weer 10 spatten regen.

 

Afbeelding van een dolfijn uit de Romeinse tijd in het
museum van Nikopolis.

We besluiten naar het museum van Nikopolis te gaan en dat gaan we in estafettevorm doen: 2 fietsen er vooruit, parkeren de fiets en gaan lopen, de andere 2 pikken de fiets weer op en zo voorts. Dat gaat nog best snel op deze manier en de afwisseling van lopen en fietsen is eigenlijk best fijn. Net als we bij het museum zijn begint het weer te regenen, mazzel. In het museum is het niet druk en het is wederom interessant. De vorige keer dat we hier waren hebben we niet alles kunnen bekijken, nu hebben we meer tijd. Nikopolis was een stad iets buiten Préveza die werd gesticht door de Romein Octavianus Augustus ter ere van zijn glansrijke overwinning op Markus Antonius en Cleopatra in de slag bij Aktio in 31 v.C.. Het heeft een enorm gebied beslagen van circa 5 kilometer doorsnede en was een machtig centrum in dit deel van het Romeinse rijk tot circa 400 n.C. Later hebben de Byzantijnen er nieuw leven ingeblazen door kerken te bouwen en nieuwe muren op te trekken, waarvan nu nog een deel overeind staat en een deel gerestaureerd is. In het museum zijn een aantal van de opgravingen te zien en wordt de hele geschiedenis verteld, ook over latere perioden zoals in de tijd onder Napoleon en de tweede wereldoorlog.

 

Graftombes in het museum van Nikopolis.

Als we zondagavond op weg naar een taverna langs de boot van de dolfijnentocht lopen, blijkt dat het niet gelukt is om nog minimaal 6 mensen erbij te krijgen voor de volgende dag en dus gaat de tocht niet door. Helaas, we zien het ook niet zo zitten om zelf weer de golf in te varen, je bent dan minimaal 7 uur onderweg met onze slakkengang en hebt nog steeds geen zekerheid dat je dolfijnen ziet. Plan B wordt uit de kast gehaald, we gaan een auto huren voor 2 dagen. Op die manier kunnen we op dinsdagochtend Tineke en John naar het vliegveld brengen en ook weer even bevoorraden bij de Lidl. Bij het pinnen hebben we een nare ervaring: Willems pas komt niet terug uit de automaat. Ook nadat andere mensen gepind hebben, blijft de pas in de buik van de automaat. Op maandagochtend eerst naar het filiaal van de bank, maar die kunnen niets voor ons doen. Alle buitenlandse passen die in de automaat achterblijven worden door het bedrijf wat de automaat vult vernietigd. Balen. Natuurlijk is Jeanet haar pas er nog, dus vooralsnog is er geen probleem.

We proberen eerst via Olga, de dame van de administratie in Préveza Marina, een auto te huren maar dat lukt helaas niet. Avis heeft een vestiging vlak bij, die hebben nog een autootje voor ons alhoewel wel dik aan de prijs. Eerst togen we naar de opgraving van Nikopolis zelf. Tegenwoordig moet je voor een deel van het terrein betalen, we kunnen naar binnen met de kaartjes van het museum van de vorige dag. Er is nu ook meer te zien: de mozaïek vloeren van een aantal kathedralen uit de Byzantijnse tijd zijn bloot gelegd en deels gerestaureerd. Mooi hoor. Een stukje verderop, op het deel van het terrein wat nog vrij toegankelijk is, loop je door de poort in de oude Romeinse vestingmuur. Na ongeveer een halve kilometer kom je bij het Odeon, een prachtig klein theater, er worden nu nog steeds regelmatig voorstellingen gegeven. Het bijzondere hier is dat je ook onder het theater kunt komen, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Je kunt er even heerlijk afkoelen, geen overbodige luxe want de temperatuur is al aardig richting de 30 graden opgelopen.

 

De opgravingen van Nikopolis.

 

Mozaïek vloer in een opgraving van een kathedraal van Nikopolis.

Het Odeon (klein theater) van Nikopolis.

Onder het Odeon van Nikopolis.

 

We vervolgen de weg richting Agios Georgios, waar de restanten van het Romeinse aquaduct zijn. Hier vandaan werd water naar Nikopolis getransporteerd, 50 kilometer verderop. Bij Agios Georgios aangekomen is het eerst lunchtijd. We vinden een leuk restaurant wat rondom in de watervalletjes zit die uitkomen in de Louros rivier en waar een tapijtwasserij is. Ze hebben 4 grote bakken waar ze het stromende water van de bergen in opvangen en wat als een gek kolkt. Daar wassen ze de tapijten in, die vervolgens aan lange lijnen te drogen hangen. Blijkbaar is het een goed bekend in de omgeving, want de lijnen hangen vol. Wat een creatieve manier van gebruik maken van de natuur!

De tapijten worden opgehangen om te drogen.

Van het Romeinse aquaduct, die hier over de Louros rivier gebouwd is, zien we nu ook meer dan de vorige keer dat we hier waren, want het terrein aan de overkant van de weg is nu ook opengesteld. Vorige keer waren ze daar nog mee bezig. Je hebt er een prachtig uitzicht op de restanten van de bogen. Als we langs de weg over de brug lopen zien we toevallig een bever met jongen, wat een gelukje!

Bij het Romeinse aquaduct.

Bij het Romeinse aquaduct.

Bij het Romeinse aquaduct.

Op de terugweg naar Préveza stoppen we nog bij Kokkinopilos, het prachtige stuk natuur met de rode aarde. Het is wederom genieten van deze bijzondere plaats.

Kokkinopilos.

 

Kokkinopilos.

En dan is het al weer 20 juni 8.30 uur, tijd om richting het vliegveld te gaan om Tineke en John af te leveren voor de thuisreis. De tijd is omgevlogen. Het plan om daar nog even samen koffie te drinken laten we varen, want de rij voor de controle van de handbagage is weer mega lang. Dus nemen we gelijk maar afscheid. We hadden een heel gezellige tijd, Tineke en John bedankt voor jullie bezoek. Later die ochtend doen we boodschappen en ook de dieselvoorraad wordt weer aangevuld. ’s Middags naar het heerlijke strand op Levkas, we hebben geen zin om te koken of uit eten te gaan en laten een pizza bij de boot bezorgen door Antonio’s, dat werkt goed en smaakt perfect!.



De dinghy ligt op de kant om een klein lek te repareren.
Een van de zwerfhonden ziet er een lekker slaapplekje in.

Na nog een weekje in Préveza Marina voor o.a. de was is de Vlikho baai weer onze eerstvolgende bestemming. Hoewel er altijd voldoende plaats is, is het nu opvallend rustig. Geen flottieljes. We eten weer bij Elena op het terras direct aan het water, wat zit je daar toch altijd mooi zeker met de super rustige nachten van nu. Als we ’s ochtends voor boodschappen in Nidri zijn, zien we bij een van de restaurants dat er ’s avonds live muziek is. Dat lijkt ons wel leuk, dus die avond eten we daar. De muziek valt nogal tegen, de accordeon overheerst waardoor de traditionele gitaren overstemd worden en er zijn lange pauzes. De restauranteigenaar blijkt een goede entertainer en plukt eerst een groep vrouwen en later een groep mannen van de tafels om te dansen. Zelf speelt hij een aardig deuntje op de trompet, o.a. de Cumparsita komt voorbij zodat we even een tango kunnen dansen. Er is nog een ouder echtpaar wat de Argentijnse tango danst, ze blijken uit Argentinië te komen, een grappig toeval.

Het te lage toerental van de motor zit ons helemaal niet lekker. In Préveza is gebleken dat er ook olie verbruikt wordt, dat zien we ook op het achterschip wat heel vies is na een poosje motorvaren. Inmiddels hebben we via de mail contact gehad met de leverancier van de motor om te vragen of de problemen die we hebben veroorzaakt kunnen worden door de verf op de schroef. Die heeft bevestigd dat dit zo kan zijn, dus Willem wil in helder water proberen om meer ervan af te schuren.

In de Abelike baai op Meganisi wordt gebouwd.
Het zou verboden moeten zijn. 

De Abelike baai op Meganisi is daarvoor een prima plek, dus dat is op donderdag onze bestemming. Verrassend genoeg kunnen we grotendeels zeilen en ook daar is het niet heel druk. Maar ondanks dat we inclusief het aanmeren slechts 1 motoruur hebben is de achterkant van de boot al weer zwart. We worden er niet geruster op, misschien is er meer aan de hand met bijvoorbeeld de cilinder waardoor er olie uit de motor gegooid wordt. In dat geval hebben we een groter probleem! Maar de volgende ochtend blijkt er gelukkig niet veel olie verbruikt te zijn en gaat Willem met de loodgordel om de schroef schoon schuren. Er blijkt ook nog een stukje touw om de schroef te zitten, dat helpt natuurlijk ook niet mee in de voortgang. Die dag doen we verder niet veel, het is 38! graden en dan is zwemmen de beste bezigheid. Na een vijftal schuurbeurten is het glimmende metaal van de schroef weer grotendeels te zien.

Zaterdag 1 juli, het wordt zelfs nog warmer, 40 graden. We gaan terug naar de Vlikho baai, want vanaf zondagochtend krijgen we een aantal dagen met harde wind. Het is toch een beetje spannend als we op de motor de baai uit varen. Eerst de motor maar even goed warm draaien. Aan de achterkant is niets te zien van olie wat op het achterschip komt. Er staat een stevige bries, de genua wordt uitgerold en de motor kan nog even uit. Maar verderop is er geen wind meer, dus de motor gaat weer aan en we voeren het toerental op. En ja hoor, nu loopt hij wel op tot de gebruikelijke 1900 à 2000 toeren. Opluchting! Maaaaaarrrrrrr… we hebben het nog niet gezegd of het toerental zakt weer in. Wat is dat nu weer????? We laten de motor zachtjes lopen met circa 1000 toeren en kijken in het motorruim. De aanzuiging van het koelwater ziet er goed uit, geen olie of dergelijken die lekken, maar er is wel wat rook te zien. Misschien is de uitlaatslang lek. De motor blijft het gelukkig doen en er gaan geen alarmbellen af dus we besluiten zo rustig door te tuffen met de genua erbij om gebruik te maken van het beetje wind wat er staat. Het is niet ver naar de Vlikho baai. Bij het ankeren lukt het ook nog om met 1600 toeren in de achteruit het anker in de grond te trekken, hoewel Jeanet daarbij wel een vreemd geluid uit het motorruim hoort. Dus gaat het deksel weer open en blijkt heel snel wat ze gehoord heeft. Het koelwater plenst op de bodem van het ruim en hij staat vol rook! Snel de motor uit. Pffffffffffff, we liggen en we hebben het weer op eigen kracht gered. Later, als de motor afgekoeld is, blijkt dat het stuk van de uitlaat waar de slangen aan gekoppeld worden finaal is doorgerot. Wat een geluk bij een ongeluk dat dit hier gebeurd in de buurt van Nidri waar diverse watersportbedrijven zijn.

De kapotte uitlaat houdt ons wel even in de Vlikho baai.

Willem demonteert de volgende dag de uitlaat, maar op zondag maken we niet veel kans bij de watersportbedrijven. Tot laat in de avond komen er boten de baai in, sommigen willen wel heel dicht bij ons ankeren, maar als we zeggen dat we geen motor hebben vertrekken ze gelukkig weer. Die nacht gaat het flink waaien, tot 30 knopen (7 Bf), er zijn een paar boten los, ons anker houdt goed. Maandag waait het ook de hele dag nog flink. Willem gaat in de dinghy naar Nidri met de kapotte uitlaat. De behulpzame dame van een watersportbedrijf belt om te vragen of ze het op korte termijn kunnen krijgen, maar dit blijkt helaas niet mogelijk. In heel Griekenland is er geen uitlaat voor een Lombardini motor op voorraad en bestellen duurt een maand! Dus gaan we het bij de Nederlandse leverancier bestellen en laten we het bij de watersportzaak bezorgen, dat vinden ze prima. Wij liggen hier dus nog wel even!